ဓမၼပန္းခင္း

တိႆမင္းသား၏ အျဖစ္ကို ျပဆိုလို ၏။ ၇-ရက္ျပည့္ က အသတ္ခံရမည့္တိႆ သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီး၌ ညီေတာ္အရင္းတစ္ေယာက္ ရွိေလ၏။ ယင္းညီေတာ္ကား တိႆမင္းသားပင္။ မင္းၾကီးသည္ ညီေတာ္ တိႆမင္းသား ကို အိမ္ေရွ႕မင္းသားအရာ၌ ထားေလ၏။ ထိုတိႆမင္းသား သည္ တစ္ေန႔ ေတာလည္ထြက္ရာ သမင္မ်ားကိုျမင္ျပီး “ျမက္ကိုစားေနရတဲ့ သမင္ေတြေတာင္မွ ေပ်ာ္ျမဴးႏိုင္ ၾကေသးတယ္၊ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြစား၊ ႏူးညံ့သိမ္ ေမြ႔တဲ့ အိပ္ရာေတြမွာ အိပ္ၾကရတဲ့ ရဟန္းေတြမွာ ဘယ္မွာ မေပ်ာ္ဘဲ ရွိပါ့မလဲ”ဟု မသင့္ေလ်ာ္ေသာ အၾကံကို ၾကံမိ ေလ၏။

ထိုအၾကံကို သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီးအား ေလွ်ာက္ထား ေလ၏။ သီရိဓမၼာ ေသာကမင္းၾကီးသည္ ညီေတာ္တိႆ မင္းသားကိုဆံုးမလိုသည့္အတြက္….

“ညီေတာ္တိႆ….လာပါ။ ၇-ရက္တိတိ ထီးနန္းစံပါ။ ၇-ရက္ျပည့္ရင္ေတာ့ ညီေတာ္ကို သတ္မယ္” ဟု မိန္႔ၾကားေလ ၏။ တိႆမင္းသားသည္ “၇-ရက္ျပည့္ရင္ ငါဟာ အသတ္ ခံရေတာ့မယ္(ေသရေတာ့မယ္)”ဟု ေတြးျပီး ေရမခ်ိဳးႏိုင္၊ မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ျဖစ္ကာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ပိန္ခ်ံဳးလာေလ၏။ ၇-ရက္ျပည့္ ေသာအခါ

သီရိဓမၼာေသာကမင္းၾကီးက....
”မင္းဟာ ဘာျဖစ္လို႔ မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ျဖစ္ျပီး ပိန္ခ်ံဳး သြားတာလဲ”ဟု ေမးေလ၏။
ထိုအခါ တိႆမင္းသားက….
”ေသရမည့္ေဘးကို ေတြးေၾကာက္ေနမိ လို႔ပါ”ဟု ေလွ်ာက္တင္ရာ…”
ဟဲ့တိႆ….၇-ရက္ၾကာမွ ေသရမယ္လို႔ ရက္ တိတိက်က် ပိုင္းျဖတ္ျပီး သိတဲ့ မင္းေတာင္မွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေပ်ာ္ရြင္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ထြက္သက္၀င္သက္တိုင္း အစဥ္မ ျပတ္ ေသေဘးကိုရႈေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြမွာ ဘယ္မွာ ေပ်ာ္ႏိုင္မွာလဲ”ဟု မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။

တိႆမင္းသားသည္ ထိုအခါမွ သာသနာေတာ္ကို ပို၍ ၾကည္ညိဳေလ၏။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ရဟန္းျပဳရာ ရဟႏၱာ ျဖစ္သြားေလ၏။

ဤ၌ တိႆမင္းသားသည္ အစက သူလို ကိုယ္လိုပင္။ ေသျခင္းတရားကို သတိမရ။ ေသျခင္းတရားႏွင့္ပတ္သက္၍ အသိမရွိ၊ သတိမရွိ။ ေမ့ေလ်ာ့ကာေန၏။ တကယ္ေသရ မည္ဆို ေသာအခါမွ မအိပ္ႏိုင္၊ မစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ ထိတ္လန္႔မႈျဖစ္ေလ၏။ ယင္းထိတ္လန္႔မႈကို အေျခခံကာ ေနာင္တြင္ ရဟႏၱာျဖစ္သြားေလ၏။

ဆိုလိုသည္မွာ ထိတ္လန္႔မႈသံေ၀ဂသည္ နိဗၺာန္ ေရာက္ ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိသည္ဟုပင္။ “နိဗၺာန္က ျမင့္ တယ္။ လက္ရွိအက်ိဳးတရားကိုပဲ လိုခ်င္ ရခ်င္တယ္” ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ရႏုိင္ေပ၏။

လက္ရွိအက်ိဳးတရားကား စိတ္ဓာတ္မ်ား ျမင့္မားလာျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ မွန္ေပသည္။ ပုထုဇဥ္ တို႔သေဘာမွာ အမ်ားအားျဖင့္ မဟုတ္တာလုပ္ရမည္ကို သေဘာက်တတ္၏။ မဟုတ္တာ ေျပာဆို ရသည္ကို ေက်နပ္ေနတတ္၏။ မေကာင္းတာၾကံ စည္ေနရသည္ကို ႏွစ္ျခိဳက္ေနတတ္၏။ ထိတ္လန္႔မႈသံေ၀ဂ ပြားမ်ားသူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္မူ “ငါလည္း တစ္ေန႔ေန႔မွာ သူတို႔လို ေသရမွာ ပါလား”ဟူေသာအသိ၊ သတိထားရွိသည့္ အတြက္ ေျခာက္ျပစ္ကင္းသဲလဲစင္ မျဖစ္သည့္တိုင္ မဟုတ္ တာလုပ္ရမည္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ၾကဥ္လာ၏။ မဟုတ္ တာေျပာရမည္ကို ရြံရွာလာ၏။ မေကာင္းတာ ၾကံစည္ရမည္ ကို စက္ဆုပ္လာ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ သံေ၀ဂပြားမ်ားသူ၏ ဘ၀သည္ တျဖည္းျဖည္း အထက္တန္းက်လာ၏။ အေျခ ခိုင္လာ၏။ တည္ျငိမ္လာ၏။ ေအးခ်မ္းလာ၏။ ကိုယ္လိုသူလို သာမန္စိတ္ထားမ်ိဳးမွ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေသာ စိတ္ဓာတ္၊ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူမ်ား ပိုင္ဆိုင္လာ၏။ သို႔ျဖစ္၍ လူတို႔သည္ သံေ၀ဂ ျဖစ္စရာျမင္ကြင္းကို ေရွ႕မွာထား၍ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ မေန သင့္ေပ။ အသိတရား၊ သတိတရား ရွိသင့္ေပ၏။ “ငါလည္း တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူတို႔လို ေသရ မွာပါလား”ဟု ထိတ္လန္႔မႈသံေ၀ဂ ျဖစ္သင့္ေပ၏။

မိမိခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးအပ္ေသာ မိဘ၊ သားသမီး၊ ဇနီးမယား၊ လင္သား၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း၊ (သို႔မဟုတ္) ဘ၀တူ လူသားတစ္ဦးကို ဘာမွ်တန္ ေၾကးမရွိေသာ စိတ္မေကာင္း မႈ၊ သနားမႈ၊ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈ၊ ပူေဆြးေသာကေရာက္မႈ တို႔မွ် ေလာက္ႏွင့္ အလဲအလွယ္ ျပဳလုပ္မည္လား၊ စဥ္းစား သင့္ေပ၏။ အမွန္အားျဖင့္ လဲခ်င္းလဲရလွ်င္ “ငါလည္းပဲ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူတို႔လို ေသရမွာပါလား” ဆို ေသာ တန္ဖိုးရွိေသာ ထိတ္လန္႔မႈသံေ၀ဂႏွင့္သာ လဲလွယ္ သင့္ေပ၏။ သို႔မွသာ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လဲလွယ္ရ က်ိဳးနပ္မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း

သံေဝဂမွသည္……(ကုသုိလ္ေတာ္)