ဘုရား ကိုယ္တိုင္လည္း ေဟာၿပီးသား။
အႏွစ္သာရ က ဘာလဲဆိုရင္
အခ်ိန္မေရြး လြတ္ေျမာက္မႈပဲ။
သီလပိုင္းကလည္း
ဘာအတြက္လည္း ဆိုရင္
လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတြက္ပဲ။
သမာဓိကလည္း
ဘာအတြက္လည္း
ဆိုရင္ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတြက္ပဲ။
အဲဒီအတြက္သာ ဘုရားေဟာတာ။
ဒါမွသာ တဏွာအစပ္ ျပတ္မွ
ဇာတိ မလာမွာကိုး.. နားလည္ၿပီေနာ္..။
မဟာသာေရာပမ သုတၱန္မွာ ေဟာထားၿပီးသား။
ဒါလည္းပဲ ဘုန္းႀကီးတို႔ လူေကာ၊ ရဟန္းေကာ သတိထားရမယ့္ အခ်က္ပဲေနာ။
တစ္ေန႔ ဘုရားက ရဟန္းေတြကို အမိန္႔ရွိတယ္၊
တရားကို မွတ္ၾကတဲ့.. ငါဘုရား ရွိတုန္းမွာ ႀကိဳးစားမွတ္ၾက၊
ငါဘုရား မရွိမွ ေနာင္တတဖန္ မျဖစ္ၾကနဲ႔လို႔ အမိန္႔ရွိတယ္။
ေဒ၀ဒတ္ႀကီး အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ကာ
ဘုရားေဟာတဲ့ တရား.. မဟာသာေရာပမ သုတၱန္ ဆိုတာရွိတယ္။
တစ္ေန႔တဲ့ သစ္ပင္ရဲ႕ အႏွစ္ ကို
ရွာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္
အႏွစ္ကို မသိဘဲနဲ႔ကာ ေတာထဲသြားတယ္။
သစ္ပင္ေတြ႔တ့ဲ အခါမွာ
သူက အခက္အရြက္ ကေလးေတြကို
အႏွစ္ထင္ၿပီး ျပန္လာတယ္တဲ့။
ဒါ တစ္ေယာက္ေပါ့ေနာ္။
ခ်စ္သားတို႔..
အႏွစ္နဲ႔မွၿပီးမယ့္ ကိစၥမွာ
ၿပီးပါ့မလားလို႔ ေမးေတာ့.. ၿပီးပါ့မလား.. မၿပီးဘူးေနာ္။
တစ္ခါ ေနာက္တစ္ေယာက္လည္း သြားျပန္တယ္.။
သူလည္း အႏွစ္ မသိဘူးတဲ့။
သူက်ေတာ့ အေပြးေလးေတြ ကို အႏွစ္ထင္ၿပီး ခြါလာတယ္။
ဒီတစ္ေယာက္က ဘာတုန္း.. အေပြး..
ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း အႏွစ္မသိဘူး.။
တစ္ခါ အေခါက္ ကေလးကို
အႏွစ္ထင္ၿပီး ခြါလာတယ္။မွတ္ထားေနာ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ က်ေတာ့ကာ အကာ ေရာက္သြားၿပီ..
ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းၿပီ.. အကာကိုလည္း အႏွစ္ထင္ၿပီး ခြါလာတယ္..
အႏွစ္ မေရာက္ေသးဘူးေနာ္..
ေနာက္ဆံုး တစ္ေယာက္က်မွ
အႏွစ္ကို သိလို႔ အႏွစ္ ကို ယူလာတယ္တဲ့။
ဘယ္ႏွစ္ဦးလဲ.. ငါးဦး.. ပထမက အခက္အရြက္၊
ၿပီးေတာ့ အေပြး၊ အေခါက္၊ အကာ၊
အႏွစ္ မေရာက္ေသးဘူးေနာ္..
အႏွစ္ က ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္တာ။
အဲဒီလိုပဲ.. ဘုရား သာသနာမွာကြယ္..
ပထမ အခက္အရြက္ ကိုခူးတဲ့ သာသနာတြင္း ပုဂၢိဳလ္ ရွိတယ္တဲ့။
ဘုရားရွင္ မိန္႔တာက အခက္အရြက္ ကို ခူးၾကတယ္တဲ့။
ဘာလဲ ဆိုေတာ့.. လာဘ္လာဘ အပူေဇာ္ အေက်ာ္ေစာ တဲ့..
စၿပီ ဆိုကတည္းကိုက လာဘ္လာဘ ဗဟိဒၵ
အေျခြရံ အေက်ာ္ေစာကို အႏွစ္ထင္တာတဲ့။
ငါက ထင္ေပၚ ေက်ာ္ေစာတယ္၊
ငါက ေက်ာင္းႀကီး အႀကီးႀကီး၊
ဖုန္း ဘယ္ေလာက္.. မ်ိဳးစံု ႂကြားတာ။
အဲဒါေတြကို အႏွစ္သာရ ထင္ၿပီးေတာ့ကာ၊
ပန္းတိုင္ ထင္ၿပီးေတာ့ကာ အားထုတ္ၾကတာ။
ေက်ာင္းႀကီး ေဆာက္ၿပီးၿပီ၊
ကားေတြ ပိုင္မယ္၊ ဖုန္းေတြ ပိုင္မယ္။
ဘုန္းႀကီးတဲ့ သံဃာတစ္ပါး..
ဘုန္းႀကီးတဲ့ ရဟန္း..
ဘုန္းႀကီးတဲ့ ေယာဂီ.. အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ေနာ..
လာဘ္ပသကၠာ အပူေဇာ္ အေက်ာ္ေစာကိုပဲ
အဆံုး ထင္ၿပီးေတာ့ကာ ပန္းတိုင္ ထင္ၿပီးေတာ့ က်င့္ၿပီးေတာ့
“ငါသာလွ်င္ ျပည့္စံုတယ္.. သူမ်ားက မျပည့္စံုဘူး ဆိုၿပီး ႏွိမ့္ခ်တာ”
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မာန္ရစ္ၿပီးေတာ့ တင္ေနတယ္တဲ့..
အဲဒါဟာ အခက္အရြက္ ခူးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္..
ဘာမွ အႏွစ္ မေရာက္ဘူးတဲ့။
ေနာက္ ဒုတိယ တစ္ဆင့္.. သီလ ကို ေစာင့္ထိန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္။
သီလကို ေဩာ္.. လာဘ္လာဘေတြ အေရးမႀကီးဘူး။
သီလျမဲဖို႔ အဓိကပဲ ဆုိၿပီး
သီလကို အားစိုက္တာ။
စိုက္ေတာ့ သီလမွာ လံုေနတဲ့ အခါက်ေတာ့။
မာန တက္သြားတယ္.. သီလမာန..
“ငါသာ သီလလံုတာ.. ဒင့္ျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ငါ့လို မဟုတ္ဘူး။ ဖိုးသူေတာ္ေလာက္ပဲ ေအာက္ေမ့တာ”
တစ္ဖက္သားကို သီလ မလံုဘူးဆိုၿပီး ႏွိမ့္ခ်တာ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္တာ။
အဲမွာ ေသာင္တင္ျပန္ေရာ.. သေဘာေပါက္လား..
ေျပာရရင္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္တာေပါ့။
သီလ မလံုတဲ့သူေတြကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္တာ။
သကၤန္းရံုတာေလး ေစာင္းရင္ေတာင္ မွပဲ..
ကိုယ္က တည့္ထားေတာ့ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္တယ္ဆုိတာ မာန တက္တာ။ သေဘာေပါက္လား.. နားလည္ ခြင့္လႊတ္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။
သီလ သေဘာတရားကလည္း ဘာအတြက္ ဆိုတာ သိမထားတာ..
၀ိမုတၱိ ေရာက္ဖို႔ အတြက္
ဘုရားက လမ္းခင္းထားတာပဲ ရွိေသးတယ္။
သာသနာမွာ ဆိုရင္ အေပြးေလး ခြါတာ.. တဲ့..
ဘာခြါတာတုန္း.. အေပြး ခြါတာေနာ္။
တစ္ခါ တစ္ဆင့္တက္.. ဒါက ဘာလဲ ဆိုရင္
ပညာ ၀ိမုတၱိ သြားဖို႔အတြက္ ဘုရားက ေဟာတဲ့ တရားေနာ္။
သာသနာေတာ္ႀကီး ခိုင္ျမဲဖို႔ အတြက္ကေတာ့
သီလက အဓိကေပါ့..
၀ိနည္းက အဓိကေပါ့..
သေဘာေပါက္လား..
ေရရွည္ခိုင္ဖို႔ ထားေနာ္။
သို႔ေသာ္ လုပ္ငန္းခြင္ က်ေတာ့ကာ.. ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အေပြး ေလာက္ပဲ ရိွတယ္လို႔ ဘုရားက ျပတာ.. ။
၀ိမုတၱိ လုပ္ငန္းစဥ္မွာက်ေတာ့ ဘာေခၚလဲ။
အေပြး အဆင့္ပဲထား..
သာသနာ အရွည္တည္ဖို႔က်ေတာ့ စည္းကမ္း မို႔လို႔..
စည္းကမ္းေဘာင္ ရွိမွ သာသနာက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခိုင္မွာ..
ဒါက တစ္ပိုင္း.. သေဘာေပါက္လား.. ။
ဒါလည္း ျမဲေအာင္ ႀကိဳးစားရ မွာပဲေနာ္..။
အဲ ဒါေပမယ့္လို႔ လုပ္ငန္းခြင္ က်ေတာ့
၀ိမုတၱိ လမ္းေၾကာင္းက်ေတာ့.. ဘုရားက ဘယ္လို ျပတုန္း.. ။
သာသနာမွာဆို အေပြးပဲ ရွိေသးတယ္..
အကာေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး။
အေခါက္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး။
တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ သီလကလည္းပဲ ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး။
ထပ္တိုးၿပီး တစ္ဆင့္ တက္ရဦးမယ္။
ကမၼ႒ာန္းေတြ ပြားရဦးမယ္.. ဆိုၿပီး
ကမၼ႒ာန္းကို အားစိုက္ေတာ့ကာ
သမာဓိေတြ ျမဲၿပီး.. အားေကာင္းလာေတာ့ ၾကည္လင္ေတာ့ကာ..
ေဘးလူေတြကို ၾကည့္ၿပီး “ငါ့လို ကမၼ႒ာန္း မပြားၾကဘူး” သူမ်ားႏွိမ့္ခ်..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္.. ေသာင္တင္ေနျပန္ေရာ..
နားလည္မလား.. အဲဒီမွာလည္း
တစ္ခါ အဲဒါ အေခါက္ ခြါတာ.. နားလည္ၿပီေနာ္..
မ်က္စိ မလည္နဲ႔ေနာ္.. ရွိတယ္ေနာ္..
ဒါ သတိထားပါ။
တစ္ခါ တစ္ဆင့္တက္လိုက္ေတာ့ကာ
သမာဓိ စ်ာန္ ပါ ရၿပီတဲ့ အဘိဉာဥ္ တန္ခိုးပါ ရၿပီတဲ့။
ေဒ၀ဒတ္ႀကီးလို.. သေဘာေပါက္လား..။
ေလာကီ အဘိဉာဥ္ စ်ာဥ္ေတြ ရၿပီး အၾကားအျမင္ေတြ ရတယ္။
ေဖာက္ျမင္တယ္.. အားအင္ေတြ ေကာင္းၿပီး ေကာင္းကင္ ပ်ံႏိုင္တယ္။
အားရွိသြားတာ.။
အဲဒီေတာ့ကာ မာန တက္ၿပီးတက္ၿပီးေတာ့
“ဒင့္ျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြက တကယ္မွ မက်င့္ဘဲ..
ငါ့လိုဘယ္ရမလဲ. ငါသာ ပ်ံႏိုင္တာ” ဆိုၿပီးေတာ့ တစ္ဖက္သား ႏွိမ့္ခ်။
ကိုယ့္ကို ျမႇင့္တင္ၿပီးေတာ့ မာန တက္ၿပီးေတာ့
အဲမွာ ေသာင္တင္ေန ျပန္ေရာ.. ။
အဲဒါ ကပ္ေနၿပီေနာ္.. အကာ ေရာက္ေနၿပီ..
အႏွစ္နား ကပ္ေနၿပီ.. ။
အလွည့္ လိုေတာ့တာေနာ္..
အဲဒီမွာ တစ္ခါ သြားျပန္တာပဲ..
တစ္ခ်ိဳ႕ရွိတယ္.. ။
နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ထိုင္ႏိုင္တယ္..
သမာဓိ ေကာင္းတာကိုး.. ။
အၾကာႀကီး ထုိင္ၿပီး.. ၿငိမ္ၿပီး ေအးခ်မ္းေနျပန္တယ္ ဆိုရင္ပဲ
အထုိင္က်ေနတာပဲ.. “ငါက အထိုင္ႏိုင္ဆံုး..
ဒင့္ျဖင့္လူက ငါ့လို မထိုင္ႏိုင္ဘူး” ဆိုၿပီး.. မာန္တက္တာ.. ။
အဲဒီမွာ ေသာင္တင္တာ အမ်ားႀကီးပဲ..။
သေဘာေပါက္လား.. လူမ်ားရင္ ထုိင္ၾကၿပီ.. ေလးငါး ဆယ္ရက္.. တစ္ခ်ိဳ႕ ေလးငါးရက္.. ေလးငါးနာရီ ထိုင္ၾကျပန္ၿပီ..
မသိမသာ မာန္တက္တာ မသိဘူး။
အမွန္ ဒီအက်င့္က သူမ်ားသိေအာင္ က်င့္တာမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔
ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ အလုပ္..
ဘုရားေဟာမွာ မေထရ္တစ္ပါး.. ရဟန္းတာေနၿပီ..
ရွင္ဘုရင္ ပင့္တာ မလိုက္ခ်င္ေတာ့
ရွင္ဘုရင္ ႂကြတဲ့ အခ်ိန္ ကုတင္ေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး..
တုတ္နဲ႔ ေျမႀကီး ျခစ္ျပေနတာ။
ဘုရင္က ေတြ႔ေတာ့ “ဟင္” ဆိုၿပီး ျပန္သြားေရာ..
အဲေတာ့ ေဘးက သံဃာေတြက အရွင္ဘုရား ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ တာတုန္း..
သာသနာ ၾကည္ညိဳရာ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့.. ဆိုၿပီး ၀ိုင္းေျပာၾကတာ..
ေအးကြယ္.. သာသနာ ၾကည္ညိဳဖို႔က ငါ့တာ၀န္ထား ဆုိၿပီး
အဓိ႒ာန္ၿပီးေတာ့က ပရိနိဗၺာန္ ျပဳသြားေကာ။
ေနာက္ၿပီး ရဟန္းတစ္ပါး..
စာခ်ရင္းနဲ႔ ရဟန္းတာေနတာ..
ဒါေပမယ့္ ရဟႏၱာ ျဖစ္ေနတာ လူမသိၾကဘူး..
အရွင္ဘုရား ေက်ာင္း ေခါင္မိုးထက္မွာ အေခါင္းႏွစ္ေခါင္း ဆန္းဆန္း ၾကယ္ၾကယ္ ေရာက္ေနပါတယ္ ဆိုေတာ့.. ေအာ္ ေအာ္ ေအာ္..
ဘုန္းရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ေရာၿပီး အပူေဇာ္ ခံရမွာေပါ့ဆိုၿပီး
သကၤန္းေလး ရံုၿပီး ေကာင္းကင္ ပ်ံသြားေရာ.. ေနာက္ၿပီး အေခါင္းထဲ ၀င္လိုက္တာ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳသြားေရာ.. ။
အေခါင္း တစ္ေခါင္းက ခုန ပ်ံလြန္ေတာ္မူ သြားတဲ့..
ေျမႀကီး တုတ္နဲ႔ျခစ္တဲ့ ရဟႏၱာရဲ႕ အေခါင္း..
အေခါင္း ႏွစ္ေခါင္းက အေပၚမွာ တံ့ေနတာေနာ္.. ။
ဘယ္သူမွ ခ်လို႔ မရဘူး.. ။
ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ ကန္ေတာ့မွ က်တယ္.. သေဘာေပါက္လား..
သာသနာကို ၾကည္ညိဳေအာင္လည္း လုပ္ေတာ့ လုပ္ပစ္ခဲ့တာပဲ။
အဲေတာ့ သတိထားရမွာ ဘာလဲ ဆိုေတာ့..
သူမ်ား အထင္ႀကီးေအာင္ ဟန္ေဆာင္္ၿပီးေတာ့ ထိုင္တာမ်ိဳး မလုပ္ရဘူးေနာ္။
သိမ္ေမြ႔တဲ့ မာန.. မာန.. ငါအၾကာႀကီး ထိုင္ႏိုင္တာပဲ.. ဆိုၿပီး မာနနဲ႔ ထိုင္ေတာ့ ေကာင္းပါ့မလား.. မလုပ္နဲ႔.. သေဘာေပါက္လား..
သူမ်ားသိေအာင္.. သိမ္ေမြ႔တဲ့ မာနေနာ္.. .
ငါထိုင္တာ သူမ်ားသိေအာင္၊
ငါက်င့္တာ သူမ်ား သိေအာင္..
ညဘက္က ငါ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ၾကာေအာင္ ပြားမိတာ.. မႂကြားနဲ႔..
သေဘာေပါက္လား..
တစ္ခ်ိဳ႕က ညက ငါ ဓုတင္ ေဆာက္တည္တာ..
သူမ်ားကို သိေအာင္ ႂကြားတယ္.. ႂကြားစရာ အလုပ္မွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေနာ္..
သေဘာေပါက္လား.. အဲဒါကိုက သိမ္ေမြ႔တဲ့ မာန.. ။
ငါဘယ္ေလာက္ ထိုင္ႏိုင္တယ္ ဆုိတာလည္း ေကာင္းပါ့မလား.. ။
လုပ္မျပရဘူးေနာ္.. ဆံုးမၿပီးသား.
ဆရာေတာ္ေတြ ၀ိသုဒၶိမဂ္မွာ.. ဆံုးမၿပီးသားေနာ္..
ဓုတင္ ေဆာက္တည္တာ ေတာင္မွ သူမ်ား အသိမခံရဘူး။
ရဟန္းႏွစ္ပါး ရွိရာမွာ.. တစ္ပါးက ေက်ာမခ် ဓုတင္ကို
တစ္သက္လံုး အဓိ႒ာန္ ထားတာ..
အဲဒါ ညက်ရင္ ထိုင္ေနၿပီ.. ညက်ရင္ တံုးလံုး မလွဲဘူး.. ထိုင္ေနၿပီေနာ္..
အဲဒါ တစ္ပါးက အိပ္တာ.. မိုးရြာေတာ့ လွ်ပ္လက္တဲ့ အခါ
ႏိုးေတာ့ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ.. ထိုင္လ်က္ သြားေတြ႔တာ..
အရွင္ဘုရား.. ဓုတင္ ေဆာက္တည္တာလား ဆိုေတာ့ လွဲလိုက္တယ္.. မေျပာဘူး.. ေဆာက္တည္တယ္ မေျပာဘူး.. တံုးလံုးလွဲလိုက္တယ္..
သူမ်ား အသိမခံဘူး.. ဘာမွ မေျပာဘဲ လွဲအိပ္လိုက္တယ္..
ေနာက္မွ သူ႔အလုပ္သူ ျပန္လုပ္တာ..
ဓုတင္ ေဆာက္တည္တာ ေတာင္မွ အသိမခံဘူး..
အဲလို ျဖစ္ရမယ္တဲ့.. နားလည္တယ္ေနာ္..
ကိုယ္က်င့္တာကို သူမ်ား သိေစခ်င္တဲ့
ေစတနာေလး ပါတာကိုက သိမ္ေမြ႔တယ္ေနာ္။
သူမ်ားႏွိမ့္ခ် ကုိယ့္ကို ျမႇင့္တင္တဲ့ မာန..
သိမ္ေမြ႔တယ္ေနာ္.. ပါမေနဘူးလား..
အဲမွာ ေသာင္တင္တတ္တယ္..
နားလည္ၾကရဲ႕လား.. သေဘာေပါက္ တယ္ေနာ္..
အေရးႀကီး တယ္ေနာ္.. အဲေတာ့ကာ..
အထိုင္ၿပိဳင္တာလည္း ဘုန္းႀကီးက သတိေပးပါတယ္။
မၿပိဳင္ၾကပါနဲ႔.. တစ္ခ်ိဳ႕ နာရီေတာင္ ၿပိဳင္တယ္..
နာရီေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ထိုင္ထားတာ။
အဲလို မဟုတ္ဘူးေနာ္.. ဘုရား ေဟာတာက..
ဘယ္လို ပံုစံျဖစ္ျဖစ္.. အမူအယာ တိုင္းမွာ
တဏွာအစပ္ ျပတ္ မျပတ္ သိေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္.. ျဖတ္တတ္ရမယ္..
တံုးလံုးလွဲရင္းလည္း မေသႏိုင္ ဘူးလား.. ေမးပါဦးမယ္။
ကဲ.. တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ေသတဲ့ မသာကို တြက္လိုက္။
တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ ဆိုသလိုေနာ္။ ရွာၾကည့္လိုက္..
ထိုင္ေသတဲ့ မသာက နည္းမေနဘူးလား..
လဲေသတဲ့ မသာက မ်ားပါတယ္ေနာ္..
တံုးလံုးလွဲရင္း တရားက်င့္လို႔ မရႏိုင္ဘူးလား..
တံုးလံုး လွဲရင္ပဲ တစ္ခ်ိဳ႕က တရားက်င့္တယ္ မထင္ဘူးေလ။
တံုးလံုးလွဲရင္းလည္း တရားက်င့္လို႔ ရပါတယ္.. သေဘာေပါက္လား..
ဒါ သက္သာေသာ ဣရိယာပုတ္ ေခၚတယ္..
ညာေတာ့ မညာနဲ႔ေပါ့.. တရားက်င့္တယ္ ဆိုၿပီး အိပ္ေတာ့ မအိပ္နဲ႔ေပါ့..
အဲဒါေတာ့ ညာလို႔ မရဘူးေပါ့ေနာ္.. ရွိဘူးတယ္..
ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေတာသြားေတာ့..
ဘုန္းဘုန္းနဲ႔အတူ တစ္ပါးပါတယ္..
အဲဒီ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက သူက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတာကိုး..
အဲဒါ ေန႔ခင္းဘက္ အိပ္ခ်င္ေတာ့.. ေက်ာင္းသားကို မွာတယ္..
ဘုန္းႀကီး ေမးလို႔ရွိရင္ တရားထိုင္ေနတယ္ ေျပာလိုက္တဲ့..
အဲဒါ ေက်ာင္းသားက တင္ပါ့ဘုရား ဆိုေတာ့
သူက ၀င္အိပ္တာ.. ဧည့္သည္လာေတာ့ ကေလးက ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္..
ကေလးက မညာတတ္ဘူး.. အဲဒါ ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ အိပ္ေနတာ ေတြ႔ေတာ့..
ဘုန္းဘုန္း ဘာလုပ္ေနလဲ ဆုိေတာ့.. တရား က်ိန္းေနတယ္တဲ့..
ထိုင္တယ္ မေျပာဘဲ တရားက်ိန္းေနတယ္တဲ့..
အခုလည္းပဲ တရား မက်ိန္းၾကနဲ႔ ေပါ့ေနာ္..
အဲေတာ့ ညာေတာ့ မညာၾကနဲ႔ ေပါ့ေနာ္..
တံုးလံုးလွဲလည္းပဲ.. အိပ္ေတာ့ တကယ္ မအိပ္နဲ႔ေပါ့ေနာ္..
တရား ႀကိဳးစားေပါ့.. နားလည္ၿပီလား..
ဒီေတာ့ကာ ဘုရားေဟာတာက အင္မတန္ ေျဖာင့္စင္းဖို႔..။
ဒါျဖင့္ရင္ သာသနာရဲ႕ အႏွစ္သာရ ကို ရွာတဲ့ ေနရာမွာ..
လာဘ္လာဘ ပူေဇာ္တာေတြ နာမည္ ႀကီးတာက..
သာသနာမွာ ဘာေခၚလဲ.. အခက္အရြက္၊ နားလည္မလား..
သီလမွာ ေသာင္တင္တာ က်ေတာ့.. အေပြး၊
ကမၼ႒ာန္းေတြမွာ ျမဲတာက.. အေခါက္၊
အဘိဉာဥ္ တန္ခိုးပါ ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့.. အကာ ပဲ ရွိေသးတယ္တဲ့..
ဒါျဖင့္ရင္ အဓိက အႏွစ္က ဘာလဲ ဆုိေတာ့..
အခ်ိန္မေရြးေနာ္.. လြတ္ေျမာက္ေနဖို႔ ပါ။
လြတ္ေျမာက္မႈကို ဘုရားက လိုခ်င္တာ.. နားလည္ၿပီလား..
အခ်ိန္မေရြး၊ ကာလ မေရြးမွာ.. ဉာဏ္တည့္ လြတ္ေျမာက္မႈ သေဘာတရား ရဖို႔သာ အႏွစ္သာရ.. က်န္တာေတြက ေရွ႕ကေန လမ္းခင္းထားတာ ေခၚတယ္။
(ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ပိုင္းေလာ့ ဆရာေတာ္ဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ
ကိေလသာ သံေယာဇဥ္ဆယ္ပါး ပယ္ပံု တရားေတာ္မွ
ထုတ္ႏုတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။)
အျဖဴေရာင္ေမတၱာမွ
အႏွစ္သာရ က ဘာလဲဆိုရင္
အခ်ိန္မေရြး လြတ္ေျမာက္မႈပဲ။
သီလပိုင္းကလည္း
ဘာအတြက္လည္း ဆိုရင္
လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတြက္ပဲ။
သမာဓိကလည္း
ဘာအတြက္လည္း
ဆိုရင္ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အတြက္ပဲ။
အဲဒီအတြက္သာ ဘုရားေဟာတာ။
ဒါမွသာ တဏွာအစပ္ ျပတ္မွ
ဇာတိ မလာမွာကိုး.. နားလည္ၿပီေနာ္..။
မဟာသာေရာပမ သုတၱန္မွာ ေဟာထားၿပီးသား။
ဒါလည္းပဲ ဘုန္းႀကီးတို႔ လူေကာ၊ ရဟန္းေကာ သတိထားရမယ့္ အခ်က္ပဲေနာ။
တစ္ေန႔ ဘုရားက ရဟန္းေတြကို အမိန္႔ရွိတယ္၊
တရားကို မွတ္ၾကတဲ့.. ငါဘုရား ရွိတုန္းမွာ ႀကိဳးစားမွတ္ၾက၊
ငါဘုရား မရွိမွ ေနာင္တတဖန္ မျဖစ္ၾကနဲ႔လို႔ အမိန္႔ရွိတယ္။
ေဒ၀ဒတ္ႀကီး အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ကာ
ဘုရားေဟာတဲ့ တရား.. မဟာသာေရာပမ သုတၱန္ ဆိုတာရွိတယ္။
တစ္ေန႔တဲ့ သစ္ပင္ရဲ႕ အႏွစ္ ကို
ရွာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္
အႏွစ္ကို မသိဘဲနဲ႔ကာ ေတာထဲသြားတယ္။
သစ္ပင္ေတြ႔တ့ဲ အခါမွာ
သူက အခက္အရြက္ ကေလးေတြကို
အႏွစ္ထင္ၿပီး ျပန္လာတယ္တဲ့။
ဒါ တစ္ေယာက္ေပါ့ေနာ္။
ခ်စ္သားတို႔..
အႏွစ္နဲ႔မွၿပီးမယ့္ ကိစၥမွာ
ၿပီးပါ့မလားလို႔ ေမးေတာ့.. ၿပီးပါ့မလား.. မၿပီးဘူးေနာ္။
တစ္ခါ ေနာက္တစ္ေယာက္လည္း သြားျပန္တယ္.။
သူလည္း အႏွစ္ မသိဘူးတဲ့။
သူက်ေတာ့ အေပြးေလးေတြ ကို အႏွစ္ထင္ၿပီး ခြါလာတယ္။
ဒီတစ္ေယာက္က ဘာတုန္း.. အေပြး..
ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း အႏွစ္မသိဘူး.။
တစ္ခါ အေခါက္ ကေလးကို
အႏွစ္ထင္ၿပီး ခြါလာတယ္။မွတ္ထားေနာ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ က်ေတာ့ကာ အကာ ေရာက္သြားၿပီ..
ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းၿပီ.. အကာကိုလည္း အႏွစ္ထင္ၿပီး ခြါလာတယ္..
အႏွစ္ မေရာက္ေသးဘူးေနာ္..
ေနာက္ဆံုး တစ္ေယာက္က်မွ
အႏွစ္ကို သိလို႔ အႏွစ္ ကို ယူလာတယ္တဲ့။
ဘယ္ႏွစ္ဦးလဲ.. ငါးဦး.. ပထမက အခက္အရြက္၊
ၿပီးေတာ့ အေပြး၊ အေခါက္၊ အကာ၊
အႏွစ္ မေရာက္ေသးဘူးေနာ္..
အႏွစ္ က ေနာက္ဆံုးမွ ေရာက္တာ။
အဲဒီလိုပဲ.. ဘုရား သာသနာမွာကြယ္..
ပထမ အခက္အရြက္ ကိုခူးတဲ့ သာသနာတြင္း ပုဂၢိဳလ္ ရွိတယ္တဲ့။
ဘုရားရွင္ မိန္႔တာက အခက္အရြက္ ကို ခူးၾကတယ္တဲ့။
ဘာလဲ ဆိုေတာ့.. လာဘ္လာဘ အပူေဇာ္ အေက်ာ္ေစာ တဲ့..
စၿပီ ဆိုကတည္းကိုက လာဘ္လာဘ ဗဟိဒၵ
အေျခြရံ အေက်ာ္ေစာကို အႏွစ္ထင္တာတဲ့။
ငါက ထင္ေပၚ ေက်ာ္ေစာတယ္၊
ငါက ေက်ာင္းႀကီး အႀကီးႀကီး၊
ဖုန္း ဘယ္ေလာက္.. မ်ိဳးစံု ႂကြားတာ။
အဲဒါေတြကို အႏွစ္သာရ ထင္ၿပီးေတာ့ကာ၊
ပန္းတိုင္ ထင္ၿပီးေတာ့ကာ အားထုတ္ၾကတာ။
ေက်ာင္းႀကီး ေဆာက္ၿပီးၿပီ၊
ကားေတြ ပိုင္မယ္၊ ဖုန္းေတြ ပိုင္မယ္။
ဘုန္းႀကီးတဲ့ သံဃာတစ္ပါး..
ဘုန္းႀကီးတဲ့ ရဟန္း..
ဘုန္းႀကီးတဲ့ ေယာဂီ.. အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ေနာ..
လာဘ္ပသကၠာ အပူေဇာ္ အေက်ာ္ေစာကိုပဲ
အဆံုး ထင္ၿပီးေတာ့ကာ ပန္းတိုင္ ထင္ၿပီးေတာ့ က်င့္ၿပီးေတာ့
“ငါသာလွ်င္ ျပည့္စံုတယ္.. သူမ်ားက မျပည့္စံုဘူး ဆိုၿပီး ႏွိမ့္ခ်တာ”
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မာန္ရစ္ၿပီးေတာ့ တင္ေနတယ္တဲ့..
အဲဒါဟာ အခက္အရြက္ ခူးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္..
ဘာမွ အႏွစ္ မေရာက္ဘူးတဲ့။
ေနာက္ ဒုတိယ တစ္ဆင့္.. သီလ ကို ေစာင့္ထိန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္။
သီလကို ေဩာ္.. လာဘ္လာဘေတြ အေရးမႀကီးဘူး။
သီလျမဲဖို႔ အဓိကပဲ ဆုိၿပီး
သီလကို အားစိုက္တာ။
စိုက္ေတာ့ သီလမွာ လံုေနတဲ့ အခါက်ေတာ့။
မာန တက္သြားတယ္.. သီလမာန..
“ငါသာ သီလလံုတာ.. ဒင့္ျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ငါ့လို မဟုတ္ဘူး။ ဖိုးသူေတာ္ေလာက္ပဲ ေအာက္ေမ့တာ”
တစ္ဖက္သားကို သီလ မလံုဘူးဆိုၿပီး ႏွိမ့္ခ်တာ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္တာ။
အဲမွာ ေသာင္တင္ျပန္ေရာ.. သေဘာေပါက္လား..
ေျပာရရင္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္တာေပါ့။
သီလ မလံုတဲ့သူေတြကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္တာ။
သကၤန္းရံုတာေလး ေစာင္းရင္ေတာင္ မွပဲ..
ကိုယ္က တည့္ထားေတာ့ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္တယ္ဆုိတာ မာန တက္တာ။ သေဘာေပါက္လား.. နားလည္ ခြင့္လႊတ္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။
သီလ သေဘာတရားကလည္း ဘာအတြက္ ဆိုတာ သိမထားတာ..
၀ိမုတၱိ ေရာက္ဖို႔ အတြက္
ဘုရားက လမ္းခင္းထားတာပဲ ရွိေသးတယ္။
သာသနာမွာ ဆိုရင္ အေပြးေလး ခြါတာ.. တဲ့..
ဘာခြါတာတုန္း.. အေပြး ခြါတာေနာ္။
တစ္ခါ တစ္ဆင့္တက္.. ဒါက ဘာလဲ ဆိုရင္
ပညာ ၀ိမုတၱိ သြားဖို႔အတြက္ ဘုရားက ေဟာတဲ့ တရားေနာ္။
သာသနာေတာ္ႀကီး ခိုင္ျမဲဖို႔ အတြက္ကေတာ့
သီလက အဓိကေပါ့..
၀ိနည္းက အဓိကေပါ့..
သေဘာေပါက္လား..
ေရရွည္ခိုင္ဖို႔ ထားေနာ္။
သို႔ေသာ္ လုပ္ငန္းခြင္ က်ေတာ့ကာ.. ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အေပြး ေလာက္ပဲ ရိွတယ္လို႔ ဘုရားက ျပတာ.. ။
၀ိမုတၱိ လုပ္ငန္းစဥ္မွာက်ေတာ့ ဘာေခၚလဲ။
အေပြး အဆင့္ပဲထား..
သာသနာ အရွည္တည္ဖို႔က်ေတာ့ စည္းကမ္း မို႔လို႔..
စည္းကမ္းေဘာင္ ရွိမွ သာသနာက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခိုင္မွာ..
ဒါက တစ္ပိုင္း.. သေဘာေပါက္လား.. ။
ဒါလည္း ျမဲေအာင္ ႀကိဳးစားရ မွာပဲေနာ္..။
အဲ ဒါေပမယ့္လို႔ လုပ္ငန္းခြင္ က်ေတာ့
၀ိမုတၱိ လမ္းေၾကာင္းက်ေတာ့.. ဘုရားက ဘယ္လို ျပတုန္း.. ။
သာသနာမွာဆို အေပြးပဲ ရွိေသးတယ္..
အကာေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး။
အေခါက္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး။
တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ သီလကလည္းပဲ ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး။
ထပ္တိုးၿပီး တစ္ဆင့္ တက္ရဦးမယ္။
ကမၼ႒ာန္းေတြ ပြားရဦးမယ္.. ဆိုၿပီး
ကမၼ႒ာန္းကို အားစိုက္ေတာ့ကာ
သမာဓိေတြ ျမဲၿပီး.. အားေကာင္းလာေတာ့ ၾကည္လင္ေတာ့ကာ..
ေဘးလူေတြကို ၾကည့္ၿပီး “ငါ့လို ကမၼ႒ာန္း မပြားၾကဘူး” သူမ်ားႏွိမ့္ခ်..။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမႇင့္တင္.. ေသာင္တင္ေနျပန္ေရာ..
နားလည္မလား.. အဲဒီမွာလည္း
တစ္ခါ အဲဒါ အေခါက္ ခြါတာ.. နားလည္ၿပီေနာ္..
မ်က္စိ မလည္နဲ႔ေနာ္.. ရွိတယ္ေနာ္..
ဒါ သတိထားပါ။
တစ္ခါ တစ္ဆင့္တက္လိုက္ေတာ့ကာ
သမာဓိ စ်ာန္ ပါ ရၿပီတဲ့ အဘိဉာဥ္ တန္ခိုးပါ ရၿပီတဲ့။
ေဒ၀ဒတ္ႀကီးလို.. သေဘာေပါက္လား..။
ေလာကီ အဘိဉာဥ္ စ်ာဥ္ေတြ ရၿပီး အၾကားအျမင္ေတြ ရတယ္။
ေဖာက္ျမင္တယ္.. အားအင္ေတြ ေကာင္းၿပီး ေကာင္းကင္ ပ်ံႏိုင္တယ္။
အားရွိသြားတာ.။
အဲဒီေတာ့ကာ မာန တက္ၿပီးတက္ၿပီးေတာ့
“ဒင့္ျဖင့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြက တကယ္မွ မက်င့္ဘဲ..
ငါ့လိုဘယ္ရမလဲ. ငါသာ ပ်ံႏိုင္တာ” ဆိုၿပီးေတာ့ တစ္ဖက္သား ႏွိမ့္ခ်။
ကိုယ့္ကို ျမႇင့္တင္ၿပီးေတာ့ မာန တက္ၿပီးေတာ့
အဲမွာ ေသာင္တင္ေန ျပန္ေရာ.. ။
အဲဒါ ကပ္ေနၿပီေနာ္.. အကာ ေရာက္ေနၿပီ..
အႏွစ္နား ကပ္ေနၿပီ.. ။
အလွည့္ လိုေတာ့တာေနာ္..
အဲဒီမွာ တစ္ခါ သြားျပန္တာပဲ..
တစ္ခ်ိဳ႕ရွိတယ္.. ။
နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ထိုင္ႏိုင္တယ္..
သမာဓိ ေကာင္းတာကိုး.. ။
အၾကာႀကီး ထုိင္ၿပီး.. ၿငိမ္ၿပီး ေအးခ်မ္းေနျပန္တယ္ ဆိုရင္ပဲ
အထုိင္က်ေနတာပဲ.. “ငါက အထိုင္ႏိုင္ဆံုး..
ဒင့္ျဖင့္လူက ငါ့လို မထိုင္ႏိုင္ဘူး” ဆိုၿပီး.. မာန္တက္တာ.. ။
အဲဒီမွာ ေသာင္တင္တာ အမ်ားႀကီးပဲ..။
သေဘာေပါက္လား.. လူမ်ားရင္ ထုိင္ၾကၿပီ.. ေလးငါး ဆယ္ရက္.. တစ္ခ်ိဳ႕ ေလးငါးရက္.. ေလးငါးနာရီ ထိုင္ၾကျပန္ၿပီ..
မသိမသာ မာန္တက္တာ မသိဘူး။
အမွန္ ဒီအက်င့္က သူမ်ားသိေအာင္ က်င့္တာမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔
ကိုယ့္ကိုယ့္ကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ အလုပ္..
ဘုရားေဟာမွာ မေထရ္တစ္ပါး.. ရဟန္းတာေနၿပီ..
ရွင္ဘုရင္ ပင့္တာ မလိုက္ခ်င္ေတာ့
ရွင္ဘုရင္ ႂကြတဲ့ အခ်ိန္ ကုတင္ေပၚမွာ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး..
တုတ္နဲ႔ ေျမႀကီး ျခစ္ျပေနတာ။
ဘုရင္က ေတြ႔ေတာ့ “ဟင္” ဆိုၿပီး ျပန္သြားေရာ..
အဲေတာ့ ေဘးက သံဃာေတြက အရွင္ဘုရား ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ တာတုန္း..
သာသနာ ၾကည္ညိဳရာ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့.. ဆိုၿပီး ၀ိုင္းေျပာၾကတာ..
ေအးကြယ္.. သာသနာ ၾကည္ညိဳဖို႔က ငါ့တာ၀န္ထား ဆုိၿပီး
အဓိ႒ာန္ၿပီးေတာ့က ပရိနိဗၺာန္ ျပဳသြားေကာ။
ေနာက္ၿပီး ရဟန္းတစ္ပါး..
စာခ်ရင္းနဲ႔ ရဟန္းတာေနတာ..
ဒါေပမယ့္ ရဟႏၱာ ျဖစ္ေနတာ လူမသိၾကဘူး..
အရွင္ဘုရား ေက်ာင္း ေခါင္မိုးထက္မွာ အေခါင္းႏွစ္ေခါင္း ဆန္းဆန္း ၾကယ္ၾကယ္ ေရာက္ေနပါတယ္ ဆိုေတာ့.. ေအာ္ ေအာ္ ေအာ္..
ဘုန္းရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ေရာၿပီး အပူေဇာ္ ခံရမွာေပါ့ဆိုၿပီး
သကၤန္းေလး ရံုၿပီး ေကာင္းကင္ ပ်ံသြားေရာ.. ေနာက္ၿပီး အေခါင္းထဲ ၀င္လိုက္တာ ပရိနိဗၺာန္ ျပဳသြားေရာ.. ။
အေခါင္း တစ္ေခါင္းက ခုန ပ်ံလြန္ေတာ္မူ သြားတဲ့..
ေျမႀကီး တုတ္နဲ႔ျခစ္တဲ့ ရဟႏၱာရဲ႕ အေခါင္း..
အေခါင္း ႏွစ္ေခါင္းက အေပၚမွာ တံ့ေနတာေနာ္.. ။
ဘယ္သူမွ ခ်လို႔ မရဘူး.. ။
ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ ကန္ေတာ့မွ က်တယ္.. သေဘာေပါက္လား..
သာသနာကို ၾကည္ညိဳေအာင္လည္း လုပ္ေတာ့ လုပ္ပစ္ခဲ့တာပဲ။
အဲေတာ့ သတိထားရမွာ ဘာလဲ ဆိုေတာ့..
သူမ်ား အထင္ႀကီးေအာင္ ဟန္ေဆာင္္ၿပီးေတာ့ ထိုင္တာမ်ိဳး မလုပ္ရဘူးေနာ္။
သိမ္ေမြ႔တဲ့ မာန.. မာန.. ငါအၾကာႀကီး ထိုင္ႏိုင္တာပဲ.. ဆိုၿပီး မာနနဲ႔ ထိုင္ေတာ့ ေကာင္းပါ့မလား.. မလုပ္နဲ႔.. သေဘာေပါက္လား..
သူမ်ားသိေအာင္.. သိမ္ေမြ႔တဲ့ မာနေနာ္.. .
ငါထိုင္တာ သူမ်ားသိေအာင္၊
ငါက်င့္တာ သူမ်ား သိေအာင္..
ညဘက္က ငါ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ၾကာေအာင္ ပြားမိတာ.. မႂကြားနဲ႔..
သေဘာေပါက္လား..
တစ္ခ်ိဳ႕က ညက ငါ ဓုတင္ ေဆာက္တည္တာ..
သူမ်ားကို သိေအာင္ ႂကြားတယ္.. ႂကြားစရာ အလုပ္မွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေနာ္..
သေဘာေပါက္လား.. အဲဒါကိုက သိမ္ေမြ႔တဲ့ မာန.. ။
ငါဘယ္ေလာက္ ထိုင္ႏိုင္တယ္ ဆုိတာလည္း ေကာင္းပါ့မလား.. ။
လုပ္မျပရဘူးေနာ္.. ဆံုးမၿပီးသား.
ဆရာေတာ္ေတြ ၀ိသုဒၶိမဂ္မွာ.. ဆံုးမၿပီးသားေနာ္..
ဓုတင္ ေဆာက္တည္တာ ေတာင္မွ သူမ်ား အသိမခံရဘူး။
ရဟန္းႏွစ္ပါး ရွိရာမွာ.. တစ္ပါးက ေက်ာမခ် ဓုတင္ကို
တစ္သက္လံုး အဓိ႒ာန္ ထားတာ..
အဲဒါ ညက်ရင္ ထိုင္ေနၿပီ.. ညက်ရင္ တံုးလံုး မလွဲဘူး.. ထိုင္ေနၿပီေနာ္..
အဲဒါ တစ္ပါးက အိပ္တာ.. မိုးရြာေတာ့ လွ်ပ္လက္တဲ့ အခါ
ႏိုးေတာ့ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ.. ထိုင္လ်က္ သြားေတြ႔တာ..
အရွင္ဘုရား.. ဓုတင္ ေဆာက္တည္တာလား ဆိုေတာ့ လွဲလိုက္တယ္.. မေျပာဘူး.. ေဆာက္တည္တယ္ မေျပာဘူး.. တံုးလံုးလွဲလိုက္တယ္..
သူမ်ား အသိမခံဘူး.. ဘာမွ မေျပာဘဲ လွဲအိပ္လိုက္တယ္..
ေနာက္မွ သူ႔အလုပ္သူ ျပန္လုပ္တာ..
ဓုတင္ ေဆာက္တည္တာ ေတာင္မွ အသိမခံဘူး..
အဲလို ျဖစ္ရမယ္တဲ့.. နားလည္တယ္ေနာ္..
ကိုယ္က်င့္တာကို သူမ်ား သိေစခ်င္တဲ့
ေစတနာေလး ပါတာကိုက သိမ္ေမြ႔တယ္ေနာ္။
သူမ်ားႏွိမ့္ခ် ကုိယ့္ကို ျမႇင့္တင္တဲ့ မာန..
သိမ္ေမြ႔တယ္ေနာ္.. ပါမေနဘူးလား..
အဲမွာ ေသာင္တင္တတ္တယ္..
နားလည္ၾကရဲ႕လား.. သေဘာေပါက္ တယ္ေနာ္..
အေရးႀကီး တယ္ေနာ္.. အဲေတာ့ကာ..
အထိုင္ၿပိဳင္တာလည္း ဘုန္းႀကီးက သတိေပးပါတယ္။
မၿပိဳင္ၾကပါနဲ႔.. တစ္ခ်ိဳ႕ နာရီေတာင္ ၿပိဳင္တယ္..
နာရီေပါင္း ဘယ္ေလာက္ ထိုင္ထားတာ။
အဲလို မဟုတ္ဘူးေနာ္.. ဘုရား ေဟာတာက..
ဘယ္လို ပံုစံျဖစ္ျဖစ္.. အမူအယာ တိုင္းမွာ
တဏွာအစပ္ ျပတ္ မျပတ္ သိေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္.. ျဖတ္တတ္ရမယ္..
တံုးလံုးလွဲရင္းလည္း မေသႏိုင္ ဘူးလား.. ေမးပါဦးမယ္။
ကဲ.. တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ ေသတဲ့ မသာကို တြက္လိုက္။
တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ ဆိုသလိုေနာ္။ ရွာၾကည့္လိုက္..
ထိုင္ေသတဲ့ မသာက နည္းမေနဘူးလား..
လဲေသတဲ့ မသာက မ်ားပါတယ္ေနာ္..
တံုးလံုးလွဲရင္း တရားက်င့္လို႔ မရႏိုင္ဘူးလား..
တံုးလံုး လွဲရင္ပဲ တစ္ခ်ိဳ႕က တရားက်င့္တယ္ မထင္ဘူးေလ။
တံုးလံုးလွဲရင္းလည္း တရားက်င့္လို႔ ရပါတယ္.. သေဘာေပါက္လား..
ဒါ သက္သာေသာ ဣရိယာပုတ္ ေခၚတယ္..
ညာေတာ့ မညာနဲ႔ေပါ့.. တရားက်င့္တယ္ ဆိုၿပီး အိပ္ေတာ့ မအိပ္နဲ႔ေပါ့..
အဲဒါေတာ့ ညာလို႔ မရဘူးေပါ့ေနာ္.. ရွိဘူးတယ္..
ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေတာသြားေတာ့..
ဘုန္းဘုန္းနဲ႔အတူ တစ္ပါးပါတယ္..
အဲဒီ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးက သူက ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတာကိုး..
အဲဒါ ေန႔ခင္းဘက္ အိပ္ခ်င္ေတာ့.. ေက်ာင္းသားကို မွာတယ္..
ဘုန္းႀကီး ေမးလို႔ရွိရင္ တရားထိုင္ေနတယ္ ေျပာလိုက္တဲ့..
အဲဒါ ေက်ာင္းသားက တင္ပါ့ဘုရား ဆိုေတာ့
သူက ၀င္အိပ္တာ.. ဧည့္သည္လာေတာ့ ကေလးက ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္..
ကေလးက မညာတတ္ဘူး.. အဲဒါ ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ အိပ္ေနတာ ေတြ႔ေတာ့..
ဘုန္းဘုန္း ဘာလုပ္ေနလဲ ဆုိေတာ့.. တရား က်ိန္းေနတယ္တဲ့..
ထိုင္တယ္ မေျပာဘဲ တရားက်ိန္းေနတယ္တဲ့..
အခုလည္းပဲ တရား မက်ိန္းၾကနဲ႔ ေပါ့ေနာ္..
အဲေတာ့ ညာေတာ့ မညာၾကနဲ႔ ေပါ့ေနာ္..
တံုးလံုးလွဲလည္းပဲ.. အိပ္ေတာ့ တကယ္ မအိပ္နဲ႔ေပါ့ေနာ္..
တရား ႀကိဳးစားေပါ့.. နားလည္ၿပီလား..
ဒီေတာ့ကာ ဘုရားေဟာတာက အင္မတန္ ေျဖာင့္စင္းဖို႔..။
ဒါျဖင့္ရင္ သာသနာရဲ႕ အႏွစ္သာရ ကို ရွာတဲ့ ေနရာမွာ..
လာဘ္လာဘ ပူေဇာ္တာေတြ နာမည္ ႀကီးတာက..
သာသနာမွာ ဘာေခၚလဲ.. အခက္အရြက္၊ နားလည္မလား..
သီလမွာ ေသာင္တင္တာ က်ေတာ့.. အေပြး၊
ကမၼ႒ာန္းေတြမွာ ျမဲတာက.. အေခါက္၊
အဘိဉာဥ္ တန္ခိုးပါ ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့.. အကာ ပဲ ရွိေသးတယ္တဲ့..
ဒါျဖင့္ရင္ အဓိက အႏွစ္က ဘာလဲ ဆုိေတာ့..
အခ်ိန္မေရြးေနာ္.. လြတ္ေျမာက္ေနဖို႔ ပါ။
လြတ္ေျမာက္မႈကို ဘုရားက လိုခ်င္တာ.. နားလည္ၿပီလား..
အခ်ိန္မေရြး၊ ကာလ မေရြးမွာ.. ဉာဏ္တည့္ လြတ္ေျမာက္မႈ သေဘာတရား ရဖို႔သာ အႏွစ္သာရ.. က်န္တာေတြက ေရွ႕ကေန လမ္းခင္းထားတာ ေခၚတယ္။
(ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ပိုင္းေလာ့ ဆရာေတာ္ဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ
ကိေလသာ သံေယာဇဥ္ဆယ္ပါး ပယ္ပံု တရားေတာ္မွ
ထုတ္ႏုတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။)
အျဖဴေရာင္ေမတၱာမွ
No comments:
Post a Comment