စတင္အားထုတ္မည့္ေယာဂီမ်ားအတြက္ သိမွတ္ဖြယ္

ပဋိညွာဥ္ခံယူျခင္း
အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္၏ ခႏၶာငါးပါး ရုပ္နာမ္တရားကုိ ဘုရားအျမတ္ဆုံးရတနာ တရားအျမတ္ဆုံးရတနာ သံဃာအျမတ္ဆုံးရတနာ ဆရာသခင္ ေက်းဇူးရွင္တုိ႔းအား အဇၥ်တၱဒါနအျဖစ္ သဒၶါျပဌာန္း နိဗၺာန္ရည္မွန္း၍ လွဴ ဒါန္းပါ၏ဘုရား။
 ဘုရား တရား သံဃာ မိဘဆရာ အရိယာသူေတာ္ေကာင္း အေပါင္းတုိ႔အား ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံျဖင့္ မသင့္မေလ်ာ္ မေတာ္အမႈ ျပဳမိခဲ့မ်ား ျပစ္မွားမိေသာ္ ေကာ္ေရာ္အျပစ္ေမတၱာစိတ္ထား ကရုဏာ ပြား၍ သနားၾကင္နာ ခြင့္လြတ္ပါ
ဘုရား။ တပည့္ေတာ္အား သူတစ္ပါးက ျပစ္မွားသည္ကုိလဲ စိတ္ထဲႏွလုံး ရႊင္ျပံဳး ၾကည္သာ ခြင့္လႊတ္ပါ၏ဘုရား။ ပစၥဳပၸန္ယခု အစျပဳကာ တစ္နာရီတုိင္တုိင္ တရားထုိင္မည္ အဓိ႒ာန္တည္လ်က္ တည္ၾကည္စကား ကတိထားၿပီး တရား
အလုပ္ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ အားထုတ္ေရွ႕တုိး အရုိးေၾကေၾက အေရခမ္းခမ္း ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ပါမည္ ဘုရား။ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ဤခႏၶာကုိ သဒၶါယုံၾကည္ ၀ိရိယကဲဘိ သတိၾကီးစြာ သမာဓိျမဲကာ ပညာစူးစုိက္ တစ္စုိက္မွတ္မွတ္ ထပ္ထပ္ခါခါ
ဇြဲၾကီးစြာျဖင့္ ပညာစကၡဳ ေမွ်ာ္ေထာက္ရႈေသာ္ ျဖစ္မႈပ်က္မႈ ႏွစ္ခုႏွစ္တန္ ရုပ္နာမ္ ႏွစ္ျဖာ ဤခႏၶာသည္ သခၤါရတရား ျဖစ္ကားပ်က္ျပန္ ျဖစ္ေပၚျပန္၏။ တစ္ဖန္ဒုကၡ အစုိးမရဘူး ခံရခက္ခဲ မႏွစ္သက္လဲ ႏွိပ္စက္ေလစြ ဒုကၡၾကီးစြာ ထုံနာကုိက္
က်ဥ္ တစ္သြင္ထုိးေအာင့္ တစ္ေမွာင့္ပူေလာင္ ယားေယာင္စပ္ျဖင္း ေညာင္ညာျခင္းျဖင့္ တင္းတင္းေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ေလးေလး ေအးလုိက္ပူလုိက္ တစ္ျဖိဳက္ျဖိဳက္ႏွင့္ ေမာဟုိက္ႏြမ္းေခြ ဆင္းရဲေပ၏။ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ဤခႏၶာကုိ ပညာစကၡဳ
ေမွ်ာ္ေထာက္ရႈလ်က္ ျဖစ္ပ်က္မႈအစဥ္ ထုိးသြင္းျမင္ေသာ္ ဥာဏ္စဥ္အဆင့္သည္ တစ္ဆင့္ႏွင့္တစ္ဆင့္ ျမင့္ျမင့္တက္၍ ေသာတပတၱိမဂ္ ေသာတာပတၱိဖုိလ္ သကဒါဂါမိမဂ္ သကဒါဂါမိဖုိလ္ အနာဂါမိမဂ္ အနာဂါမိဖုိလ္ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱ
ဖုိလ္ ေလာကုတၱရာ မဂ္ဥာဏ္ဖုိလ္ဥာဏ္ ျမတ္နိဗၺာန္ကုိ ဧကန္မုခ် ေတြ႔ျမင္ရေအာင္ ရြက္ေဆာင္အထူး ေက်းဇူးျပဳပါေစသတည္း။
သာဓု   သာဓု   သာဓု

သင့္ေတာ္သလုိထုိင္
အဓိ႒ာန္ ပဋိၫွာဥ္ခံယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ေယာဂီမ်ား မိမိတုိ႔ႏွစ္သက္ရာ ဣရိယာပထျဖင့္ မွ်တစြာထုိင္ႏုိင္ပါၿပီ။ တင္ပလႅင္ေခြထုိင္ၿပီး တရားရႈမွတ္လုိတဲ့ေယာဂီမ်ားလဲ တင္ပလႅင္ေခြထုိင္ၿပီး တရားရႈမွတ္ႏုိင္တယ္။ တင္ပလႅင္ ေခြထုိင္တဲ့ေနရာမွာ
အေလ့အက်င့္မရွိရင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ကုိ ထပ္ၿပီးေတာ့မထားပါနဲ႔၊ ေျခႏွစ္ဘက္ကုိ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ထားၿပီးထုိင္ရင္ ပုိသင့္ေလွ်ာ္တယ္။ မိမိတုိ႔သင့္ေတာ္သလုိထုိင္ၿပီး တရားရႈမွတ္လုိ႔ရပါ တယ္။

တရားအားထုတ္ရင္ ဒါနသီလဘာ၀နာ အကုန္ပါ
တရားစထုိင္ၿပီးဆုိတဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးစြာပထမ ရတနာသုံးပါးကုိ ဦးခ်ကန္ေတာ့တယ္၊ မိမိတုိ႔ရဲ႕ ခႏၶာငါးပါးကုိ ဘုရားရွင္အား အဇၨ်တၱဒါနအျဖစ္လွဴဒါန္းတယ္။ တရားႀကိဳးစားအားထုတ္တဲ့အခါမွာ ဒါနလဲပါရမယ္၊ သီလလဲ တြဲရမယ္၊ ဘာ၀နာလဲခြဲ
လုိ႔မရဘူး။ မိမိတုိ႔ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ကုိလွဴဒါန္းတာဟာ အဇၨ်တၱဒါန၊ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ တဲ့အလွဴကုိ မိမိတုိ႔ကလွဴဒါန္းတယ္။ ၀ိပႆနာတရားကုိ အားထုတ္တဲ့သူဟာ ဒါနသီလတုိ႔ကုိ ပယ္လုိ႔မရဘူး။ မိမိခႏၶာ ကုိယ္လွဴဒါန္းျခင္းအားျဖင့္ ဒါနပါရမီကုိ
ျဖည့္ဆည္းေနတာ။ သီလဆုိတာလဲ မိမိတုိ႔အထုိက္အေလ်ာက္ ရွစ္ပါးသီလ ခံယူၿပီးသားဆိုေတာ့ သီလလဲလုံၿခဳံသြားၿပီ။

ေတာင္းပန္ ခြင့္လႊတ္
ဘာ၀နာတရားကုိ တုိးပြားအားထုတ္တဲ့အခါမွာ မိမိခႏၶာကုိယ္ကုိ ရတနာသုံးပါးအား လွဴဒါန္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ရတနာသုံးပါးနဲ႔ မိဘဆရာ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားကုိ မိမိက ကာယဂံ ၀စီကံ မေနာကံတုိ႔ျဖင့္ ျဖစ္မွားမိခဲ့သည္ရွိေသာ္ အဲဒါကို
မာန္ေလွ်ာ့ၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္ရတယ္။ တရားအားထုတ္တဲ့အခါမွာ မာန္မာနခံထားရင္ တရားမရႏုိင္ဘူး။ မိမိရဲ႕အျပစ္ကုိ မာန္မာနေလွ်ာ့ၿပီး ၀န္ခ်ေတာင္းပန္တာဟာ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ပါပဲ။ ေခ်သုပ္ပုဆုိး ေႁမြစြယ္ၾကိဳးကဲ့သုိ႔
မာန္မာနကုိေလွ်ာ့ခ်ၿပီး တရားအားထုတ္မွ တရားရ ႏုိင္မယ္။ “မွားတာက မွားတာပဲ၊ မေတာင္းပန္ႏုိင္ဘူး၊ မကန္ေတာ့ႏုိင္ဘူးကြာ” လုိ႔ မာန္မာနခံထားရင္ တရားမရႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရတနာသုံးပါး မိဘဆရာ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းေတြ
ကို ေတာင္းပန္ရ တယ္။ ေတာင္းပန္တဲ့ေနရာမွာ ပါးစပ္နဲ႔ေတာင္းပန္ယုံနဲ႔ မလုံေလာက္ေသးဘူး မိမိရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေတာင္းပန္၀န္ခ်လုိတဲ့စိတ္ရွိရမယ္။ေနာက္ မိမိအေပၚကုိ သူတစ္ပါးေတြက ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံေတြနဲ႔
ျပစ္မွားခဲ့တာေတြကုိလဲ မိမိက ႏွလုံးၾကည္စြာ သည္းခံၿပီးခြင့္လႊတ္ရမယ္။ ခြင့္လႊတ္ၿပီး သည္းခံတယ္ဆုိတာက ေမတၱာစိတ္ထားတာ၊ ကရုဏာစိတ္ပြားတာပါပဲ။ တရားအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာ ေမတၱာ ကရုဏာမပါရင္ တရားထူးရရွိဖုိ႔အတြက္
အေနာက္အယွက္မ်ားျဖစ္ေစတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ကပဲသူတစ္ပါးကုိ ျပစ္မွားမိသည္ပဲျဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးက ကုိယ္ကုိပဲျဖစ္မွားခဲ့သည္ျဖစ္ေစ ႏွစ္ဘက္လုံးကုိ ေမတၱာ ကရုဏာတရားေရွ႕ထားၿပီး ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ ခြင့္လႊတ္ရမယ္။
ေတာင္းပန္၀န္ခ်မွ မာန္မာကုိေလွ်ာ့ၾကေစမယ္၊ ခြင့္လႊတ္မွ ေမတၱာကရုဏာတရားကုိ ပြားမ်ားေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရိယာ သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းစဥ္အတုိင္း ေယာဂီတုိ႔ စိတ္ထားသန္႔စင္ရမယ္။ စိတ္ကုိ ကုသုိလ္ တရားေတြ
နဲ႔ ထုံမြမ္းေစရမယ္၊ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန္မာနေတြခံထားလုိ႔မျဖစ္ဘူး။

အဓိ႒ာန္ ျခံစည္းရုိးခတ္
တရားအားထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဓိ႒ာန္ဆုိတာရွိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပဋိညာဥ္ခံယူတဲ့အထဲမွာ “ပစၥဳပၸန္ယခု အစျပဳကာ တစ္နာရီတုိင္တုိင္ တရားထုိင္မည္ ႏွစ္နာရီတုိင္တုိင္ တရားထုိင္မယ္” စသျဖင့္ မိမိတုိ႔တုိင္တည္တာ က အဓိ႒ာန္ျပဳတာ။
အဓိ႒ာန္ဆုိတာက ျခံစည္းရုိးနဲ႔တူတယ္။ ျခံစည္းရုိးဆုိတာက အေနာက္အယွက္မရွိေအာင္ ျခံခက္ထားတာ။ ျခံစည္းရုိးမရွိတဲ့ျခံကုိ ကၽြဲႏြားတိရစၦာန္ေတြ လြယ္ကူစြာ၀င္ေရာက္ျဖတ္ဆီးႏုိင္သလုိ တရားအား ထုတ္တဲ့ပုဂၢဳိလ္ေတြမွာလဲ အဓိ႒ာန္
ဆုိတဲ့ျခံစည္းရုိးမရွိရင္ ကိေလသာမ်ား အလြယ္တကူ၀င္ေရာက္ဖ်က္ဆီးႏုိင္ တယ္။ အကယ္၍ ေယာဂီတုိ႔ကမ်ား အဓိ႒ာန္မရွိဘဲ တရားစခန္း၀င္မယ္ တရားအားထုတ္မယ္ဆုိရင္ “ငါေပ်ာ္ သေလာက္ တရားစခန္း၀င္မယ္၊ ငါထုိင္ႏုိင္သ
ေလာက္ထုိင္မယ္” ဆုိၿပီး အဓိ႒ာန္မရွိဘဲ တရားထုိင္ရင္ အခ်ိန္ မျပည့္ခင္ ရက္မေစ့ခင္မွာဘဲ ကိေလသာေတြက ၀င္ေရာက္ဖ်က္ဆီးၿပီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပဲ လက္ ေလွ်ာ့သြားတတ္ၾကတယ္။ တရားထုိင္ရႈမွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာလဲ ဒီအ
တုိင္းပဲ အဓိ႒ာန္မထားဘဲနဲ႔ထုိင္ရင္ “ထုိင္လုိ႔ ေကာင္းရင္ ဆက္ထုိင္မယ္၊ ထုိင္လုိ႔မေကာင္းရင္ တရားျဖဳတ္မယ္” ဆုိၿပီးေပ့ါေပါ့ထားကာ ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါး မိနစ္တရားထုိင္ၿပီး ကိေလသာ၀င္ေရာက္ေနာက္ယွက္ကာ တရားျဖဳတ္ပစ္မွာေသ
ခ်ာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဓိ႒ာန္ျပဳရတယ္။ အဓိ႒ာျပဳတဲ့ေနရာမွာလဲ ခုိင္ခုိင္ျမဲျမဲျပဳရမယ္ ေလးေလးနက္နက္ထားရမယ္။ “စတၲာရိ ၀ိရိယကၤာနိ စ တႆ တႆ နဟာရုေနာ” ဆုိတဲ့အတုိင္းေပါ့။ အဓိ႒ာန္ဆုိတာက ျမင့္ျမင့္ထားရတယ္။ “ေခါင္း
ေလာက္တင္မွ ရင္ေလာက္က်” ဆိုတဲ့အတုိင္းေပါ့။ အဓိ႒ာန္ကုိ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ထားရင္ သူကပုိၿပီးေတာ့ ေပ်ာ့ သြားမယ္။ ဒါေၾကာင့္ “ပစၥဳပၸန္ယခု အစျပဳကာ တစ္နာရီတုိင္တုိင္ တရားထုိင္မည္ အဓိ႒ာန္ တည္လ်က္ တည္ၾကည္စကား ကတိ
ထားၿပီး တရားအလုပ္ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ အားထုတ္ေရွ႕တုိး အရုိးေၾကေၾက အရည္ခမ္းခမ္း ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ပါမည္ဘုရား” လုိ႔ အဓိ႒ာျပဳတာပဲျဖစ္တယ္။ အရုိးေၾကေၾက အရည္ခမ္းခမ္း ဆုိတာ မိမိတုိ႔ အဓိ႒ာန္ထားတာပဲ။ တကယ္တမ္း
တရားအားထုတ္ရင္ အရုိးေၾကစရာအေၾကာင္းလဲမရွိဘူး၊ အရည္ခမ္းစရာ အေၾကာင္းလဲမရွိဘူး။ အဓိ႒ာန္ကုိျမင့္ျမင့္ထားၿပီး မိမိစိတ္ဓာတ္ကုိအားေပးတာ၊ အားျဖည့္ ေပးတာ။ အခ်ိန္ပုိင္းပဲ တရားအားထုတ္ထုတ္ ရက္ရွည္ကဲတရားစခန္း၀င္
၀င္ ေလးေလးနက္နက္ အဓိ႒ာန္ထားၿပီး အားထုတ္မယ္ ဆုိရင္ ပုိၿပီးေတာ့ မြန္ျမတ္တယ္၊ ခရီးေရာက္တယ္။

ရုပ္နာမ္ခဲြ
“ရုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ဤခႏၶာကုိ သဒၶါယုံၾကည္ ၀ီရိယကဲဘိ သတိၾကီးစြာ သမာဓိျမဲကာ ပညာစူးစုိက္ တစုိက္ မွတ္မွတ္ ထပ္ထပ္ခါခါ ဇြဲၾကီးစြာျဖင့္ ပညာစကၡဳ ေမွ်ာ္ေထာက္ရႈေတာ္ ျဖစ္မႈျပတ္မႈ ႏွစ္ခုႏွစ္တန္ ရုပ္နာမ္ ႏွစ္ျဖာ ဤခႏၶာသည္ သခၤါရ
တရား ျဖစ္ကားပ်က္ျပန္ ျဖစ္ေပၚျပန္၏” လုိ႔ဆုိထားတယ္။ တရားအလုပ္အားထုတ္ တဲ့ေနရာမွာ ဦးစြာပထမ ရုပ္နဲ႔နာမ္ကုိ ခြဲရမယ္။ နာမရူပ ပရိေစၦဒဥာဏ္ရွိရမယ္။ ဘာေၾကာင့္ နာမ္ရုပ္ခြဲခုိင္းတာ လဲဆုိတာက  ဒီ၀ိပႆနာလမ္းစဥ္လုိက္တဲ့
အခ်ိန္ နိဗၺာန္စခန္းတက္လွမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါသူတစ္ပါး ေယာက္်ား မိန္းမဆုိတဲ့ ပညတ္သေဘာနဲ႔သြားလုိ႔မရဘူး။ ပရမတ္လမ္းေၾကာင္းကုိေရာက္မွ နိဗၺာန္ကုိေရာက္မယ္။ ငါသူတစ္ပါး ေယာက္်ားမိန္းမ အဂၤါေခ်လက္စသည္တုိ႔ကုိ ေျပာဆုိ
တာက ပညတ္သေဘာတရားေတြပဲျဖစ္တယ္။ ဝိပႆ နာတရားအားထုတ္တဲ့အခါမွာ ဒီပညတ္ကုိခြါရမယ္။ ပညတ္ကုိခြါတဲ့ေနရာမွာလဲ ပရမတ္ကုိသိမွာ ခြါလုိ႔ရမယ္။

ပရမတ္သေဘာက ေလးပါးရွိတယ္။ “စိတၱံ ေစတသိကံ ရူပံ နိဗၺာနမိတိ သဗၺတၱာ” လုိ႔ဆုိထားတယ္။ စိတ္၊ ေစတသိတ္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ ဒီသေဘာတရားေလးခုက ပရမတၳသေဘားတရားေတြ။ တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီမ်ားက ဒီပရမတ္
သေဘာတရားထဲကုိ ၀င္သြားရမယ္။ ငါသူတစ္ပါး ေယာက္်ားမိန္းမ မဟုတ္ဘူးဆုိ ေတာ့ စိတ္ ေစတသိတ္ ရုပ္ဆုိတဲ့ ပရမတၳတရားသုံးပါးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ နိဗၺာန္ကေတာ့ မိမိတုိ႔မေရာက္ ေသးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေခတၱခဏ ေဘးဖယ္
ထားလုိက္မယ္ ။ ေစတသိတ္ဆုိတာက “ဧကုပၸါတာ နိေရာဓာစ ဧကာရမၸဏ ၀တၳဳကာ” ဆုိတဲ့အတုိင္း စိတ္နဲ႔အတူျဖစ္တယ္၊ စိတ္နဲ႔အတူခ်ဳပ္တယ္၊ စိတ္နဲ႔တြဲၿပီးယွဥ္ၿပီးျဖစ္တဲ့ သေဘာတရားပဲျဖစ္တယ္။ စိတ္ဆုိတဲ့သေဘာက သိတဲ့သေဘာ
ပဲ။ ပရမတၳတရားေလးပါးထဲမွာ စိတ္ ေစတ သိတ္ကုိ တစ္ခုထဲျပဳလုိက္၊ ဒါကုိ နာမ နာမ္ဆုိတဲ့သေဘာတရားထားလုိက္။ ေနာက္ၿပီး ရူပံ ဆုိတဲ့ ရုပ္နဲ႔ဆုိရင္ ႏွစ္ခုပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ပရမတၳတရားေလးပါးထဲမွာ နာမ္နဲ႔ရုပ္ကုိ သိရမယ္။ ရုပ္ဆုိ
တဲ့သေဘာတရားက ရူပကၡႏၶာေပါ့။ သူ႔ရဲ႕လကၡဏာက “ရုပၸတီတိ ရူပံ” ဆုိတဲ့အတုိင္း ေဖာက္ျပန္ ေျပာင္းလဲ မတည္ျမဲတဲ့ သေဘာ တရားပဲျဖစ္ပါတယ္။တရားဆုိတာက အေကာင္းအထည္ျဒပ္မဟုတ္ဘူး၊ “နိသတၱ နိဇီၨ၀ သဘာဝါ ဓမၼာ” လုိ႔
ဆုိထားတယ္။ သတၱလဲ မဟုတ္ဘူး ဇီ၀လဲမဟုတ္ဘူး၊ အထည္ကုိယ္အေကာင္လဲမဟုတ္ဘူး အသတ္၀ိညာဥ္ လဲမဟုတ္ဘူး၊ သူက သဘာ၀ ဓမၼာ သေဘာတရားေတြပဲျဖစ္တယ္။

ရုပ္ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္မႈ
ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲ မတည္ျမဲတဲ့ သေဘာတရားဟာ ရုပ္ဆုိေတာ့ ဒီရုပ္ဟာ ဘယ္လုိေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္ ေနတာလဲ? အဲဒါကုိ ေယာဂီတုိ႔ ခႏၶာ ကုိယ္ထဲကုိ စူးစုိက္ၾကည့္၊ ေခ်ဖ၀ါးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ဖ၀ါးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငယ္ထိပ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
မိမိတုိ႔ရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္အရည္ျပားတစ္ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အာရုံစုိက္ၾကည့္လုိက္ရင္ တရွိန္ရွိန္ တစ္လုပ္လုပ္ တစ္တုတ္တုတ္ တရြရြ တျဖင္းျဖင္း တျမင္းျမင္း တသဲသဲ တရွဲရွဲ တၾကဥ္ၾကဥ္ တေျမ႕ေျမ႕ စသျဖင့္ ျဖစ္ေနတာက ရုပ္တရားရဲ႕ ေဖာက္
ျပန္ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ သေဘာတရားေတြပဲ။ ေယာဂီတုိ႔ရဲ႕ ေခ်ဖ၀ါးကုိ အာယုံျပဳၿပီး ရႈၾကည့္ပါ၊ ေခ်ဖ ၀ါးမွာ တစ္ျဖင္းျဖင္း တရြရြ သဲပြင့္ေလးေတြလုိ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ျဖစ္ေနတဲ့ ပုံစံေလး ပြက္ေနတဲ့ေရပုံစံေလး အဲဒီသ ေဘာတရားေတြက ရုပ္တ
ရားရဲ႕ မတည္ျမဲတဲ့သေဘာ။

နာမ္ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္မႈ
နာမ္ဆုိတဲ့ သေဘာက “ေ၀ဒနကၡႏၶာ” ခံစားတတ္တဲ့ သေဘာ၊ ေကာင္းတာ ဆုိးတာ နာတာ ထုံတာ ေတြကုိ နာမ္ကသိတာ။ ေနာက္ နာမ္ရဲ႕သေဘာတရားတစ္ခုက “သညာကၡႏၶာ”  မွတ္သားတတ္တဲ့သေဘာ။ စိတ္ရဲ႕ သေဘာလကၡဏာ
က ခံစားတတ္ရုံမဟုတ္ဘူး၊ သူက မွတ္သားတတ္တယ္။ ဒါက ၾကဥ္ေနတာ၊ ထုံေနတာ၊ ယားေနတာ၊ ဒါေလးက တစစ္စစ္ ျဖစ္ေနတဲ့သေဘာတရားေလး၊ ဒါေတြကုိမွတ္ထားတာက သညာကၡႏၶာ ရဲ႕သေဘာတရား။ ေနာက္နာမ္ရဲ႕သေဘာ
တရားတစ္ခုက “သခၤါရကၡႏၶာ” ၊ တုိက္တြန္းတာ ႏိႈးေဆာ္တာ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ ေစခုိင္းတာ။ နာမ္ဆုိတဲ့ စိတ္ရဲ႕သေဘာက တုိက္တြန္း တတ္တာ “မင္းနာေနၿပီ မ.ေပးလုိက္၊ ယားေနၿပီ ကုတ္ေပးလုိက္” ဒီတုိက္တြန္းတတ္တဲ့ သေဘာတရား
က စိတ္ရဲ႕သဏၭာန္မွာ ထင္းရွားျဖစ္တယ္၊ ဒါကုိ သခၤါရကၡႏၶာလုိ႔ေခၚတယ္။ နာမ္ရဲ႕ သေဘာတရားေနာက္တစ္ခု “၀ိညာဏကၡႏၶာ” သိတဲ့သေဘာတရား၊ ပုိင္းျဖတ္တတ္တဲ့သေဘာတရား။ အေကာင္းအဆုိး အမွားအမွန္ လကၡဏာေရးသုံးပါး
ကုိ သိႏုိင္စြမ္းရွိလုိ႔ ၀ိညာဏကၡႏၶၶာလုိ႔ေခၚတယ္။

ဒြန္တဲြတဲ့ ရုပ္နာမ္
တရားအလုပ္အားထုတ္တဲ့ေနရာမွာ ရုပ္နာမ္ခြဲရမယ္ဆုိတာ ေယာဂီတုိ႔က သူ႔ရဲ႕သေဘာတရားေလးေတြကုိ သိရမယ္။ ရုပ္နဲ႔နာမ္က ဒြန္တြဲၿပီးျဖစ္ေန တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ခုကုိ ခြဲလုိ႔မရဘူး။ အဘိဓမၼာသေဘာအရ ေျပာရင္ ဒီရုပ္နဲ႔နာမ္ဟာ
အ၀ိနိေဗၻာဂရုပ္လုိ႔ ေခၚတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ခြဲလုိ႔မရတဲ့သေဘာတရား။ တရား ရႈမွတ္တဲ့ေနရာမွာ ရုပ္ကုိရႈမွတ္ရင္လဲ နာမ္က ပါသြားတာပဲ။ နာမ္ကုိရႈရင္လဲ ရုပ္ကလဲအလုိလုိအကၽြမ္း၀င္ ၿပီးသားျဖစ္သြားတယ္။ ဒါကို ခြဲလုိ႔မရတဲ့သေဘာ
လုိ႔ ေယာဂီတုိ႔နားလည္ထားရမယ္။

ငါမဟုတ္ဘဲ ပ်က္စီးေျပာင္းလဲေနတဲ့သေဘာ
ေခ်ဖ၀ါးဆုိတဲ့ ရုပ္တရားကုိရႈတဲ့ေနရာမွာ ငါ့ေခ်ဖ၀ါးလုိ႔သေဘာမထားရဘူး၊ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ေအာက္ပုိင္းရုပ္တရား ကုိရႈတယ္လုိ႔ သေဘာထားရမယ္။ ေခ်ဖ၀ါးမွာၾကဥ္ေနတဲ့သေဘာတရားေလး၊ တစ္ျဖင္းျဖင္း တစ္ျမွင္းျမွင္း တရြရြျဖစ္ေနတဲ့သ
ေဘာေလးေတြက နားလည္ေအာင္ ပညတ္သေဘာနဲ႔ ေျပာျပေနတာ။ တကယ္တမ္းတရား ရႈတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီၾကဥ္ေနတဲ့သေဘာ၊ ထုံေနတဲ့သေဘာ၊ တစ္ျမွင္းျမွင္း တရြရြ ျဖစ္ေနတဲ့သေဘာေတြက ရုပၸတီတိ ပ်က္စီးေနၾကတာ၊ မတည္ျမဲေန
တာ၊ ေျပာင္းလဲေနတာ။ လကၡဏာေရး နဲ႔ေျပာရင္ အနိစၥသေဘာ ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ရုပ္ကုိရႈတဲ့ေနရာမွာ ငါ့ေခ်ေထာက္လုိ႔မျမင္ဘဲနဲ႔၊ က်ဥ္တယ္ ထုံတယ္ နာတယ္လုိ႔ သေဘာမထားဘဲနဲ႔ ပ်က္ဆီးေျပာင္းလဲေနၾကတာလုိ႔ သေဘာထား
ရမယ္။

ဗုိလ္ငါးပါး
၀ိပႆနာတရားအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာ နံပါတ္တစ္ ယုံၾကည္မႈသဒၶါတရားရွိရမယ္။ နံပါတ္ႏွစ္ ခြန္အားစုိက္ ထုတ္မႈၾကိဳးပမ္းမႈဆုိတဲ့ ၀ီရိယရွိတယ္။ သတိၾကီးစြာလုိ႔ ဆုိတဲ့အတုိင္းသတိရွိရမယ္။ ထုိင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ ေနရာက နာတယ္၊
ထုံတယ္၊ ၾကဥ္တယ္စသည္တုိ႔ကုိ သတိထားၿပီးၾကည့္ေနရမယ္။ “သမာဓိျမဲကာ” လုိ႔ ဆုိတဲ့ အတုိင္းလဲ သမာဓိရွိၿပီး စိတ္တည္ၿငိမ္ရမယ္။ စိတ္တည္ၿငိမ္ဖုိ႔အတြက္ ထြက္သတ္၀င္သတ္ေလကုိပဲရႈရႈ ျဖစ္ ေပၚေနတဲ့ေ၀ဒနာမွာ ကပ္ၿပီးပဲထား
ထား ေဖာင္းတယ္ပိန္တယ္လုိ႔ပဲမွတ္မွတ္ စိတ္ကုိၿငိမ္ေအာင္ သမာဓိရွိ ေအာင္ထားရမယ္။

သမာဓိဆုိေပမယ့္လဲ သမၼာသမာဓိမွရမွာ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မိစၦာသမာဓိလဲရွိတယ္ ေလ။ မေကာင္းတာေတြကုိေတြးၿပီး ၿငိမ္သတ္ေနတာဟာ မိစၦာသမာဓိပဲ။ ဒီသမာဓိမ်ိဳးက ၀ိပႆနာ နဲ႔မဆီ ေလွ်ာ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သမၼာသမာဓိဆုိတဲ့
ေကာင္းမြန္တဲ့သမာဓိ အျပစ္မရွိတဲ့သမာဓိမ်ိဳးလုိအပ္တယ္။ ေနာက္ တစ္ခ်က္က “ပညာစူးစုိက္” ဆုိတဲ့အတုိင္း ဥာဏ္ပညာလဲစူးစိုက္ရမယ္။

သတိနဲ႔ ညီေအာင္လုပ္
သဒၶါ၊ ၀ိရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိ ပညာဆုိ တဲ့ငါးပါးကုိ ဗုိလ္ငါးပါးဗလငါးတန္လုိ႔ေခၚတယ္။ ဒီဗုိလ္ငါးပါးကုိ သတိ တရားနဲ႔ထိန္းရမွာ။ ဘယ္လုိထိန္းရမွာလဲ ဆုိေတာ့ သဒၶါတရားပုိေနရင္လဲမရဘူး၊ ၀ိရိယကဲေနရင္လဲမရဘူး၊ ပညာလြန္ကဲေနရင္
လဲမရဘူး၊ ဒါေတြကုိညီေအာင္ ေယာဂီတုို႔က သတိဆုိတဲ့တရားနဲ႔ထိန္းရမယ္။

တစ္ခါ တစ္ေလ သမာဓိကပုိေနၿပီး ၀ိရိယကေလွ်ာ့ေနရင္ သမာဓိကလြန္ကဲၿပီး အိပ္ငိုက္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါ့မွာသမာဓိလြန္ေနၿပီလုိ႔ ခ်က္ခ်င္းသတိျပန္ထားရမယ္။ သတိကေတာ့ ပုိတယ္လုိ႔မရွိဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ၾကေတာ့ ၀ိရိ
ယလြန္တတ္တယ္။ ၀ီရိယလြန္ေနရင္ ဗ်ာ မ်ားၿပီး ဒါလဲမေပၚဘူး ဟုိဟာလဲမေပၚဘူးဆုိၿပီး ေၾကာင့္ၾကေနေတာ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ ၀ီရိယလဲမလြန္ေစနဲ႔၊ သမာဓိနဲ႔ျပန္ၿပီးၿငိွေပးရမယ္။ တစ္ခါတစ္ၾကေတာ့လဲ သဒၶါတရားလြန္တတ္တယ္။ တရား
အားထုတ္တဲ့ေယာဂီမ်ား တစ္ခါတစ္ေလ သဒၶါတရားလြန္လုိ႔  စိတ္က “ေအာ္ ငါဒီအားထုတ့္တရားေလးကို မိဘေဆြမ်ိဳးသားသမီးေတြကုိ မွ်ေ၀ခ်င္လုိက္တာ၊ သူတုိ႔ကုိ အားထုတ္ေစခ်င္လုိက္တာ” လုိ႔ သဒၶါတရားလြန္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီ
လြန္သြားရင္ သတိတရားေလးျပန္ ကပ္ၿပီး “ေအာ္ဒါဘာမွမဟုတ္ေသးဘူး ျပည့္၀ေအာင္ၾကိဳးစားရဦးမယ္၊ ေလွ်ာက္ေတြး ေနလုိ႔မျဖစ္ဘူး”လုိ႔ သတိေလးနဲ႔ ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ေလးျဖစ္ေအာင္ ျပန္ထားရမယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလဲ ပညာက လြန္
တယ္။ ပညာလြန္ေတာ့ ေမွ်ာ္ကုိးစိတ္ေတြမ်ားလာတယ္။ ငါတရားထုိင္လုိ႔ ဒီလုိျဖစ္လာရင္၊ ေနာက္တစ္ခါ ဒီလုိဆက္ျဖစ္လာမယ္၊ ဟုိလုိဆက္ျဖစ္လာမယ္လုိ႔ ၾကိဳၿပီးတြက္ထားတတ္လာမယ္။ ဒီလုိပညာလြန္ေနရင္ တရားကမလာဘူး။
ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္တဲ့ေနရာမွာ မေမွ်ာ္ရဘူး။ ေမွ်ာ္ေနလုိ႔ေလာဘေဇာက ေရွ႕ ေရာက္ေနရင္ တရားကမတတ္ဘူး။ ပစၥဳပၸန္မွာ ေပၚလာတဲ့တရားကုိပဲ ေယာဂီတို႔က ရႈမွတ္ရမယ္။ တရားရဲ႕ သေဘာကုိ “သေဗၺ ဓမၼာ အနတၱာ” လုိ႔ဆုိ
ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္တရားဟာ ကုိယ့္သေဘာအတုိင္းမျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေယာဂီတုိ႔က တရားသေဘာအတုိင္းလုိက္ၿပီး ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ကုိပဲရႈရမယ္။ ပစၥဳပၸန္မွာ ဘာေတြပဲျဖစ္ေန ျဖစ္ေန ေယာဂီတုိ႔က သတိတရားနဲ႔ရႈေနရမယ္။ ပစၥဳပၸန္မွာ ျဖစ္
ေနတဲ့ဟာေလးကုိပဲ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲၿပီးေနရမွာ။

ျဖစ္ပ်က္ျမင္မွ ဝိပႆနာ
၀ိပႆနာရႈတဲ့ေနရာမွာ “ပညာစူးစုိက္ တစ္စုိက္မွတ္မွတ္ ထပ္ထပ္ခါခါ ” ဆုိတဲ့အတုိင္း ဘာကုိပဲရႈရႈ ထပ္ ထပ္ခါခါ ရႈရမွာ။ ေ၀ဒနာကုိပဲရႈရႈ အာနာပါနကုိပဲရႈရႈ ဘာ၀ိတာ ဗာဟုလီကတာဆုိတဲ့အုိင္း ထပ္ထပ္ခါခါ ရႈရ မယ္။ ေနာက္ “ဇြဲၾကီးစြာ
ျဖင့္” လုိ႔ဆုိတဲ့အတုိင္းလဲပဲ ဇြဲရွိရမယ္။ “ပညာစကၡဳ ေမွ်ာ္ေထာက္ရႈေသာ္” ဆုိသလုိ ဥာဏ္ပညာစကၡဳနဲ႔ ေမွ်ာ္ေထာက္ရႈရင္ ခႏၶာကုိယ္မွာ ျဖစ္ျပတ္ေနတဲ့သေဘာေလးကုိျမင္ႏုိင္မယ္။“ျဖစ္မႈျပတ္မႈ ႏွစ္ခုႏွစ္တန္ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ” တဲ့ ဒီရုပ္နာမ္ႏွစ္
ျဖာက ဘာပဲရွိမွာတုန္းဆုိေတာ့ ျဖစ္မႈရယ္ ျပတ္မႈရယ္ ႏွစ္ခုပဲရွိတာ။ ရုပ္တရားရဲ႕ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈကုိ သူ႔ရဲ႕ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီမႈတုိ႔ရဲ႕ ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေခ်ဖ၀ါးမွာ ရုပ္တရားေတြပ်က္စီးေနတယ္။ တျဖင္းျဖင္း တမြမြ တရြရြ ျဖစ္ေနတယ္၊ သူ႔
ဘာသာသူ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ သ ေဘာေတြျဖစ္ေနတယ္။ မိမိတုိ႔ရဲ႕လက္က ဓါးရွတယ္ဆုိရင္ လက္ကပ်က္စီးသြားတာ။ အနာကၾကီးလြန္ရင္ ေသြးေတြပန္းထြက္မယ္၊ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ၾကီး ဓါးရွရာၾကီး ထင္သြားမယ္။ ဒါေပမယ့္ တရား
ရဲ႕သေဘာက “ခဏိ က အနိစၥ၊ ခဏိက မရဏ” လုိ႔ဆုိတဲ့အတုိင္း ဓါးရွသလုိ ေသြးမထြက္ဘူး အမွာရြတ္မက်န္ဘူး။ သုိ႔ေသာ္ ပ်က္ေနတဲ့သေဘာတရားေလး ေ၀ဒနာအေသးစားေလးေတြ ေပၚလာတယ္။ တျဖင္းျဖင္း တမြမြ တရြရြ ထုိးလုိက္
 ၾကဥ္လုိက္ ေအာင့္လုိက္ျဖစ္ေနတာေတြက ပ်က္စီးေျပာင္းလဲမႈရဲ႕ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ေ၀ဒနာအေသးစားေလး ေတြပဲ။

နာမ္တရားလဲ ပ်က္စီးေနတယ္
ဒီသေဘာေတြကုိသိတာက “သညကၡႏၶာ”၊ သညာဆုိတဲ့သေဘာကသိတာ။ ေ၀ဒနကၡႏၶာက ခံစားၿပီး၊ သညကၡႏၶာ မွတ္သားေပးတယ္။ သခၤါရကၡႏၶာက သိေအာင္တုိက္တြန္းေပးၿပီး၊ ၀ိညာဏကၡႏၶာက ျဖစ္ပ်က္ေန တာေတြကုိသိေပးတာ။
သညာသေဘာလဲ မွတ္ရင္းမွတ္ရင္းနဲ႔ တစ္ခုၿပီးေတာ့တစ္ခု ေျပာက္ေျပာက္သြားတယ္ အသစ္ေတြထပ္ျဖစ္လာတယ္။ ေ၀ဒနာသေဘာလဲ တစ္ခုၿပီးေတာ့တစ္ခု ျဖစ္ပ်က္သြားတယ္။ သခၤါရတုိက္တြန္း တတ္တဲ့သေဘာလဲ ဒီအတုိင္းပဲ။ တစ္
ခါတစ္ေလ စိတ္ထဲမွာ ဒီက်ဥ္တာေတြကုိ ရႈခ်င္တယ္ မရႈခ်င္ဘူးဆုိတာ ေတြကို ဒီသခၤါရကတုိက္တြန္းေပးတာ။ ေ၀ဒနာသေဘာေလးက တုိးလုိက္ေလွ်ာ့လုိက္၊ ျဖစ္ပ်က္တဲ့သေဘာက မ်ားလုိက္ေလွ်ာ့သြားလုိက္ စသည္တုိ႔ကုိပုိင္းျဖတ္ၿပီး
မျမဲပါလားလုိ႔သိတဲ့တာက ၀ိညာဏကၡႏၶာ။
တစ္ခ်ုိဳ႕က ဘယ္လုိထင္တတ္လဲဆုိေတာ့ ရုပ္တရားကသာပ်က္စီးတာ၊ နာမ္တရားကျမဲေနတယ္ လုိ႔ထင္တတ္ တယ္။ အဲဒါက သႆတဒိ႒ိအေနနဲ႔မွားေနတာ။ ရုပ္လဲမျမဲဘူး၊ နာမ္လဲမျမဲဘူး။ အခု ဘုန္းၾကီးတရား ေျပာေနတာ၊ စစဆုံး ၾကား
တဲ့ “အရွင္ဘုရား” ဆုိတဲ့အသံေလး အခုကမၾကားေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီၾကားသိစိတ္ေလးကလဲ ေျပာက္သြားတာၾကာလွၿပီ။ အခုဆက္တုိက္ေျပာေနတဲ့ စကားလုံးေတြကုိ ၾကားသိေနတဲ့ ၀ိညာဏကၡႏၶာ သေဘာတရားေလးက အသံပ်က္
စီးေျပာင္းလဲေနသည္နဲ႔အမွ် သူ႔ရဲ႕အသိဥာဏ္လဲ ပ်က္စီးေျပာင္းလဲသြားတယ္။ နာမ္တ ရားလဲမျမဲဘူးဆုိတာကုိ မွတ္ထားဖုိ႔အေရးၾကီးတယ္။

သခၤါရဆုိတာ
“ဤခႏၶာသည္ သခၤါရတရား ျဖစ္ကားပ်က္ျပန္ ျဖစ္ေပၚျပန္၏” လုိ႔ဆုိထားတယ္။ ဒီရုပ္နာမ္ဆုိတဲ့ သခၤါရတရား က ကံ စိတ္ ဥတု အဟာရ တည္းဟူေသာ အေၾကာင္း တရားေလးပါးတုိ႔သည္ ျပဳျပင္စီရင္အပ္ေသာေၾကာင့္ သခၤါရလုိ႔ေခၚတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သခၤါရဆုိတာ ဒီခႏၶာကုိယ္ ၾကီးကုိေျပာတာ။ ဒီခႏၶာကုိယ္ကုိ ကံကျပဳျပင္တယ္၊ စိတ္ကလဲသူ႔ကုိျပဳျပင္တယ္၊ ဥတု နဲ႔ အဟာရတုိ႔က လဲသူ႔ကုိျပဳျပင္တယ္။ ဒါေတြကုိသခၤါရတရားလုိ႔ေခၚတာ။ ကုိယ့္ရဲ႕ကံေၾကာင့္လဲ ခႏၶာကုိျဖစ္လာ
တာ၊ ေရာဂါေတြ ျဖစ္လာတာ၊ ကံစီမံလုိ႔ ဒီရုပ္နာမ္ၾကီးကုိရလာတာ။ စိတ္ ရဲ႕ စံမံမႈေၾကာင့္ သူ႔ခံရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ကဒီခႏၶာကိုယ္ၾကီးကုိခုိင္းတယ္၊ စိတ္ညစ္တယ္ဆုိရင္ ဒီခႏၶာ ကုိယ္ၾကီးက စိတ္ညစ္တဲ့သ႑ာန္ေပၚေပါက္သြား
တာ။ စိတ္ရႊင္လန္းလဲ ခႏၶာကုိယ္ၾကီးလဲရႊင္လန္းတဲ့ပုံေတြ ေပၚလာတာ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ကလဲ ခႏၶာကုိယ္ကုိျပဳျပင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဥတုလဲ ခႏၶာကုိယ္ကုိျပဳျပင္တယ္။ မနက္တုန္းက ေအးတဲ့ခႏၶာကုိယ္ျဖစ္တယ္၊ အေႏြးထည္ေတြအထပ္ထပ္
၀တ္တယ္။ ဥတုျပဳျပင္ေတာ့ ေန႔လည္ ပုိင္းမွာ ရုပ္သ႑ာန္ကပူအုိက္လာတယ္၊ ေခၽြးေတြထြက္လာတယ္၊ မ်က္နာလဲနီရဲလာတယ္ စသျဖင့္ ဥတုရဲ႕စီမံ မႈေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲေနတာ။ ေနာက္ေတာ့ အဟာရ၊ ဒါကေတာ့ရွင္းပါတယ္။ အခ်ဥ္စား
ရင္ ခ်ဥ္တဲ့ရုပ္ေပါက္လာ တယ္၊ အစပ္စားရင္ စပ္တဲ့ရုပ္ေပါက္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရုပ္နာမ္သေဘာတရားက အျမဲတမ္း ျဖစ္ပ်က္ ေျပာင္းလဲေနတာ။

အနိစၥသေဘာ (ခဏိကအနိစၥ = အေသးစား ျဖစ္ပ်က္)
ခဏိကအနိစၥ ခဏိကမရဏအေနနဲ႔ မ်က္စိတစ္မိတ္ လက္ပစ္တစ္ခက္အတြင္းမွာ ကုေဋ ေပါင္းငါးေထာင့္ရွစ္ရာရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ပ်က္သြားတယ္။ ဒါဟာ ရုပ္တရားရဲ႕ လ်င္ျမန္စြာျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲေန တဲ့သေဘာ။ နာမ္တရားက တစ္စက္
ကန္႔မွာ ကုေဋေပါင္းတစ္သိန္းေက်ာ္ ျဖစ္ေပၚပ်က္စီးသြားတယ္။ ကုေဋ ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲပ်က္စီးတာကုိ ေယာဂီတုိ႔က အဲဒီေလာက္ထိမျမင္ႏုိင္ဘူး၊ ဘုရားမွသာလ်င္ ပုိင္းျခားေရတြက္ႏုိင္မွာ။ အခုေယာဂီတုိ႔ရဲ႕ ေျခဖ၀ါးကုိၾကည့္
ခ်င္းအားျဖင့္ ေျခဖ၀ါးမွာ ၾကဥ္ေနတဲ့သေဘာေလး ေတြ အပ္ဖ်ားေလာက္ပဲ ၾကဥ္ေနတဲ့သေဘာတရားေလးေတြဟာ ရုပ္တရား နာမ္တရားေတြရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္မႈ သ ေဘာတရားေလးေတြပါပဲ။ မေရမတြတ္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပားလွတယ္။ ဒါေၾကာင့္
 ဒီခဏိကအနိစၥ ခဏိကမရဏ ကုိနားလည္ဖုိ႔ ေျခဖ၀ါးကပဲရႈရႈ ငယ္ထိပ္မွာပဲရႈရႈ လက္ဖ၀ါးမွာပဲရႈရႈ မြမြေလးေတြ ရြရြေလးေတြက ရုပ္တရား ရဲ႕ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈ မတည္ျမဲမႈေတြကုိျမင္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္ဥာဏ္ရေအာင္ၾကိဳးစားရမယ္။

ဒုကၡသေဘာနဲ႔ အနတၱသေဘာ
“တစ္ဖန္ဒုကၡ အစုိးမရဘူး ခံရခက္ခဲ မႏွစ္ သက္လဲ ႏွိပ္စက္ေလစြ ဒုကၡၾကီးစြာ ထုံနာကုိက္က်ဥ္ တစ္ေထြထုိး ေအာင့္ တစ္ေမာင့္ပူေလာင္ ယားေယာင္စပ္ျဖင္း ေညာင္းညာျခင္းျဖင့္ တင္းတင္းေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ေလးေလး ေအးလုိက္ပူ
လုိက္ တစ္ျဖိဳက္ျဖိဳက္ႏွင့္ ေမာဟုိက္ႏြမ္းေခြ ဆင္းရဲေပ၏” လုိ႔ ပဋိညွဥ္မွာဆုိထားတယ္။ ရုပ္နာမ္သ ေဘာတရား ေ၀ဒနာသေဘာတရားရဲ႕ ဒုကၡလကၡဏာနဲ႔ အနတၱလကၡဏာကုိေဖာ္ျပထားတာ။ ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚ လာၿပီဆုိရင္ ခက္ခက္ခဲခဲခံရ
တယ္။ ထုံတာ ၾကဥ္တာ နာတာေတြဟာဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ ဒုကၡလကၡဏာေတြပဲ။ခႏၶာ ကုိယ္ထဲမွာ မ်ိဳးစုံေပၚလာတယ္၊ တစ္သြင္ထုိးေအာင့္ဆုိသလို တစ္ခါတစ္ေလ ဟုိနားထုိးလုိက္ ဒီနားထုိး လုိက္နဲ႔ ေအာင့္ေအာင့္လာတယ္၊ ဒါေတြဟာလဲ ဒုကၡ
ရဲ႕လကၡဏာပဲ။ ေနာက္တစ္နည္းအားျဖင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ နဲ႔လဲ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒါဟာ အနတၱရဲ႕လကၡဏာေတြ။ “တစ္ေမွာင့္ပူေလာင္ ယားေရာင္စပ္ျဖင္း” ဆိုတာက တစ္ခါတစ္ေလ ယားခ်ိခ်ိေလးေတြ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ေနာက္ေၾကာေတြ
မွာ ဒါမွမဟုတ္ကုိယ္တစ္ျပင္လုံးယား တာေတြျဖစ္ေပၚတတ္တယ္။ ဒါေတြက ေ၀ဒနာရဲ႕သေဘာတရား။ အနိစၥလကၡဏာကုိလဲေဆာင္တယ္၊ ဒုကၡ လကၡဏကုိလဲေဆာင္တယ္၊ ေနာက္အနတၱလကၡဏာကုိလဲေဆာင္တယ္။ ယားတာကုိ မယား
နဲ႔လုိ႔ေျပာလုိ႔ မရဘူး။ အဲဒါအနတၱသေဘာ။

အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၱ ခဲြထားလုိ႔မရ
ယားတဲ့ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္က ခံရခက္တယ္၊ အဲဒါဒုကၡသေဘာ။ ယားတာေလးက ျဖစ္လာတယ္ ေနာက္ေတာ့ေျပာင္းသြားတယ္၊ ဒါကအနိစၥသေဘာ။ ဒါေၾကာင့္ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱဆုိတဲ့လကၡ ဏာေရးသုံးပါးကုိ ခြဲလုိ႔မရဘူး။ အျမဲတမ္းသူတုိ႔
က ဒြန္တြဲေနတာ။ တစ္ဆက္တည္းျဖစ္ေနတာ။ ရင္သားေၾကာ သားခြဲလုိ႔မရဘူး၊ သူတုိ႔ကကပ္ေနၾကတာ။ “ေညာင္းညာျခင္းျဖင့္” ဆုိတာက တစ္ခါတစ္ေလ ေညာင္းညာလာ မယ္။ “တင္းတင္းေလွ်ာ့ေလွ်ာ့” လုိ႔ဆုိသလုိ ထုိင္တဲ့အခါမွာ တင္း
တာေတြ ေလွ်ာင့္တာေတြလဲျဖစ္လာမယ္။ “ေပါ့ေပါ့ေလးေလး” ဆုိတာက တစ္ခါတစ္ေလ ထုိင္ေနရင္း ထုိင္လုိ႔ေကာင္းတာ ေပါ့ပါးေနတာေတြျဖစ္လာ တတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေျခေထာက္က အရမ္းကုိေလးလာတယ္၊ အတုတ္ၾကီးလုိ႔ကုိ
ထင္ေနရတာ။  “ေအးလုိက္ပူလုိက္” ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ဥတုရဲ႕ဒဏ္ေၾကာင့္ စိတ္ရဲ႕ဖိစီးမႈဒဏ္ေၾကာင့္ သခၤါရသေဘာေတြ ေၾကာင့္ ဒီခႏၶာကုိယ္ တစ္ခါတစ္ေလ ေအးလုိက္ပူလုိက္ျဖစ္ေနတာ။ “တစ္ျဖိဳက္ၿဖိဳက္ႏွင့္” ဆုိတာကေတာ့ အား
ထုတ္ရင္း ေခၽြးေတြလဲ တစ္ၿဖိဳက္ၿဖိဳက္ၾကလာတတ္တယ္။ “ေမာဟိုက္ႏြမ္းေခြ ဆင္းရဲေပ၏” လုိ႔ဆုိသလုိ ဒီခႏၶာၾကီးက ပင္ပန္းဆင္းရဲတယ္။ သူ႔ကုိရႈၾကည့္ရင္ ေမာဟုိက္သြားတာပဲ။ ပါဠိလုိက “နတၳိ ခႏၶာ သမာ ဒုကၡာ” လုိ႔ဆုိထားတယ္၊ ဒီခႏၶာ
ကုိယ္ၾကီးနဲ႔ တူတဲ့ဆင္းရဲဟာ ဒီေလာကမွာမရွိဘူးလုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားေဟာထား ခဲ့တယ္။ ခႏၶာကုိယ္ကုိရလာတာဟာ ဒုကၡအစုအပုံၾကီးကုိ ရလာတာနဲ႔အတူတူပဲ။

ပါးစပ္ျဖစ္ပ်က္ နဲ႔ ဉာဏ္ျဖစ္ပ်က္
အခုေယာဂီမ်ား ထုိင္ၿပီး ေတာ့ တရားရႈမွတ္တာဟာ ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ လကၡဏာေရးသုံးပါးကုိျမင္ေအာင္ ေစာင့္ၿပီးေတာ့ရႈေနတာ။ လကၡ ဏာေရးသုံးပါးကုိ ခ်ံဳးလုိက္ရင္ “ျဖစ္ပ်က္” ေပါ့။ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ သုံးပါးလုံးဟာ ဒီျဖစ္ပ်က္ဆုိတဲ့အထဲ
ကုိ အၾကံဳး၀င္သြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေယာဂီတုိ႔ တရားရႈမွတ္တဲ့ေနရာမွာ ဒီျဖစ္ပ်က္ျမင္ဖုိ႔က အရမ္းကုိအေရးၾကီးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြမွာ ျဖစ္ပ်က္က ထင္လာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မၾကည့္တတ္ရင္ အဲဒီျဖစ္ပ်က္က ေျပာက္သြား တတ္တယ္။ ေပၚ
လာတဲ့သေဘာတရားေတြမွာ ဘယ္ဟာကျဖစ္ပ်က္လဲ ဆုိတာကုိသိဖုိ႔လဲ အေရးၾကီးတယ္။ ေပၚလာသမွ်အားလုံးကုိ ျဖစ္ပ်က္ပဲကြာလုိ႔ ပါးစပ္နဲ႔ ေျပာရုံနဲ႔မျဖစ္ဘူး၊ ဥာဏ္အျမင္နဲ႔ တတ္အပ္ထင္ထင္သိတဲ့ ျဖစ္ပ်က္ကုိ သိမွျဖစ္မွာ။ ဒါေၾကာင့္
၀ီရိယစုိက္ၿပီး တရားအလုပ္ကုိ ၾကိဳးစားအားထုတ္တဲ့အခ်ိန္အခါမွာ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ အထုိက္အေလွ်ာက္ ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚလာမယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သုခေ၀ဒနာထဲ ေရာက္ရင္ေရာက္မယ္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ဥေပကၡာေ၀ဒနာထဲေရာက္
သြားႏုိင္တယ္။ ဘယ္ေ၀ဒနာထဲပဲေရာက္ေရာက္ ဒီေ၀ဒနာ ၾကားထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေလးေတြျမင္ေအာင္ ေယာဂီတို႔ ဂရုစိုက္ၿပီးရႈဖုိ႔အေရးၾကီးတယ္။

ဥေပကၡာေဝဒနာမွ ျဖစ္ပ်က္သေဘာ
စထုိင္တုန္းကေတာ့ ဥေပကၡာ ေ၀ဒနာ ေပၚတာေပါ့၊ သူက နာတာလဲမဟုတ္ဘူး မနာတာလဲမဟုတ္ဘူး။ ထုိင္ေနရင္း အေရျပားေပၚ၊ ေျခဖ၀ါးေပၚ၊ ငယ္ထိပ္ေပၚစသည္တုိ႔မွာ စပ္ျဖင္းျဖင္း ယားက်ိက်ိ တမြမြ တရြရြေလးေတြကုိၾကည့္ရမယ္။
လယ္တီဆရာ ေတာ္ဘုရားၾကီးက ဒါေတြကုိ ေဖာ႒ဗၺဓာတ္လုိ႔ဆုိတယ္။ ေတြ႕ထိတတ္တဲ့ဓာတ္သေဘာေလးေတြ။ ပထ၀ီ၊ ေတ ေဇာ၊ အာေပါ၊ ၀ါေယာ ဓာတ္ေတြပ်ိဳးလုိ႔ ဒါေတြ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲေနတာ။ ငယ္ထိပ္ကုိ စုိက္ၾကည့္ရင္လဲ ဒီ
အတုိင္းပဲ တရွိန္ရွိန္ တေငြ႕ေငြ႕နဲ႔ ေတာ္ၾကာေန ေအးသလုိလုိ ယားသလုိလုိ ေဘာက္ေတြထလုိ႔ယားက်ိက်ိျဖစ္ ေနသလုိလုိ ျဖစ္ေနၾကတာ။ ဒါေတြဟာ ေျပာင္းလဲေနတဲ့သေဘာေတြလုိ႔ နားလည္ရမွာ။ ယားတယ္ ယားတယ္ လုိ႔ပဲမွတ္ေနရင္
ဒါဥာဏ္မေရာက္ဘူး။ ယားတာကုိ ယားမွန္းသိၿပီး ဘယ္လုိယားေနတာလဲဆုိတာကုိ ေသခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္၊ ဒီယားက်ိက်ိ ဆက္တုိက္ဆက္တုိက္ျဖစ္ေနတာဟာ ေျပာင္းလဲတဲ့သေဘာ မျမဲတဲ့သေဘာလုိ႔ ျမင္ရမွာ။ ဒါဟာ ဥေပကၡာေ၀ဒနာက
တစ္ဆင့္ ရုပ္နာမ္တရားတုိ႔ရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြကုိ ဥာဏ္နဲ႔ရႈမွတ္ေနတာ၊ ျဖစ္ပ်က္ သေဘာဆုိက္ေရာက္ၿပီး ဓမၼာႏုပႆနာထဲ၀င္ရမွာ။

ဒုကၡေဝဒနာမွ ျဖစ္ပ်က္သေဘာ
တစ္ခါတစ္ေလ ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚလာတယ္။ ဒုကၡေ၀ဒနာေပၚတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေယာဂီတုိ႔သည္းခံၿပီးရႈရမယ္။ ေ၀ဒနာသုံးပါးလုံးဟာ အနိစၥ မျမဲဘူး။ ဒုကၡေ၀ဒနာမွာ အနိစၥကုိျမင္ ဖုိ႔အတြက္ ေယာဂီတုိ႔ ထပ္ထပ္ခါခါ ဇြဲၾကီးစြာနဲ႔ ေစာင့္ၿပီးေတာ့
ၾကည့္ရမယ္။ တစ္ခဏေလး ေစာင့္ၾကည့္ရုံနဲ႔ ဒုကၡေ၀ဒနာထဲက ျဖစ္ပ်က္မႈေတြကုိ မေတြ႕ႏုိင္ေသးဘူး။ စရႈတဲ့အခ်ိန္မွာ နာတာပဲေတြ႕မယ္၊ အခ်ိန္ယူ ၀ီရိယစုိက္ၿပီး ဆက္ရႈရင္ေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀ဒနာရဲ႕ေျပာင္းလဲမႈေတြကုိျမင္လာ
မယ္။ ေရေႏြအုိးက်ဳိခ်က္သလုိပဲ ခ်က္ခ်င္းက်ဳိ ခ်က္ခ်င္းမဆူဘူး။ အၾကာၾကီးတည္ထားမွ အျမွဳပ္ေလးေတြ တစ္ျဖည္းျဖည္းျခင္း တစ္ျမွဳပ္ျခင္း တစ္ျမွပ္ျခင္း တတ္လာၿပီး ေနာက္ေတာ့မွ တစ္အုိးလုံး ပြတ္ပြတ္ဆူသြားတာ။ ဒုကၡေ၀ဒနာလဲ ဒီ
အတုိင္းပါပဲ၊ စရႈေတာ့ နာတာပဲသိမယ္၊ သည္းခံၿပီး ဆက္ရႈေနရင္ နာတဲ့အထဲမွာ ေအာင့္တာေတြ ထုိးတာေတြကိုျမင္ေတြ႕ႏုိင္မယ္။ ေနာက္ဆုံး ေ၀ဒနာရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္မႈေတြ ေျဗာင္းဆန္ခက္ေနတာကုိေတြ႕ရမယ္။ ဒီေျဗာင္းဆန္ခက္ေနတာ
ေတြကုိ ေတြ႕မွ ေ၀ဒနာရဲ႕ျဖစ္ပ်က္မႈေတြကုိ နားလည္သေဘာေပါက္လာမယ္။

သုခေဝဒနာမွ ျဖစ္ပ်က္သေဘာ
တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ား ခႏၱီတရား အားၾကီးေတာ့ ထုိင္ရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ ဒီဆင္းရဲတဲ့ဒုကၡေ၀ဒနာၾကီး ျပဳန္းခနဲ ေျပာက္ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခႏၶာကုိယ္ တစ္ကိုယ္လုံးေပါ့ပါးၿပီးေတာ့ သုခေ၀ဒနာ ထဲေရာက္သြားတယ္။ ဒါကုိ တစ္ခ်ိဳ႕က
ေ၀ဒနာလြန္တယ္ လုိ႔ေျပာၾကတယ္။ ဒုကၡေ၀ဒနာကုိလြန္ၿပီးေတာ့ သုခေ၀ဒနာထဲေရာက္သြားတာကုိေျပာတာ။ သုခေ၀ဒနာထဲသုိ႔ ေရာက္သြားေသာ္လဲ ျဖစ္မႈျပတ္မႈကရွိေနဦးမွာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ၿပီးေတာ့ မိွန္းေနတာ။
ဒီလုိမ်ိဳး မေနရဘူး၊ သုခေ၀ဒနာေပၚရင္လဲ အနာေျပာက္သြားတဲ့ေနရာေလးကုိ ေသခ်ာျပန္စူးစုိက္ၾကည့္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေလးေတြ က်န္ဦးမယ္ တဖ်င္းဖ်င္း တမြမြ တရြရြေလးေတြ အေသးစားျဖစ္ပ်က္မႈ ေ၀ဒနာေလးေတြ က်န္ေန ဦးမယ္။
ဒါေတြကုိ ျပန္စုိက္ၾကည့္ရင္ ျဖစ္ပ်က္မႈတစ္ကုိယ္လုံးကုိ လႊမ္းျခံဳသြားမယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္ တဲ့ေနရာမွာ ဒီျဖစ္ပ်က္ေတြကုိျမင္ဖုိ႔ ေယာဂီတုိ႔၀ီရိယစုိက္ရမယ္၊ ခႏၱီတရားရွိရမယ္၊ ႏွလုံးသြင္းမွန္ရမယ္။ ေ၀ဒနာ ေပၚလာတုိင္း ေပၚလာ
တုိင္း ျခံအျပင္ဘက္မွာရွိတဲ့ သရက္ပင္လုိ႔သေဘာထားၿပီးေတာ့ သည္းခံရမယ္။ “ငါ နာတယ္၊ ငါနာတယ္” ဆုိတဲ့ အတၱစြဲနဲ႔ သည္းမခံရဘူး။ ျခံအျပင္ဘက္မွာရွိတဲ့ သရက္ပင္ကို ဘယ္သူပဲ တက္ ခူးခူး ငါနဲ႔မဆုိင္ဘူးလုိ႔ သေဘာထားရမယ္။

ပညာအစစ္ဆုိတာ
“ရုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ဤခႏၶာကုိ ပညာစကၡဳ ေမွ်ာ္ေထာက္ရႈလ်က္” လုိ႔ ဆုိတာက ဒီရုပ္နဲ႔နာမ္ကုိ ပညာစကၡဳနဲ႔ ရႈတဲ့ အခါမွာ ျဖစ္ပ်က္မႈကုိေတြ႕မယ္။ ပညာရဲ႕သေဘာတရားက အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱဆုိတဲ့ လကၡဏာသုံးပါးကုိ ေသ ခ်ာပုိင္းျခားစြာသိ
မွ ပညာအစစ္လုိ႔ေခၚတာ။ “ျဖစ္ပ်က္မႈအစဥ္ ထုိးသြင္းျမင္ေသာ္ ” ဆုိသလုိ ျဖစ္ပ်က္မႈမ်ားကုိ ျမင္လာၿပီဆုိရင္ ၀ိပႆနာဥာဏ္ကေန ဥာဏ္စဥ္ကုိတတ္တာပဲ။ “ဥာဏ္စဥ္အဆင့္သည္ တစ္ဆင့္ႏွင့္တစ္ဆင့္ ျမင့္ျမင့္တက္၍”တဲ့. . . ဆုိလုိတာ
က ေသာတာပတၱိမဂ္ ေသာတာပတၱိဖုိလ္စသျဖင့္ ဥာဏ္စဥ္ကေရာက္သြားမွာ (တက္သြားမွာ)။ အဓိကလုိအပ္တာက ေယာဂီတုိ႔ ၀ိပႆနာလမ္းေပၚေရာက္ဖုိ႔အေရးၾကီးတယ္။ ျဖစ္ပ်က္ဆုိတဲ့ ၀ိပႆနာက (ဥဒၵယဗၺယ) ဆုိတဲ့ျဖစ္ပ်က္ကုိ
ေသေသခ်ာခ်ာ သိၿပီျမင္ၿပီဆုိရင္ ဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲဆုိေတာ့ ပြားမ်ားရမွာ။ စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးထားၿပီးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ျမင္တဲ့ေနရာေလးကုိ စူးစူးစုိက္စုိက္ၾကည့္ပါ။ ၾကည့္ပါမ်ားရင္ ဒီျဖစ္ပ်က္မႈသေဘာေလးက တစ္ကုိယ္လုံးလႊမ္းျခံဳသြား
မယ္။ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး ျဖစ္မႈပ်က္မႈ ေတြလႊမ္းျခံဳသြားမယ္။ အဲဒီျဖစ္ပ်က္လမ္းေၾကာင္းအတုိင္းကုိ ေယာဂီတုိ႔လုိက္သြားရမွာ။

အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္
တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ား ျဖစ္ပ်က္ေတြ တစ္ကုိယ္လုံးေျဗာင္းဆန္ခတ္ေနေအာင္ျဖစ္ပ်က္ေတြ ေပၚလာတယ္။  ကိုယ့္ခႏၶာကုိယ္ၾကီးကုိ သဲနဲ႔ပတ္သလုိလုိ၊ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ ေဖာက္သလုိပဲ တစ္ေျဗာင္းေျဗာင္းနဲ႔ ခႏၶာကုိ တစ္ကုိယ္လုံးကြဲေၾကသြား
တဲ့သေဘာေလးေတြ ထင္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေရးၾကီးဆုံးက ဘာျဖစ္တတ္သလဲဆုိေတာ့ သတိထားရမယ့္ အခ်က္ေလးတစ္ကုိ ေျပာျပမယ္၊ ဂရုစုိက္ၿပီးေတာ့ နားေထာင္ပါ။ ျဖစ္ပ်က္ေတြ တစ္ကုိယ္လုံး တစ္ရွိန္ရွိန္၊ တစ္ျဖန္းျဖန္း
အရွိန္ၾကီးစြာနဲ႔ေပၚလာၿပီဆုိရင္ ေၾကာက္စိတ္ ၀င္လာတတ္တယ္။ ဘဂၤဘယဆုိတဲ့ ေၾကာက္စိတ္၀င္လာရင္ ေယာဂီမ်ား တရားျဖဳတ္ပစ္တတ္တယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစုိးရိမ္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ေပၚတတ္တယ္။ ဘယ္လုိျဖစ္တတ္လဲဆုိေတာ့ ျဖစ္ပ်က္
ေတြ တအားျပည့္လ်ံလာတဲ့အခ်ိန္ (ျဖစ္ပ်က္ေတြ တစ္ကုိယ္လံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတဲ့အခ်ိန္)ၾကေတာ့ ေယာဂီတုိ႔ရဲ႕ ႏွလုံး ခုန္ႏႈန္းကလဲ အဆမတန္ျမန္လာတတ္တယ္။ ေသြးခုန္ႏႈန္းလဲျမန္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေၾကာက္ စိတ္၀င္ ၿပီးေတာ့
ငါႏွလုံးေရာဂါမ်ားျဖစ္မလားဆုိၿပီး ေၾကာက္စိတ္ စုိးရိမ္စိတ္ေတြ၀င္လာတာ။ အဲဒီလုိျဖစ္လုိ႔ တရား ျဖဳတ္ပစ္လုိက္ရင္ အဲဒီေယာဂီအတြက္ ႏွေမွ်ာစရာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြ၀င္ေသာ္ျငားလဲ ေယာဂီတုိ႔ ဒီခႏၶာကုိယ္ကိုမစြဲနဲ႔ေတာ့၊
လႊတ္ပစ္လုိက္ေတာ့၊ တရားရႈေနရင္းနဲ႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးကုိစြန္႔ပစ္ လုိက္၊ တရားသေဘာအတုိင္းပဲလုိက္သြားေတာ့။ ကိုယ့္စိတ္ကုိ အလုိမလုိက္နဲ႔၊ ေၾကာက္စိတ္ စိုးရိမ္တဲ့စိတ္ေတြ ၀င္လာရင္ အာနာပါန ထြက္သက္၀င္သက္ကုိ (၁၀)
ႀကိမ္ေလာက္ ျပန္ရႈလုိက္ပါ။ “ဆရာသမားေျပာထားတယ္၊ ဒီလုိေၾကာက္စိတ္ ကျဖစ္တတ္တယ္၊ မေၾကာက္နဲ႔” လုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသတိေပးၿပီး ျဖစ္ပ်က္ေနာက္ကုိပဲ ဆက္လုိက္သြားရမယ္။ အဲဒီလုိဆက္လုိက္သြားရင္ ဘာျဖစ္မွာလဲဆုိေတာ့
တရားက ကုိယ့္ကုိ ဆက္ေခၚသြားမယ္။

တရားေနာက္ကုိပဲလုိက္
ဟိုဘက္ကမ္းကုိကူး ဖုိ႔ဆုိတာ ကုိယ့္အလုပ္မဟုတ္ဘူး၊ တရားရည္ျပည့္၀သြားရင္ သူ႔အလုိလုိ တရားက ဟုိဘက္ကမ္းကုိေခၚေဆာင္ သြားမယ္။ ေယာဂီတုိ႔ရဲ႕တာ၀န္က ေ၀ဒနာကုိသည္းခံ၊ ေ၀ဒနာေတြထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ကုိဦးစားေပးၿပီးရွာ၊ ျဖစ္
ပ်က္ေတြ မ်ားလာလုိ႔ တစ္ကုိယ္လုံးျပည့္လ်ံလာရင္ သတိၾကီးစြာထား၊ ေၾကာက္စိတ္ေပၚမယ္ ဒါေပမယ့္မေၾကာက္နဲ႔၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရားေဆာင္တဲ့အတုိင္းပဲေန၊ အဲဒီလုိလုပ္သြားရင္ ေယာဂီတုိ႔အတြက္ အက်ိဳးေတြအမ်ားၾကီး ရသြားမယ္။
ဒါေၾကာင့္ “ရုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာ ဤခႏၶာကုိ ပညာစကၡဳ ေမွ်ာ္ေထာက္ရႈလ်က္ ျဖစ္ျပတ္မႈအစဥ္ ထုိးသြင္းျမင္ေသာ္ ဥာဏ္စဥ္အဆင့္သည္ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ ျမင့္ျမင့္တက္၍ ေသာတပတၱိမဂ္ ေသာတာပတၱိဖုိလ္ သကဒါဂါမိမဂ္ သကဒါဂါမိဖုိလ္
အနာဂါမိမဂ္ အနာဂါမိဖုိလ္ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖုိလ္ ေလာကုတၱရာ မဂ္ဥာဏ္ဖုိလ္ဥာဏ္ ျမတ္နိဗၺာန္ကုိ ဧကန္မုခ် ေတြ႔ျမင္ရေအာင္” လုိ႔ဆိုထားတာက မဂ္ဥာဏ္ဖုိလ္ဥာဏ္ နိဗၺာန္ ဆုိက္ဖုိ႔ ျဖစ္ပ်က္လမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္မွ လမ္းမွန္
မယ္။ ဒီျဖစ္ပ်က္က ဦးေဆာင္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ပ်က္လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ေယာဂီေလွ်ာက္သြားေတာ့ လမ္းဆုံးရင္ရြာေရာက္ဆုိသလုိ မိမိတုိ႔အတြက္ စိတ္ခ်ရမယ့္ ေနရာကုိ ဥာဏ္ကေခၚ ေဆာင္သြားမယ္။ ပဋိညာဥ္ခံယူတယ္ဆုိတာက ဒီပဋိ
ညာဥ္ကုိေရးတဲ့ ကမၼ႒ာန္းဆရာၾကီး ဦးလွေရႊက တရားျဖစ္စဥ္အတုိင္း ခႏၶာကုိယ္ျဖစ္စဥ္အတုိင္း မဂ္ဆုိက္ဖုိလ္၀င္တဲ့အထိ ဒီပဋိညာဥ္စာတမ္းေလးကုိ ေရးထားတာ။ မိမိတုိ႔က ပါးစပ္ျဖင့္ရြတ္ဆုိရုံမဟုတ္ဘဲ ဥာဏ္နဲ႔စူးစူးစုိက္ အဓိပၸါယ္ေလး
နားေထာင္ၿပီးေတာ့ ေလးေလးနက္ခံယူရြတ္ ဆုိသြားပါ။ ဒါကတရားရဲ႕ နည္းလမ္းကုိ သင္ေပးတာနဲ႔အတူတူပဲ၊ မဂ္ဆုိက္ဖုိလ္၀င္တဲ့အထိ သူကေက်းဇူးျပဳ သြားမယ္။
ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္တဲ့ေယာဂီမ်ား ဒီကေန႔ ပဋိညာဥ္ရွင္းတမ္းကေတာ့ ဆရာေတာ္က တစ္နာ ရီတိတိ ေယာဂီမ်ားကုိ ရွင္းလင္းေပးသြားပါၿပီ၊ မိမိတုိ႔ရဲ႕တရားအလုပ္ကုိ ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ရႈမွတ္ပြားမ်ားၾကပါ။

ေနာက္ထပ္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္
ေယာဂီတုိ႔အတြက္ ေနာက္ထပ္အေရးၾကီးတဲ့အခ်က္ေလးတစ္ခ်က္ ထပ္ေျပာပါမယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာေယာဂီမ်ား တရားကုိၾကာၾကာထုိင္ၿပီးေတာ့ ရႈမွတ္တဲ့အခ်ိန္ ခႏၶာကုိယ္ တုန္ခါလာတာတုိ႔ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ ဒူးတုိ႔ကုိယ္တုိ႔တုန္ခါ လာတတ္
တယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳးျဖစ္ရင္ လုိက္ၿပီးေတာ့ မလႈပ္ေပးနဲ႔ မတုန္ေပးနဲ႔။ တတ္ႏုိင္သမွ် သတိၾကီးစြာထား ၿပီးေတာ့ထိန္းထားပါ။ တရားအားထုတ္တယ္ဆုိတာ ကာယိေျႏၵိရွိရမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က တုန္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လုိက္တုန္ေပးရင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား
ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီျဖစ္သြားရင္ သတိၾကီးစြားနဲ႔ “ငါတုန္ေနပါလား”လုိ႔ ဆုိၿပီး သူ႔ကုိတင္းထား။ ေျခေထာက္က အရမ္းတုန္ေနၿပီးဆုိရင္ ဘက္ေျပာင္းရင္လဲ ေျပာင္းေပးရတယ္။ အဲဒီလုိတုန္ခါ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဘးမွာထုိင္တဲ့ေယာဂီပု
ဂၢိဳလ္လဲ ကူညီသင့္ရင္ကူညီရမယ္၊ ကူညီႏုိင္တယ္။ ေယာဂီတစ္ ေယာက္က ဒူးတုန္ေနတယ္ဆုိရင္ သူ႔ကုိေကာင္းမြန္လုိတဲ့စိတ္နဲ႔ သတိေပးရင္ ကုသုိလ္ပုိၿပီးေတာ့ရတယ္။ “ေယာဂီ သတိထား” လုိ႔ျဖည္းညင္းစြာ သတိေပးၿပီး သူ႔ရဲ႕ဒူးကုိ
အသာေလး ဖိထားေပးလုိက္ပါ၊ ျပန္ၿငိမ္သြားပါလိမ့္မယ္။ သူ႔ပုခုံးတုန္ေနတယ္ဆုိရင္ သူ႔ပုခုံးကုိအသာေလးဆုပ္ထားလုိက္၊ သူၿငိမ္က်သြားမယ္။ေနာက္တစ္ခ်က္က အာရုံအေနာက္ကုိ မလုိက္ပါနဲ႔။ အလင္းတန္းသုိ႔စသျဖင့္ ျမင္လာတတ္တယ္။
 ဘုရားစ်ာန္ပ်ံတာ ရဟႏၱာ စ်ာန္ပ်ံတာ စသည္မ်ားကုိ ျမင္တတ္တယ္၊ ဒါေတြကုိ ေရွာင္တတ္ဖုိ႔လုိအပ္တယ္။ အဲဒီလုိအာရုံေနာက္ကုိ လုံး၀(လံုး၀) မလုိက္ရဘူး။ အလင္းတန္းကုိ ျမင္တဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ကအဲဒီမွာစြဲသြားရင္ အႏၱရာယ္ဆယ္ပါး
ထ ဲေရာက္သြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အလင္းတန္းေတြေပၚလာရင္ မၾကည့္ရဘူး၊ မစြဲရဘူး။ ခႏၶာကုိယ္ထဲက ျဖစ္ပ်က္တုိ႔ ေ၀ဒနာတုိ႔ကုိပဲ ျပန္လုိက္ရမယ္။ အလင္းတန္းတုိ႔ အာရုံတုိ႔မေပ်ာက္ဘူးဆုိရင္ ေခတၱခဏ မ်က္စိကုိ အသာေလးဖြင့္
လုိက္၊ ဖြင့္ၿပီးေတာ့့ ျပန္ပိတ္ၿပီး တရားျပန္ရႈရမယ္။ ဒီႏွစ္ခ်က္ဟာ ေယာဂီတုိ႔အတြက္ သတိထားစရာ အေရးၾကီးတဲ့အခ်က္ ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ ခႏၶာကုိယ္ကုိေတာင့္မထားပါနဲ႔၊ ထြက္သက္၀င္သက္ကုိလဲ ပုံမွန္ပဲရႈပါ။ ျဖစ္ပ်က္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္
ပါ။

ေတာင္တန္းသာသနာျပဳဆရာေတာ္အရွင္သုခမိႏၵ
(စ၀္ဆုခမ္း-တန္႔ယန္း)
သာသနာ့တကၠသီလ မဟာဓမၼာစရိယ (M.A, A.M)
..............................