ဒီကေန႔ ေဟာမည့္ တရားေတာ္ကေတာ့ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ တရားေတာ္ၾကီးျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ထဲစိတ္ထဲက ခံစားမွု အမ်ဳိးမ်ိဳးေတြကုိ ရွုျပီး အသိဥာဏ္ထူးျဖစ္ေပၚပုံကုိ ေဟာမည့္ တရားေတာ္ၾကီးလုိ႔ ဆုိလုိတယ္။
ခံစားမွု ေ၀ဒနာဆုိတာ သုံးမ်ိဳးရွိတယ္။ အာရုံေကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ျပီး ကုိယ္ထဲ စိတ္ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္း သြားတာကုိ "သုခေ၀ဒနာ" လုိ႔ ေခၚတယ္။ အာရုံဆုိးေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ျပီး ကုိယ္ထဲ စိတ္ထဲမွာ အေနဆုိး အခံခက္သြားတာကုိ
"ဒုကၡေ၀ဒနာ" လုိ႔ ေခၚတယ္။ မဆုိးမေကာင္း အလယ္အလတ္ ေနသာရုံျဖစ္ေနတာကုိေတာ့ "ဥပေကၡာေ၀ဒနာ" လုိ႔ ေခၚတယ္။
ဒီေ၀ဒနာဟာ နာမ္တရားထဲမွာဆုိရင္ အထူးထင္ရွားတဲ့ တရားတစ္မ်ိဳးပဲ။ ျပီးေတာ့ သူ႔ကုိ အမွန္အတုိင္း သိဖုိ႔လဲ အလြန္ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေလာကမွ သတၱ၀ါေတြက ဒီခံစားမွုကေလးကုိ အမွန္အတုိင္း မသိၾကတဲ့ အတြက္ အလြန္ အထင္ၾကီး ေနၾကတယ္။
ဒီခံစားမွုကုိပဲ "သတၱ၀ါေကာင္" လုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ "ဧရာမခ်မ္းသာၾကီး " လုိ႔ပဲ ထင္ေနၾကတယ္။ ေကာင္းစား ခ်မ္းသာမွု ကေလးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခါမွာဆုိရင္ "ငါေကာင္းေနတယ္။ ငါခ်မ္းသာေနတယ္" လုိ႔ ဒီလုိထင္ေနၾကတယ္။ ဆင္းရဲမွုကေလးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခါမွာလဲ "ငါဆင္းရဲေနတယ္"လုိ႔ ဒီလုိထင္ေနၾကျပန္တယ္။
ဒီလုိ ထင္ေနၾကတဲ့ အတြက္ "ငါေကာင္းစားခ်မ္းသာရေအာင္ ငါနဲ႔ စပ္တဲ့ သူကေလးေတြ ေကာင္းစား ခ်မ္းသာရေအာင္" ဒီလုိရည္ရြယ္ျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွာၾကံ အားထုတ္ ေနၾကရတယ္။ အိပ္ရာ ႏုိးကတည္းကစျပီး တစ္ေနလုံး တစ္ညလုံး အခ်ိန္နာရီရွိတုိင္း "ငါခ်မ္းသာဖုိ႔ ငါနဲ႔စပ္တဲ့လူေတြ ခ်မ္းသာဖုိ႔" ၾကံစည္အားထုတ္ ေနၾကရတယ္။ ဒီလုိအားထုတ္ေပမဲ့ အားထုတ္တုိင္းလည္း ခ်မ္းသာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္ထင္ေၾကးနဲ႔ မကုိက္ဘဲ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနၾကတာေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သတၱ၀ါေတြဟာ တလွုပ္လွုပ္တရြရြနဲ႔ ဒုကၡေတြေရာက္ေနၾကတာပဲ။
အပါယ္ေလးပါးကုိ က်ရတာလဲ ဒီခံစားမွုကုိ အမွန္အတုိင္းမသိလုိ႔ပဲ။ ဘ၀အသစ္ အသစ္ေတြျဖစ္ျပီး အုိရ၊ နာရ၊ ေသရ၊ စုိးရိမ္ပူေဆြးရ ငုိေၾကြးရဆုိတဲ့ ဒီလုိေဘးဆုိး ဒုကၡဆုိးၾကီးေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ေနၾကရတာေတြလဲ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ မရွုမမွတ္လုိ႔ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီခံစားမွုကုိ အမွန္အတုိင္း သိေအာင္ ရွုမွတ္ဖုိ႔ရာ အလြန္ပဲ အေရးၾကီးပါတယ္။ ဒီလုိအေရးၾကီးတဲ့ အတြက္ပဲ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီေ၀ဒနာႏုပႆာနာ ကုိ သုတ္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္ ေဟာထားခဲ့တယ္။ မဟာသတိပ႒ာနသုတ္ မွာဆုိရင္ ဒီေ၀ဒနာ ၉ မ်ိဳးခြဲျခားျပီး ေဟာၾကားခဲ့တယ္။ ခြဲျခားပုံကေတာ့ သုခ၊ ဒုကၡ၊ ဥေပကၡာလုိ႔ ဒီလုိသာမန္ေ၀ဒနာက သုံးမ်ိဳး၊ သာမိသ သုခ၊ သာမိသ ဒုကၡ၊ သာမိသ ဥေပကၡာ လုိ႔ ဒီလုိသာမိသ ေ၀ဒနာက သုံးမ်ိဳး နိရာမိသ သုခ၊ နိရာမိသ ဒုကၡ၊ နိရာမိသ ဥေပကၡာလုိ႔ ဒီလုိ နိရာမိသ ေ၀ဒနာသုံးမ်ိဳး ဒီလုိသုံးမ်ိဳးသုံးလီ ၉ မ်ိဳးခြဲျခားျပီး ေဟာထားတယ္။ ဒီလုိ၉ မ်ိဳးထဲမွာ ပထမဆုံး သုခေ၀ဒနာ ရွုပုံကုိ ဒီလုိ ေဟာထားတယ္။
"သုခံ၀ါ ေ၀ဒနံ ေ၀ဒယမာေနာ- ခ်မ္းသာတဲ့ ခံစားမွကုိ ခံစားလွ်င္လဲ၊ သုခံေ၀ဒနံ ေ၀ဒယာ မီတိ- ခ်မ္းသာတဲ့ ခံစားမွုကို ခံစားရသည္ဟု ပဇာနာတိ- သိ၏" တဲ့။
ကုိယ္ထဲမွာ စိတ္ထဲမွာ ခ်မ္းသာမွုျဖစ္ေပၚရင္လဲ အဲဒီခ်မ္းသာမွုကုိ စူးစုိက္ျပီး ခ်မ္းသာတယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္လုိ႔ ဒီလုိရွုမွတ္ျပီး သိရမယ္တဲ့။ ခ်မ္းသာတယ္ဆုိတဲ့ စကားကေတာ့ စာသုံးစကားပဲ။ အရပ္သုံးစကားဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ္ထဲက ခ်မ္းသာမွုကုိ ေနသာတယ္လုိ႔လဲ ေခၚရတယ္။ စိတ္ထဲက ခ်မ္းသာမွုကုိေတာ့ ၀မ္းသာတယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္ စသည္ျဖင့္လဲ ေခၚရပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီခ်မ္းသာ ၂ မ်ိဳးလုံးကုိ ေကာင္းတယ္လုိ႔ပဲ ေခၚေ၀ၚ ေျပာဆုိေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီခ်မ္းသာမွုကုိ ကုိယ္ေခၚေနက်အတုိင္း ေနသာတယ္ ေနသာတယ္လုိ႔လဲ ရွုမွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ၀မ္းသာတယ္ ၀မ္းသာတယ္ စသည္ျဖင့္လဲ ရွုမွတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္လုိ႔လဲ ရွုမွတ္ႏုိင္ပါတယ္။
ယခုေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္း ခ်မ္းသာမွုကုိ စူးစုိက္ျပီး ရွုမွတ္ေနရင္ အဲဒီခ်မ္းသာမွု သုခေ၀ဒနာကုိ သေဘာ အမွန္အတုိင္း သိတယ္။ အဲဒီလုိ သုခေ၀ဒနာရဲ႔ သေဘာအမွန္ကုိ သိတာဟာ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ သေဘာအမွန္ကို သိတယ္ ဆုိတာက "ေလာကီသုခသဟဂုတ္စိတ္ ၃၁ မွာရွိတဲ့ ေ၀ဒနာကုိ သုခေ၀ဒနာ ေခၚတယ္ "လုိ႔ ဒီလုိ သုတမယ ဥာဏ္ေလာက္နဲ႔ မွန္းဆဆင္ျခင္ျပီး သိတာမ်ိဳးကုိ ဆုိလုိတာ မဟုတ္ဘူး။
ကုိယ္သႏၲန္မွာ တကယ္ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ခံစားမွုကေလးကို ရွုမွတ္ျပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သိသိသြားတာကုိ ဆုိလုိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတိပ႒ာနသုတ္ ပါဠိေတာ္မွာ "ေ၀ဒယမာေနာ - ခံစားေနတုန္း သိရမယ္" လုိ႔ ဆုိထားတာေပါ့။ ဒီလုိတကယ္ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမွုကုိ လက္နဲ႔ ကိုင္ၾကည့္သလုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သိေနရင္ က်မ္းဂန္အဆုိေတြ စာညႊန္းေတြနဲ႔ ထပ္ျပီး ဆင္ျခင္ေနဖုိ႔ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ဥပမာ ဆင္ေကာင္ၾကီးကုိလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြ႔ျမင္ေနတဲ့ လူမွာ ဆင္ရုပ္ေရးၾကည့္ဖုိ႔ မလုိေတာ့သလုိပါပဲ။
သုိ႔ေပမဲ့ မသိနားမလည္ေသးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ဒီလုိေမးစရာရွိတယ္။ ဘယ္လိုလဲဆုိေတာ့ "ခ်မ္းသာရင္ ခ်မ္းသာတယ္ လုိ႔သိတာ ေကာင္းရင္ ေကာင္းတယ္လုိ႔ သိတာဟာ လူတုိင္း လူတုိင္း သိေနတာမ်ိဳးပဲ မဟုတ္လား၊ လူၾကီးေတြတင္ မကေသးဘူး။ ႏုိ႔စုိ႔ ကေလးသူငယ္မ်ား ေတာင္မွ ဒီလုိပဲ သိေနၾကမယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ ရွုမွတ္ျပီးသိတာနဲ႔ မရွုမွတ္ဘဲ အလုိလုိသိေနတာဟာ အတူတူပဲ မဟုတ္ေပဘူးလား" လုိ႔ ဒီလုိေမးစရာရွိတယ္။
ေမးဆုိတာကေတာ့ မသိနားမလည္တဲ့လူေတြရဲ႔ လုပ္ငန္းစဥ္ပဲ။ မသိေမး မစင္ေဆးဆုိတဲ့ ေလာက ပရိယာယ္ ဘာသာစကား အတုိင္းပဲ မသိရင္ေတာ့ ေမးၾကေပလိမ့္မယ္။ ဒီလုိေမးေတာ့ သိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ေျဖရွင္းရုံ ရွိတာကုိး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ ဘုရားရွင္ရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္တုိ႔ကုိလဲ အ႒ကထာဆရာက ေျဖရွင္းထားပါတယ္။ ေဟာ သူေျပာဆုိပုံကုိ ယခု နားေထာင္ၾကရမယ္။
အ႒ကထာဆရာ၏ ေျဖရွင္းခ်က္
လူၾကီးေတြတြင္ မကဘူး၊ ႏုိ႔စုိ႔ကေလးသူငယ္မ်ားေတာင္မွ ခ်မ္းသာတယ္ ေကာင္းတယ္လုိ႔ သိၾကတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္တဲ့၊ သုိ႔ေပမဲ့ မရွုမမွတ္ရဘဲ အလုိလုိသိေနတာနဲ႔ ရွုမွတ္ျပီး သိတာကေတာ့ မတူပါဘူးတဲ့။ ေျပာင္းျပန္ကုိ ထူးျခားေနပါတယ္တဲ့။ ထူးျခားပုံကေတာ့ ရွုမွတ္မွု မရွိတဲ့ လူေတြဆုိတာဟာ လူၾကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပုံခ်င္း အတူတူပါပဲ။ လူၾကီးက ပုိျပီးထူးထူးျခားျခား သိတယ္လုိ႔ ဂုဏ္မယူႏုိင္ပါဘူး။ အဲ သူတုိ႔ အကုန္လုံးဟာ နိစၥ သုခ အတၱ အေနနဲ႔ခ်ည္း သိေနၾကတာပါပဲ။
သူတုိ႔ရဲ႔သိပုံကုိ စစ္ေဆးျပရလွ်င္ ရွုမွတ္မွုကင္းတဲ့ သူေတြဟာ ခ်မ္းသာကို သိတယ္ဆုိေပမဲ့ အဲဒီခ်မ္းသာမွုကို ျဖစ္ေပၚတုိင္း ျဖစ္ေပၚတုိင္းလဲ သိၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ ဆုိရင္ ေန႔ေရာ ဥာဥ့္ပါ အခါခပ္သိမ္း တျခားတစ္ပါးေတြကုိ ၾကံစည္စဥ္းစားရင္း အခ်ိန္ကုန္ေနတာကသာ မ်ားၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံေလာက္ပဲ သိႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိသိျပန္ေတာ့လဲ ခံစားမွု သေဘာတရားအေနနဲ႔ မသိၾက မထင္ၾကပါဘူး။ "ငါခ်မ္းသာေနတယ္၊ ငါေကာင္းေနတယ္" လုိ႔ ဒီလုိအတၱေကာင္ အေနနဲ႔သာ ထင္ျမင္စြဲလမ္းေနၾကပါတယ္။
ျပီးေတာ့ အသစ္အသစ္ ျဖစ္ျဖစ္ျပီး တစ္ခဏခ်င္း ပ်က္ပ်က္သြားတဲ့ အေန မျမဲတဲ့ အေနနဲ႔ လဲ မသိၾက မထင္ၾကပါဘူး။ "အလ်င္က ရွိေနတဲ့ ငါကပဲ ယခု ခ်မ္းသာေကာင္းစားေနတယ္"လုိ႔ ဒီလုိ ျမဲတဲ့ အေနနဲ႔သာ ထင္ျမင္စြဲလန္းေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလုိအသိဟာ အတၱေကာင္ ငါေကာင္လုိ႔ ထင္ေနတဲ့ မူလက အသိအစြဲနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။
အတူတူျဖစ္တဲ့ အတြက္ အတၱေကာင္ ငါေကာင္လုိ႔ ထင္ေနတဲ့ မူလက အသိအစြဲကုိ မပယ္ႏုိင္တဲ့ျပင္ သူက ထပ္ျပီးေတာ့ေတာင္ ေထာက္ခံခ်က္ေပးေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွုမွတ္ျခင္း မရွိဘဲနဲ႔ အလုိလုိသိေနတယ္ ဆုိတဲ့ ဒီလုိအေလ့ေပါက္ အသိမ်ိဳးဟာ "ကမၼ႒ာန္းလဲ မျဖစ္ဘူး၊ သတိပ႒ာန္ဘာ၀နာလဲ မျဖစ္ဘူး။ ဒီလုိအသိမ်ိဳးကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ရည္လဲမရည္ရြယ္ပါဘူး "တဲ့။
အႏုိ႔ ဒါျဖင့္ ဘယ္လုိအသိကုိ ရည္ရြယ္ပါသလဲဆုိေတာ့ ကုိယ္ထဲစိတ္ထဲ မွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခ်မ္းသာမွု ေကာင္းစားမွုကေလးေတြကုိ ျဖစ္ေပၚတုိင္း ျဖစ္ေပၚတုိင္း စူးစူးစုိက္စုိက္ မျပတ္ရွုမွတ္သိေနတဲ့ ေယာဂီရဲ႔ အသိကုိသာ ရည္ရြယ္ပါတယ္တဲ့။
တည့္တည့္ ေျပာရရင္ ကုိယ္ထဲ စိတ္ထဲ ခ်မ္းသာမွုကေလးေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ အခါမွာ ခ်မ္းသာတယ္ထင္ရင္လဲ "ခ်မ္းသာတယ္ ခ်မ္းသာတယ္" လုိ႔ မွတ္ရမယ္၊ ၀မ္းသာတယ္ ထင္ရင္လဲ "၀မ္းသာတယ္ ၀မ္းသာတယ္"လုိ႔ မွတ္ရမယ္။ ေကာင္းတယ္ ထင္ရင္လဲ "ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္" လုိ႔ မွတ္ရမယ္၊ ဒီလုိမွတ္ျပီး ခ်မ္းသာမွဳရဲ႔ သေဘာမွန္ကုိ သိရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္.။
သေဘာမွန္ကုိ သိတယ္ဆုိတာလဲ သဘာ၀လကၡဏာနဲ႔သိတာရယ္၊ ရသနဲ႔သိတာရယ္ ပစၥဳပ႒ာန္နဲ႔ သိတာရယ္ ပဒ႒ာန္နဲ႔ သိတာရယ္ ျပီးေတာ့ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ လကၡဏာေတြနဲ႔ သိတာရယ္ ဒီလုိသိတာကုိ ဆုိလုိပါတယ္တဲ့။
"အာရုံေကာင္းမ်ား ခံစားတတ္သည္
စိတ္အေဖာ္မ်ား ရႊင္ပြားေစသည္
ကုိယ္စိတ္ထဲမွာ ေကာင္လွထင္သည္
ခ်မ္းသာမွု မွတ္ရွုျမတ္ေယာဂီ" တဲ့။
ဒီေဆာင္ပုဒ္ထဲမွာ "အာရုံေကာင္းမ်ား ခံစားတတ္သည္" ဆုိတာဟာ အာရုံေကာင္းေတြ ခံစားျပီး ေကာင္းေနတာဟာ သုခေ၀ဒနာ ရဲ႔ သေဘာလကၡဏာပဲ ။ အဲဒါကုိ ေယာဂီဟာ ရွုမွတ္ရင္း သိသိသြားရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိတယ္။ "စိတ္အေဖာ္မ်ား ရႊင္ပြားေစသည္" ဆုိတာကေတာ့ စိတ္ေစတသိက္ဆုိတဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ အေဖာ္ေတြကုိ ရႊင္လန္းတုိးတက္ ေစတာဟာ သုခေ၀ဒနာရဲ႔ စြမ္းရည္သတၱိ ရသတဲ့။ အဲဒါကုိလည္း ရွုမွတ္ရင္းသိသိသြားရမယ္ လုိ႔ ဆုိလုိတယ္။ "ကုိယ့္စိတ္ထဲက ေကာင္းလွထင္သည္" ဆုိတာကေတာ့ ကုိယ္ထဲစိတ္ထဲမွာ "ေကာင္းလုိက္တာ ေကာင္းလုိက္တာ"လုိ႔ ထင္ရတာ ကေလးေတြ သုခေ၀ဒနာရဲ႔ အျခင္းအရာ အေျခအေန ပစၥဳပ႒ာန္ပဲ၊ အဲဒါကုိလည္း ရွုမွတ္ရင္း သိသိသြားရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။
"ခ်မ္းသာမွု မွတ္ရွု ျမတ္ေယာဂီ "ဆုိတာကေတာ့ ခ်မ္းသာမွု သုခေ၀ဒနာ ျဖစ္တုိင္း ရွုမွတ္ျပီး ယခုေျပာခဲ့တဲ့ "လကၡဏာ"နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ "ရသ "နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ " ၊ "ပစၥဳပ႒ာန္ "နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ သိသိသြားရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိတယ္။
ဒါေၾကာင့္-
"အာရုံေကာင္းမ်ား ခံစားတတ္သည္
စိတ္အေဖာ္မ်ား ရႊင္ပြားေစသည္
ကုိယ္စိတ္ထဲမွာ ေကာင္းလွထင္သည္
ခ်မ္းသာမွု မွတ္ရွုျမတ္ေယာဂီ"
ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ ကေလး ကုိလည္း အရ က်က္မွတ္ ထားၾကရမယ္။ ကုိယ္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခ်မ္းသာမွု ကေလးကုိ ျဖစ္ဆဲမွာသာ စူးစုိက္ျပီး ရွုမွတ္ၾကည့္ပါ။ ယခုေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္း "လကၡဏာ နဲ႔ေရာ၊ ရသနဲ႔ေရာ ပစၥဳပၸ႒ာန္နဲ႔ေရာ" သိႏုိင္ပါတယ္။
ဒီလုိ "လကၡဏာ၊ ရသ၊ ပစၥဳပ႒ာန္" နဲ႔ သိတယ္ဆုိရင္ ေကာင္းတဲ့ အာရုံေတြရလုိ႔ ေကာင္းေကာင္း သြားတယ္ဆုိတဲ့ သူ႔အေၾကာင္း "ပဒ႒ာန္" ကုိလဲ သိသြားေတာ့ တာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ သုခေ၀ဒနာ ထက္ ဒုကၡေ၀ဒနာက သာျပီး ထင္ရွားေသးတယ္။ အဲဒီ ဒုကၡေ၀ဒနာ ထင္ရွားပုံကုိေတာ့ ဒုကၡေ၀ဒနာ ရွုပုံအပုိင္းက်မွ ေဟာရမယ္။
ယခုေျပာခဲ့တဲ့ သုခေ၀ဒနာ ကုိ ျဖစ္တုိင္းျဖစ္တုိင္း ရွုမွတ္ျပီး သေဘာမွန္ကုိ သိရင္ အဲဒီ ခ်မ္းသာမွုေလးရဲ႔ အစေပၚလာမွုျဖစ္မွု ကုိလည္း ထင္ရွား သိေတာ့တာပဲ။ ကုန္ဆုံးေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာကုိလည္း ထင္ရွားသိေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ ခ်မ္းသာမွု ကေလးေတြကုိ တစ္ခုစီ တစ္ပုိင္းစီ တစ္ပုိင္းစီ ခြဲျခားျပီး သိႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလ်င္တုန္းက တစ္ေယာက္တည္း ရယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ သႏၲတိ ပညတ္ဟာ ယခု သူ႔အလုိလုိ ပ်က္သြားပါေရာ။
ဒီလုိ သႏၲတိပညတ္ ပ်က္သြားေတာ့ "ျဖစ္ေပၚျပီး ပ်က္ပ်က္သြားလုိ႔ မျမဲဘူး"ဆုိတဲ့ အနိစၥ လကၡဏာဟာလည္း သူ႔အလုိလုိပဲ ထင္ရွားေပၚလာပါတယ္။
ျပီးေတာ့" ျဖစ္လုိက္ပ်က္လုိက္နဲ႔ ျဖစ္မွု ပ်က္မွုက မျပတ္ ႏွိပ္စက္ေနလုိ႔ ဘာမွ အားမကုိးေလာက္ဘူး။ ဆင္းရဲပဲ " ဆုိတဲ့ ဒုကၡ လကၡဏာဟာလည္း သူ႔အလုိလုိပဲ ထင္ရွားေပၚလာပါတယ္။
ျပီးေတာ့ "ကုိယ့္အလုိအတုိင္း မျဖစ္ဘဲ သူ႔သေဘာ အတုိင္းခ်ည္း ျဖစ္ပ်က္ေနလုိ႔ အစိုးမရဘူး၊ ငါေကာင္မဟုတ္ဘူး " ဆုိတဲ့ အနတၱ လကၡဏာလည္း သူ႔အလုိလုိ ထင္ရွားေပၚလာပါတယ္။
ဒီလုိ ထင္ရွား ေပၚလာတဲ့အတြက္ ေယာဂီဟာ သုခေ၀ဒနာ ကုိ ရွုမိတုိင္းရွုမိတုိင္း "ခံစားတတ္တဲ့ ငါေကာင္မရွိဘူး။ ေကာင္းစားခ်မ္းသာေနတဲ့ ငါေကာင္မရွိဘူး။ အာရုံေကာင္းကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ျပီး အသစ္အသစ္ ဆင့္ကာဆင့္ကာ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမွု အေပါင္းမွ်သာ ရွိတယ္" လုိ႔လည္း ရွင္းရွင္းၾကီး သေဘာက်က်သြားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ "ေကာေ၀ဒယတိ-ဘယ္သူခံစားတာလဲ၊ ခံစားတတ္တဲ့ အတၱေကာင္ရွိသလား" ဆုိတဲ့ ေဟာဒီ ပထမ ေမးခြန္းကုိလည္း ေျပလည္ေအာင္ သိသြားပါတယ္။
ျပီးေတာ့ "ခံစားမွုရဲ႔ ပုိင္ရွင္ အတၱေကာင္ရယ္လုိ႔ မရွိဘူး။ ခံစားမွုမွ် ရွိတာပဲ " လုိ႔ အသိရွင္းေနတဲ့ အတြက္ "ကႆေ၀ဒနာ- ဘယ္သူရဲ႔ ခံစားမွုလဲ၊ ခံစားမွုရဲ႔ ပုိင္ရွင္ အတၱေကာင္ရွိသလား" ဆုိတဲ့ ေဟာဒီ ဒုတိယ ေမးခြန္းကုိလည္း ေျပလည္ေအာင္ သိသြားပါတယ္။
ျပီးေတာ့ "အာရုံေကာင္း ကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ျပီး ခ်မ္းသာမွု ေကာင္းစားမွု အသစ္အသစ္ ျဖစ္ေနရုံမွ်ပဲ"လုိ႔ အသိရွင္း ေနတဲ့ အတြက္ "ကိ ံကာရုဏာ ေ၀ဒနာ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ခံစားမွု ျဖစ္သလဲ " ဆုိတဲ့ ေဟာဒီ တတိယ ေမးခြန္းကုိလည္း ေျပလည္ေအာင္ အသိရွင္းေနပါတယ္။
ယခုေျပာတဲ့ အတုိင္း ေမးခြန္း(၃) ခ်က္ အရ ေျပလည္ေအာင္ အသိရွင္းေနတာကုိ သမၸဇာနဥာဏ္ လုိ႔ေခၚတယ္။ အသေမၼာဟသမၸဇဥ္ ဆုိတာလည္း ဒီဥာဏ္ပါပဲ။ ကုိယ္ထဲ စိတ္ထဲမွာ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမွုေတြကုိ စူးစုိက္ျပီး မျပတ္မွတ္ေနရင္ အသေမၼာဟသမၸဇဥ္ ေခၚတဲ့ အသိဥာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာတာကုိ ကုိယ္တုိင္ပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီလုိ အသိဥာဏ္ကေတာ့ ခံစားမွု ဟူသမွ်ကုိ "သေဘာတရားမွ်" အေနနဲ႔လည္း သိေနတယ္။ "အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ" လုိ႔လည္း ရွင္းလင္းစြာ သိေနတယ္။
ဒီေနရာမွာ သိ ဆုိတာက တကယ့္ကုိ သိတာပဲ။ စဥ္းစားဆင္ျခင္ျပီး ယုံၾကည္ရုံမွ် သေဘာက်ရုံမွ်ကုိ သိတယ္လုိ႔ မဆုိလုိပါဘူး။
ဒီလုိ တကယ္သိ ေနတဲ့ အတြက္ ခံစားမွုကုိ ငါေကာင္လုိ႔ ထင္ျမင္စြဲလန္းခဲ့တဲ့ အယူမွားကုိလည္း ပယ္ေဖ်ာက္ ္ႏုိင္တယ္။ "ပယ္ေဖ်ာက္" ဆုိတာ ကေတာ့ အလင္းေရာင္ ေပၚလာေတာ့ အေမွာင္ေပ်ာက္ သြားတာမ်ိဳးပဲ၊ "အမွန္အတုိင္း သိလုိက္တာနဲ႔ မူလကရွိေနတဲ့ အသိမွာ အထင္မွားေတြ အလုိလုိ ေပ်ာက္သြားတာ"ကုိပဲ ဆုိလုိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ရွုမွတ္ျပီး သိေနတဲ့ ေယာဂီရဲ႔ ဒီသမၸဇဥ္အသိ ဟာ ကမၼ႒ာန္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိအသိကုိပဲ ရည္ရြယ္ျပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ခ်မ္းသာရင္ "ခ်မ္းသာတယ္ ခ်မ္းသာတယ္" လုိ႔ ရွုွမွတ္ျပီး သိဖုိ႔ ေဟာေတာ္မူတာပါပဲတဲ့။
အဲ ယခုေျပာခဲ့တာဟာ အ႒ကထာဆရာရဲ႔ ေျဖရွင္းခ်က္ပါပဲ။ ကဲ ရွင္းၾကရဲ႔ မဟုတ္လား။ မရွင္းေသးရင္လည္း ကုိယ္တုိင္သာ အားထုတ္ ၾကည့္ၾကေပေတာ့။ အားထုတ္ၾကည့္လုိ႔ ကိုယ္တုိင္ေတြ႔တဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီ ကုိယ္တုိင္ေတြ႔ အသိယုံမွားေတြေ၀မွု ကုိ ရွင္းလင္း သုတ္သင္သြား ပါလိမ့္မယ္။
ေဟာ- အခ်ိန္က ကုန္သြားျပီ။ ေဟာစရာေတြ ကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ က်န္ေသးတယ္။ ယခုေဟာခဲ့တဲ့ ေ၀ဒနာ ၉-ပါးရွိတဲ့ အနက္က သုခေ၀ဒနာ ေလာက္သာ ျပီးခဲ့ေသးတယ္ ေ၀ဒနာ ရွစ္ပါးေတာင္ က်န္ေသးတယ္။ ဒီလုိက်န္ေနတာေတြကုိေတာ့ ေနာင္အခြင့္သာတဲ့ အခါက်မွ ဆက္ျပီး ေဟာရေတာ့မွာပဲ။ ယခုေတာ့ ဒီေ၀ဒနာ ႏုပႆနာ တရားေတာ္ကုိ ပထမပုိင္း အျဖစ္နဲ႔ ဒီတင္ပဲ အဆုံးသတ္ၾကစုိ႔။
ယခုေျပာခဲ့တဲ့ နည္းအျမြက္ႏွင့္ အညီ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ လုပ္ငန္းစဥ္ကုိ မွန္ကန္စြာ အားထုတ္ႏုိင္ၾက၍ ဆင္းရဲ ခပ္သိမ္းတုိ႔၏ ျငိမ္းရာျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ တရားေတာ္ျမတ္ကုိ မဂ္ဥာဏ္ ဖုိလ္ဥာဏ္တုိ႔ျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ ဆုိက္ေရာက္၍ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။
မဟာစည္ဆရာေတာ္
No comments:
Post a Comment