ပစၥည္းရလိုမႈေၾကာင့္ စကားရိပ္ေျပာတာ၊ ပရိယာယ္နဲ႔ေျပာတာေပါ့။ ရိပ္ၿပိးေတာ့ေျပာတာေပ့ါ။ ရိပ္တယ္ဆိုတာ ေစာင္းခ်ိတ္ၿပီးမရရေအာင္ေျပာတာေပါ့။ အဲ့ဒါ `ပရိကထာ´`ၾသဘာသ´`နိမိတၱ´လို႔ေခၚတယ္။ တိုက္႐ိုက္ေတာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ေစာင္းခ်ိတ္ေျပာတဲ့ပံု၀တၳဳေလးေတာင္ရွိေသးတယ္။ အဲဒါကို သာမႏၱဇပၸ(နီးစပ္ေအာင္ေျပာျခင္း)လို႔ဆိုတယ္။
#ပံု၀တၳဳေလးတစ္ခု
ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး အိမ္ၾကြၾကြလာတတ္တဲ့ အေလ့ရွိတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္၀င္တယ္။ ဆြမ္းစားခ်ိန္၀င္လာတဲ့အခါ ဆြမ္းလွဴရမယ္။ အိမ္ရွင္ဒကာမႀကီးက မလွဴခ်င္ဘူး။ မလွဴခ်င္ေတာ့ `ဒီကိုယ္ေတာ္ကလည္း ဆြမ္းခ်ိန္ႀကီးေတာင္ ၾကြလာတယ္´ဆိုၿပီး ၾကားေအာင္ ဒီလိုေျပာတယ္။ `အိုးထဲမွာ ဆန္မရွိဘူး´တဲ့။ `ဆန္သြားေခ်းဦးမယ္´ဆိုၿပီးေတာ့ အိမ္အျပင္ထြက္သြားတယ္။
ကိုယ္ေတာ္ကလည္း မျပန္ဘူး။ ဒကာမႀကီးျပန္လာသည္အထိ အိမ္မွာရွိေနတယ္။ ဒကာမႀကီးအျပင္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဆန္မရွိဘူးဆိုတာ တကယ္လားလို႔။ ဒကာမႀကီးက `ဆန္လည္း ဘယ္သူမွေခ်းမယ့္သူ မရွိဘူး´တဲ့။ `ကိုယ္ေတာ္လည္း ဘာမွကပ္စရာမရွိဘူး´လို႔ ညည္းညဴေျပာဆိုတယ္။
အဲဒီကိုယ္ေတာ္က ဘာေျပာတုန္းဆိုေတာ့ `ဒကာမႀကီးေရ ဘုန္းႀကီးဒီေန႔ကံမေကာင္းဘူးဆိုတာ သိပါတယ္´တဲ့။ `ေဟာဒီအိမ္ကိုလာတုန္းလမ္းမွာ ေျမြႀကီးတစ္ေကာင္ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အဲဒီကတည္းက နိမိတ္မေကာင္းဘူးလို႔ အထင္သား။ အဲဒီေျမြႀကီးက ေဟာဟုိအခန္းေထာင့္မွာေထာင္ထားတဲ့ ႀကံေခ်ာင္းႀကီးေလာက္ရွိတယ္´တဲ့။ `ဒါနဲ႔ ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ ေျမြႀကီးကို ကိုယ့္ဆီမလာေအာင္ ေျခာက္မလို႔ခဲရွာလုိက္တဲ့အခါ ခဲလံုးႀကီးတစ္လံုးေတြ႕တယ္။ အဲ့ဒီခဲလံုးႀကီးက ဟိုအုိးထဲမွာထည့္ထားတဲ့ ထန္းလ်က္ခဲႀကီးေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီခဲနဲ႔ပစ္လိုက္တဲ့အခါ ေျမြႀကီးကသြားၿဖဲျပတယ္။ အစြယ္ေတြထုတ္ျပတယ္။ အဲဒီအစြယ္ေတြက ဟိုနားက ဆန္အိုးထဲက ဆန္ေစ့ေလးေတြလိုပဲ ေဖြးေနတာ။ အဲဒါတင္မကဘူး။ ေျမြႀကီးကစိတ္ဆိုးၿပီး အဆိပ္ေတြပန္းထုတ္တာ ေျမြဆိပ္ေတြက ေဟာဟုိအိုးထဲက ေထာပတ္ေတြအတိုင္းပဲ´။
ဒကာမႀကီးက သူ႔ပစၥည္းေတြ ဒီကိုယ္ေတာ္မျမင္ဘူးထင္လို႔ေျပာတာ။ ဟုိကုိယ္ေတာ္က အကုန္လုိက္ၿပီး အိုးေတြဖြင့္ၾကည့္ထားတာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ႀကံေခ်ာင္းလည္းျဖတ္၊ ထန္းလ်က္ခဲလည္း ျခမ္း၊ ေနာက္ဆန္ယူထမင္းခ်က္၊ ေထာပတ္ကေလးေလာင္းထည့္ၿပီး ဆြမ္းတစ္နပ္ကပ္လိုက္ရသတဲ့။ အဲဒါ သာမႏၱဇပၸလို႔ ေခၚတယ္ေပါ့။ ရဟန္းသံဃာေတြမွာ အဲ့ဒီလိုမလုပ္ရဘူးတဲ့။
`ပရိကထာ´ပရိယာယ္နဲ႔ေျပာတာ။ `ၾသဘာသ´ပစၥည္းရလိုမႈနဲ႔စပ္ေျပာတာ။ `နိမိတၱ´ Sign ျပတာ။ Sing ျပတယ္ဆိုတာ ဒကာဒကာမေတြလာတဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းေတြရွင္း ေျမကြက္လပ္ေတြရွင္း `အရွင္ဘုရားအဲ့ဒါဘာေဆာင္မလို႔တုန္း´ဆိုေတာ့ `ဒီေနရာ ေက်ာင္းေဆာက္မလို႔ဒကာႀကီး´။ `ေက်ာင္းဒကာေပၚၿပီလားဘုရား´။`ဘယ္ေပၚဦးမလဲ´။ အဲဒါမ်ဳိးကို `နိမိတၱ´လို႔ေခၚတယ္။ ပစၥည္းေလးပါးနဲ႔ပတ္သက္လာလို႔ရွိရင္ အဲဒီ `ပရိကထာ´တို႔၊ `ၾသဘာသ´တို႕၊ `နိမိတၱ´တို႔ မလုပ္ရဘူးတဲ့။
``ပရိကေထာ ဘာသ၀ိညတၱိ၊ န လဗၻာ ပစၥာယဒြေယ´´ဆြမ္းသကၤန္းနဲ႔ပက္သတ္လာရင္ ဒီဟာမ်ဳိးမလုပ္ရဘူးလို႔ ဆိုတယ္။ ``ပရိကေထာ ဘာသ ၀ိညတၱိ´´ဆြမ္းရယ္၊ သကၤန္းရယ္ ဒီႏွစ္မ်ဳိးနဲ႔ပတ္သက္လာလို႔ရွိရင္ `ပရိကထာ´ဆိုတာ သြယ္၀ိုက္ၿပီး မေျပာရဘူး။ `ၾသဘာသ´အရိပ္အေယာင္ျပတာ ပစၥည္းနဲ႔စပ္ေျပာတာ မလုပ္ရဘူး။ `၀ိညတၱိ´ ေတာင္းတာမလုပ္ရဘူး။ ေက်ာင္းကိုေတာ့ အရိပ္အေယာင္ျပရင္ ျပေကာင္းတယ္တဲ့။ ေဆးကိုေတာ့ ေတာင္းလည္းေတာင္းေကာင္းတယ္တဲ့။ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြမွာ ဒီလိုရွိတယ္။ ပစၥည္းေလးပါးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ ဒီလိုျပထားတယ္။
အဲဒီေတာ့ ေတာင္းတာကို ဘုန္းႀကီးေတြမွာ ခြင့္မျပဳဘူး။ အလွဴခံဖို႔ေလွ်ာက္ထား ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ ဒကာဒကာမ မဟုတ္လို႔ရွိရင္ ေတာင္းခံခြင့္မရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ `ဘုန္းႀကီးကေတာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး ဒကာဒကာမက သူ႔ဘာသာ ႏႈိးေဆာ္တာပါ´´ဆိုလို႔ရွိရင္လည္း အင္မတန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြက အဲဒီလိုလုပ္တာ မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ဆြယ္တရားေဟာတာကို လံုး၀မႀကိဳက္ဘူး။
#အတုယူဖြယ္ရာရွင္သာရိပုတၱရာ
ရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္နဲ႔ ရွင္ေမာဂၢလာန္မေထရ္ ေတာရေက်ာင္းကေလးမွာ သီတင္းသံုးတယ္။ အဲဒီလိုသီတင္းသံုးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွင္သာရိပုတၱရာေလနာေရာဂါျဖစ္တယ္ေပါ့။ ဗိုက္နာတယ္၊ ရွင္ေမာဂၢလာန္က `အရွင္ဘုရားဗိုက္နာတာ အရင္ဘ၀တုန္းက ဘာနဲ႔ေပ်ာက္တုန္း´ဆိုေတာ့ `ပ်ားတို႔ သကာတို႔ ေထာပတ္တို႔နဲ႔ ေရာၿပီးေတာ့ ႏြားႏုိ႔နဲ႔က်ဳိခ်က္ထားတဲ့ အာဟာရမ်ဳိး အိမ္မွာေနတုန္းက မယ္ေတာ္ႀကီးက လုပ္ေကၽြးဖူးတယ္´တဲ့။ `အဲဒါေလးနဲ႔ေပ်ာက္ဖူးတယ္´တဲ့။ ဒါႏွစ္ပါး စကားေျပာေနတာ။
အဲဒီလိုေျပာတာကို အနီးအနားမွာရွိတဲ့ နတ္က ၾကားသြားတယ္။ ရွင္သာရိပုတၱရာကိုကိုးကြယ္တဲ့ ဒကာဒကာမအိမ္ကိုသြားၿပီးေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို၀င္ပူးတယ္။ နတ္ကေတာ္က ေမးတဲ့အခါမွာ သူက ဘာေျပာလဲဆိုရင္ `မနက္က် အရွင္သာရိပုတၱရာကို အဲဒီအာဟာရမ်ဳိးကပ္လို႔ရွိရင္ သူလႊတ္မယ္ေပါ့´ဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြကေျပာတာေပါ့။ `တို႔က ရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ဒကာဒကာမေတြပဲ။ တို႔ကပ္ေနက်ပဲ။ ဘာမွအပန္းႀကီးတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ဘူး´လုိ႔ေျပာတယ္။
ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ရွင္သာရိပုတၱရာက မက်န္းမာလို႔ ေက်ာင္းမွာပဲက်န္ရစ္တယ္။ ရွင္ေမာဂၢလာန္က ဆြမ္းခံရင္း အဲဒီအိမ္ကိုၾကြသြားတယ္။ အဲဒီအိမ္ကဒကာဒကာမေတြက အဆင္သင့္နတ္ေျပာတဲ့အတိုင္း အကုန္လုပ္ထားတယ္။ ရွင္ေမာဂၢလာန္ကိုကပ္တယ္။ ရွင္ေမာဂၢလာန္ကေတာ့မစဥ္းစားဘူး။ မစဥ္းစားရင္ မသိဘူး။ ကပ္ေတာ့ ဘုန္းေပးလုိက္တယ္ေပါ့။ ရွင္သာရိပုတၱရာအတြက္ ဒကာဒကာမေတြက ထည့္ေပးလုိက္တယ္။
ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ ရွင္သာရိပုတၱရာက `ငါေျပာတဲ့အတိုင္း ရေနပါလား ဘယ္လိုရတာလဲ။ သူ႔ဘာ၀အတိုင္း ရတာလား´လို႔ စဥ္းစားၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ နတ္ရဲ႕ပေယာဂပါေနတာကို သိရတယ္။ ရွင္သာရိပုတၱရာက တစ္ခြန္းထဲပဲေျပာတယ္။ `ငါ့ရွင္ေမာဂၢလာန္ ဒီအာဟာရ မစင္ၾကယ္ဘူး မစားထုိက္ဘူး´တဲ့။
`ဒီႏုိ႔ဃနာထမင္းဟာ မစားထုိက္ဘူး။ မစင္ၾကယ္ဘူး´လို႔ဆိုေတာ့ ရွင္ေမာဂၢလာန္ကလည္း မစင္ၾကယ္ဘူးဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း ညာျဖစ္လို႔တုန္း ေမးမေနဘူး။ သပိတ္ကိုယူၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသြားသြန္ပစ္လိုက္တာပဲ။ အဲဒီသပိတ္ထဲက ႏုိ႔ဃနာေတြသြန္ပစ္လိုက္တာနဲ႔တၿပိဳင္တည္း ရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕စြဲကပ္ေနတဲ့ ေလနာေရာဂါလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္တဲ့။
အဲဒီမွာရွင္သာရိပုတၱရာက ေျပာတယ္။ `ဗိုက္နာလို႔ငါ့ရဲ႕အူေတြ အျပင္ထြက္ခ်င္ထြက္သြားပါေစ မအပ္စပ္တဲ့ပစၥည္းကို ငါမသံုးဘူး။´
ဘုန္းႀကီးတို႔အဲ့ဒီေလာက္မက်င့္ႏုိင္ရင္ေတာင္မွပဲ ဒီမေထရ္ျမတ္ႀကီးက်င့္တာကို အတုယူအားက်ၾကရမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ဆြယ္တရားေဟာလို႔ ရလာတဲ့ဟာေတြဟာ ဘယ္အရာမွေကာင္းတာမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ဒါေတြလည္း သတိျပဳဖို႔ေကာင္းတယ္။
ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ
ေဟာသူနာသူစိတ္ထားျဖဴတရားေတာ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ပူေဇာ္ပါသည္။
ဓမၼဒါန-ဓမၼပန္းခင္း
No comments:
Post a Comment