ေရွးကတင္ၾကိဳျပဳခဲ့ဖူးသည့္၊ ေကာင္းမွဳအထူးရွိပါေစ

တစ္ခါတုန္းက ထင္းေခြသမားတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ထင္းေခြသမားဟာ ထင္းေခြရင္းနဲ႔ပဲ ေမွာင္သြားပါတယ္။ ေမွာင္သြားျပီဆိုေတာ့ ျမိဳ႔တံခါးလည္း ပိတ္သြားျပီျဖစ္လို႔ ျမိဳ႔ထဲ၀င္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ဒီေတာ့ နတ္ကြန္းတစ္ခုမွာ ၀င္အိပ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီနတ္ကြန္းမွာ
ယၾတာအျဖစ္ လႊတ္ထားတဲ႔ၾကက္ေတြလည္းရွိေနပါတယ္။ ေမွာင္ျပီဆိုေတာ့ ၾကက္ေတြကလည္း နတ္ကြန္းအနီးမွာရွိတဲ့ သစ္ပင္မွာ ၀င္အိပ္လိုက္ၾကပါတယ္။
မိုးေသာက္ကာလလည္းေရာက္လာေရာ အေပၚကိုင္းမွာ အိပ္တဲ႔ၾကက္က မစင္စြန္႔ခ်လိုက္တာ ေအာက္ကိုင္းမွာ အိပ္ေနတဲ႔ၾကက္ရဲ႔ ကိုယ္ေပၚကိုက်သြားပါတယ္။ဒီေတာ့ မစင္စြန္႔ခ်ခံလိုက္ရတဲ႔ၾကက္က ေအာက္ကေန ေအာ္လိုက္ပါတယ္။

ဘယ္သူလဲကြ၊ ငါ့အေပၚမစင္စြန္႔ခ်တာငါကြ မင္းမျမင္ဘူးလား၊ ေအာက္မွာ ငါရွိတယ္ဆိုတာ မျမင္လို႔ေပါ့ကြ

အျပန္အလွန္ေျပာေနၾကရင္းပဲ အေပၚကိုင္းမွာေနတဲ႔ ၾကက္ရဲ႔မစင္က ေအာက္ကိုင္းမွာေနတဲ႔ ၾကက္ရဲ႔ကိုယ္ေပၚကို ထပ္က်လာျပန္ပါတယ္။ ေအာက္ကၾကက္လည္း သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ အေပၚကၾကက္ကို တက္ခြပ္ပါေတာ့တယ္။

ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ ခြပ္ရင္းနဲ႔ေမာလာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း ဆက္ျပိဳင္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း ဆက္ျပိဳင္လို႔မရေတာ့ ေဒါသကလည္း မေျပေသးတာနဲ႔ ႏွဳတ္နဲ႔တစ္ခါ ဆက္ျပဳိင္ၾကျပန္ပါတယ္။ ေအာက္ကိုင္းမွာ အိပ္တဲ႔
ၾကက္က စကားနဲ႔စျပီး စစ္ထိုးလိုက္ပါတယ္။

မင္းက ငါ့ကို ဘာမွတ္ေနလို႔လဲ၊ ငါ့ရဲ႔အသားကို ကင္စားတဲ့သူဟာ ခ်က္ခ်င္းအသျပာတစ္ေထာင္ရတယ္ မင္းရဲ႔အသားစားလို႔ အသျပာတစ္ေထာင္ရတာေလာက္ကို စကားထဲထည့္မေျပာနဲ႔၊ ငါ႔ကိုသတ္ျပီး ငါ့ရဲ႔အတြင္းအသားရင္းကို စားတဲ့သူဟာ မင္းျဖစ္လိမ့္မယ္၊ အပသာမာန္အသားကို စားတဲ႔သူဟာ ေယာက္်ားဆိုရင္ ေသနာပတိရာထူးရမယ္၊ မိန္းမဆိုရင္ မိဖုရားရာထူးရမယ္၊ အရိုးအၾကြင္းအက်န္စားတဲ့သူဟာ လူျဖစ္တယ္ဆုိရင္ ဘ႑ာစိုးျဖစ္မယ္။ ရဟန္းဆိုရင္ မင္းဆရာျဖစ္မယ္၊ ဘာမွတ္လို႔လဲ။

ထင္းေခြသမားလည္း ဘာမွစဥ္းစားမေနေတာ့ပါဘူး၊
မင္းျဖစ္မယ့္ ၾကက္ကိုရိုက္သတ္ျပီးအိမ္ယူလာ၊ ဇနီးျဖစ္သူကို ခ်က္ခိုင္းလိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ျပီးေတာ့ ဇနီး
ျဖစ္သူကို သူကေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။

ရွင္မေရ ‘ဒီၾကက္ဟာ အစြမ္းအာႏုေဘာ္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတယ္၊ ဒီၾကက္သားစားျပီးရင္ ငါက မင္းျဖစ္လိမ့္မယ္၊ သင္က မိဖုရားျဖစ္လိမ့္မယ္။ ထမင္းနဲ႔ ဒီၾကက္သားကိုယူခဲ႔၊ ဂဂၤါျမစ္မွာသြားျပီး ေရခ်ိဳးၾကမယ္၊ ေရခ်ိဳးျပီးမွ စားၾကတာေပါ့။

မယားလုပ္သူကလည္းလင္သားေျပာတဲ့အတိုင္း ထမင္းနဲ႔ၾကက္သားကို ေတာင္းထဲမွာေသခ်ာထည့္ျပီး ယူခဲ့ပါတယ္။ ထမင္းမစားခင္ ဂဂၤါျမစ္ေရခ်ိဳးရတာကေတာ့ သူတို႔ေခတ္က ဂဂၤါျမစ္ေရဟာ က်န္းမာတယ္၊ အႏၲာရာယ္ကင္းတယ္၊ အကုသိုလ္အညစ္အေၾကးေတြ ကင္းစင္တယ္၊ နိမိတ္ေကာင္းတယ္ စသည္ျဖင့္ယူဆၾကလို႔ပါ။ အခုေခတ္ထိလည္း အိႏၵိယမွာ ယူဆေနၾကတုန္းထင္ပါတယ္။

ဂဂၤါျမစ္ဆီေရာက္ေတာ့ ထမင္းေတာင္းကို ကမ္းနားမွာထားျပီး ေရထဲကို လင္းမယားႏွစ္ေယာက္ ဆင္းလိုက္
ၾကပါတယ္၊ ထင္းေခြလင္းမယားႏွစ္ေယာက္ ေရထဲေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေလေပြတစ္ခ်က္ေ၀ွ႔လိုက္တာ ေလေပြနဲ႔အတူ ထမင္းေတာင္းက ျမစ္ထဲက်ျပီး ေမ်ာပါသြားပါေတာ့တယ္။

ဲျမစ္ရဲ႔ေအာက္ဘက္ေနရာတစ္ခုမွာ ဆင္ဆရာတစ္ေယာက္က ေရခ်ိဳးေနပါတယ္။ ေမ်ာလာတဲ့ထမင္းေတာင္းကို ဆယ္ျပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကက္သားနဲ႔ထမင္းေတာင္းကို ဆယ္ျပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကက္သားနဲ႔ ထမင္းျဖစ္ေနတာေတြ႔တာနဲ႔ မယားလုပ္သူဆီ ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။သူမလာမခ်င္း ထမင္းေတာင္းကို မဖြင့္ဖို႔လည္း တစ္ခါတည္း မွာလိုက္ပါတယ္။

ဆင္ဆရာမွာ အျမဲဆည္းကပ္ကိုးကြယ္ေနတဲ႔ ရေသ့တစ္ပါးလည္း ရွိပါတယ္။ ရေသ့က ‘ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္လည္း ရျပီးသားပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာရေသ့က သူ႔ဒကာကို ဘယ္လိုခ်ီးေျမွာက္ရလဲလို႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္ေနတဲ႔အခ်ိန္ပါ။ ထူးျခားတဲပတိုက္ဆိုင္မွဳကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဆင္ဆရာအိမ္ကို သူကအရင္ေရာက္ေနေအာင္ ၾကြသြားပါတယ္။ ဆင္ဆရာအိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ သူ႔ဆရာရေသ့ကို ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ စီစဥ္ခိုင္းပါတယ္။
ဆရာရေသ့က သူ႔ဆီ ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ဆြမ္းလာကပ္ေတာ့ သင္တို႔ ငါစီရင္တဲ့အတိုင္းျပဳၾက လို႔ေျပာျပီး ေကာင္းျမတ္တဲ႔အတြင္းသားေတြကို ဆင္ဆရာကို စားေစပါတယ္။ အပအသားကို ဆင္ဆရာရဲ႔ ဇနီးကိုစားေစပါတယ္။ ဆရာရေသ့ကေတာ့ အရိုးအသားေလာက္ပဲစားပါတယ္။ အားလံုးစားျပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ဆရာရေသ့က သင္ ေနာက္သံုးရက္ၾကာရင္ မင္းျဖစ္လိမ့္မယ္။ သတိနဲ႔ေနပါ လို႔ေျပာျပီး ျပန္ၾကြသြားပါတယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ အိမ္နီးခ်င္းမင္းတစ္ပါးက စစ္တိုက္လာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆင္ဆရာရဲ႔မင္းက ဆင္ဆရာကို မင္းအသြင္၀တ္ျပီး တိုက္ေစပါတယ္။ အင္းအစစ္ကေတာ့ ေနာက္ကြယ္ကေန စစ္ေရးစစ္ရာကို စီမံခန္႔ခြဲေပးေနပါတယ္။ စစ္တိုက္ေနၾကရင္း တစ္ဖက္ရန္သူပစ္လိုက္တဲ့ျမားဟာ တကယ့္မင္းအစစ္ကိုမွန္ျပီး က်ဆံုးသြားပါတယ္။ တကယ့္မင္းက်ဆံုးသြားျပီဆိုတာနဲ႔ ဆင္ဆရာက ေငြအသျပာေတြကို ထုတ္ျပျပီး ႏိုင္ေအာင္တိုက္ၾက၊ ႏိုင္ရင္ဆုခ်မယ္ လို႔ေျပာျပီး တိုက္ေစပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆင္ဆရာတို ့ႏိုင္သြားတယ္ပဲဆိုပါေတာ့။

စစ္ပြဲျပီးသြားေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို မင္းေျမွာက္ရမလဲဆိုတဲ့
ျပႆနာဟာ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ျဖစ္မသြားပါဘူး၊ ဆင္ဆရာကိုပဲ မင္းေျမွာက္လိုက္ၾကပါတယ္။
(ငါးရာငါးဆယ္ဇာတ္၀တၠဳ – သိရီဇာတ္)

စာမ်က္ႏွာငဲ့ျပီး ဇာတ္လမး္ကို ခ်ဳ႔ံေရးကာမွ နည္းနည္းရွည္သြားလားမသိပါဘူး။ (ဆရာဦး၀င္းျငိမ္း ခြင့္လႊတ္ပါ)
ပုေဗၺစ ကတပုညတာ မဂၤလာ ပါမလာခဲ့ရင္ ဘယ္လိုထူးျခားမွဳေတြနဲ႔ၾကံဳၾကံဳ မင္းျဖစ္ခြင့္မရသလို ပုေဗၺစ ကတပုညတာ မဂၤလာပါလာခဲ႔ရင္ေတာ့ ဘယ္အေျခအေနမွာပဲေရာက္ေနေရာက္ေန မင္းက ျဖစ္ကိုျဖစ္ရပါ့မယ္။ ဒါေလးေျပာခ်င္လို႔ ‘ဒီ၀တၴဳေလးကို ထုတ္ျပလိုက္တာပါ။
ရလာတဲ့ဘ၀တစ္ခုမွာ ပုေဗၺစ ကတပုညတာ မဂၤလာဟာ မျဖစ္မေနလိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီမဂၤလာပါလာခဲ႔ရင္ ဘ၀မွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ အသက္ေမြးခြင့္ရသလို မပါခဲ့ရင္ေတာ့ မပါခဲ့တဲ႔အေလ်ာက္ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ အသက္
ေမြးရပါတယ္။

ကိုယ့္၀န္းက်င္ကိုပဲၾကည့္လိုက္ပါ။ တခ်ိဳ႔လူေတြဟာ ပညာတတ္တယ္၊ ရုပ္လည္းေခ်ာတယ္၊ ပစၥည္း ၀တၴဳလည္းျပည့္စံုတယ္၊ ဘ၀မွာ ဘာမွမလိုေလာက္ေအာင္ကို
ျပည္႔စံုၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ျပန္ေတာ့လည္း အဲဒါေတြနဲ႔ လံုး၀ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနပါတယ္။

ထင္သာျမင္သာတဲ႔ အႏုပညာနယ္ပယ္ကိုပဲ သတိထား
ၾကည့္လိုက္ပါ။ ရုပ္ရွင္မွာဆိုရင္ ေအာင္ျမင္တဲ့သရုပ္ေဆာင္ဆိုတာ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို႔ရပါတယ္။ ဂီတနယ္မွာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္က စာေပနယ္မွာ ရွိေနတာဆိုေတာ့ စာေပနယ္ကျဖစ္စဥ္ကို သာဓကေပးတာကပိုျပီးအဆင္ေျပမယ္ထင္ပါတယ္။

ဘာသာေရးစာေပနယ္မွာ ရဟန္းေတာ္တစ္ခ်ိဳ႔ရဲ႔ စာအုပ္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာမရွိဖူးေသးတဲ႔အုပ္ေရမ်ိဳးနဲ႔ ရိုက္ႏွိပ္ခြင့္ရၾကပါတယ္။ဒါဟာ သူတို႔အတိတ္အတိတ္ဘ၀ေတြက ျပဳခဲ့တဲ႔ ပုေဗၺစ ကတပုညတာ မဂၤလာက ဒီဘ၀မွာ သူတို႔အတြက္ ထိုက္တန္တဲ႔ေနရာတစ္ခုကို ေပးလိုက္တာပါ။

ဒီလိုပါပဲ၊ ေလာကီစာေပနယ္မွာလည္း တစ္ခ်ိဳ႔စာေရးဆရာမေတြ အုပ္ေရမ်ားမ်ား ရိုက္ႏွိပ္ခြင္႔ရၾကပါတယ္။ ဒါလည္း သူတို႔ျပဳခဲ႔တဲ႔ ပုေဗၺစ ကတပုညတာ မဂၤလာက ဒီဘ၀မွာ သူတို႔အတြက္ ထိုက္တန္တဲ႔ေနရာတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ေပးထားတာပါ။

အခ်စ္၀တၴဳျဖစ္တာ၊ အေပ်ာ္ဖတ္စာေပျဖစ္တာကတစ္ပိုင္းပါ။ သူတို႔ရဲ႔ ပုေဗၺစ ကတပုညတာ မဂၤလာကိုေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳရမယ္၊ ၀မ္းေျမာက္ရမယ္။ အသိအမွတ္ျပဳတယ္ ၀မး္ေျမာက္တယ္ဆိုတာ ကုသိုလ္စိတ္ပါ။ အသိအမွတ္မျပဳတတ္တာ ၀မ္းမေျမာက္တတ္တာက အကုသိုလ္စိတ္ပါ။ တကယ္ဆို ျမန္မာျပည္မွာ သူတို႔ထက္ ၀တၴဳေရးအတတ္ပညာမွာ ကြၽမ္းက်င္တဲ႔ စာေရးဆရာမေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲေမးရင္ ပုေဗၺစ ကတပုညတာ မဂၤလာအားနည္းခဲ႔လို႔ပဲလို႔ ေျဖရမွာပါပဲ။

ကံ = ပါရမီ = စန္းတို႔ရဲ႔ နိယာမျဖစ္စဥ္ေတြကို လက္ခံသေဘာေပါက္ေနတတ္ဖို႔လည္း အေရးၾကီးပါတယ္။ ကံ ကံရဲ႔အက်ိဳးကို ယံုၾကည္တာကမၼႆကတာသမၼာဒိဌိဥာဏ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မျဖစ္မေနရွိရမယ့္ဥာဏ္ပါပဲ။

ကိုယ့္ကံရဲ႔ အားနည္းခ်က္အားသာခ်က္ကို သတိၱရွိရွိ လက္ခံရပါ့မယ္။ လက္ခံျပီးျပဳျပင္သင့္တာကို ျပဳျပင္ယူသြားရပါ့မယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုယ့္မွာ ကံေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ႔အလုပ္ကို ၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္လို႔လည္းရပါတယ္။

အဲဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ကံရဲ႔အားနည္းခ်က္ကို မျမင္ဘဲ မၾကည့္ဘဲ မေက်နပ္မွဳေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပဲ အျပစ္တင္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မွဳေတြနဲ႔ ေ၀းသထက္ေ၀းေနပါလိမ့္မယ္။

ဒီေတာ့ ကိုယ္က ျပီးျပည့္စံုေအာင္ျမင္တဲ့သူဆိုရင္လည္း ငါ အတိတ္ကျပဳခဲ့တဲ႔ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ဒီလိုေအာင္ျမင္တာ၊ ဗနာက္ေနာင္ဘ၀ေတြမွာလည္း ဆက္ကာဆက္ကာ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ကုသိုလ္ေတြ ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ျပဳေနသင့္သလို မေအာင္ျမင္တဲ့လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔လည္း ဘာမွ စိတ္ဓာတ္က်ေနစရာမလိုဘဲ ငါဟာ အတိတ္ဘ၀က ကုသိုလ္နည္းခဲ့လို႔ အခုဘ၀မွာ သူတို႔လို မေအာင္ျမင္တာ၊ ေနာက္ေနာင္ဘ၀ေတြမွာ သူတို့လိုေအာင္ျမင္ေအာင္ အခုကတည္းက ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳေတြကို ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ျပဳေနမယ္လို႔ ေယာနိေသာ မနသိကာရ စိတ္ထားနဲ႔ ကုသိုလ္ေတြကို ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ျပဳေနသင့္ပါတယ္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႔ သီးျခားအားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ေတြကိုၾကည့္ျပီး ရုပ္မလွရင္လည္း ရုပ္လွရာလွေၾကာင္း ကုသိုလ္ေတြကို ေရြးျပဳဖို႔၊ ပညာေရးအားနည္းရင္လည္း ပညာပါရမီ ျဖစ္ရာျဖစ္ေၾကာင္း ကုသိုလ္ေတြကို ေရြးျပီးျပဳဖို႔ပါ။ တျခားက်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး စသည္ေတြမွာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။

မဂၤလာစည္းကမ္းအရ ေရွးအတိတ္ဘ၀က ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳရွိခဲ႔ျခင္းတဲ့၊ စာေရးသူအယူအဆကေတာ့ ဒီေနရာမွာ အတိတ္ဆိုတာ ျပီးခဲ့ျပီးပါျပီ၊ သင္ခန္းစာယူရံုကလြဲလို႔ ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ဒါ႔ေၾကာင့္ အတိတ္ကိစၥကိုထားလိုက္ပါေတာ့။ ေရာက္ဆဲ ေရာက္ဆဲ ပစၥဳပၸန္ကာလေလးေတြမွာ က်န္ရွိေနေသာ လူ႔ဘ၀သက္တမး္ေလးကို ကုသိုလ္တရားေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ျပီး ေနပစ္လိုက္စမ္းပါ။

ဒါဆို အနာဂတ္ရဲ႔ကာလတစ္ခုခုမွာ ဒါမွမဟုတ္ ဘ၀တစ္ခုခုမွာ ေအာင္ျမင္တဲ႔ဘ၀တစ္ခုခုကအသင့္ၾကိဳေနပါလိမ့္မယ္။

တျခားေၾကာင့္ တိုက္တြန္းရတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
ေအာင္ျမင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ေလာကအတြက္
အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ ပုိျပီး အဆင္ေျပတတ္လြန္းလို႔ပါ။
============================
ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)
(ေရွးကတင္ၾကိဳျပဳခဲ့ဖူးသည့္၊ ေကာင္းမွဳအထူးရွိပါေစ)