ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ကမၼ႒ာန္းကုိ ရွုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ
ယခုေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္း တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကုိယ္ထဲ
က အထူးေကာင္းတဲ့ ခံစားမွုကုိ ထင္ရွားေတြ႔ျပီး
မွတ္သိေနရမယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကုိယ္ထဲစိတ္
ထဲက အေနဆုိး အခံခက္ေနတဲ့ ခံစားမွဳကုိ ထင္
ရွားေတြ႔ျပီး မွတ္သိေနရမယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကုိယ္
ထဲစိတ္ထဲက မေကာင္းမဆုိး ရုိးရုိးအသိစိတ္မ်ား
ကုိ ထင္ရွားေတြ႔ျပီး မွတ္သိေနရမယ္။ ဒီလုိေ၀ဒနာ
သုံးမ်ိဳးလုံးကုိ သူ႔အခုိက္နဲ႔သူ အျပည့္အစုံေတြ႔ျပီး
သိရတယ္။
စဥ္းစားစရာေကာင္းတယ္
အခ်ိဳ႔ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ကမၼ႒ာန္း ရွုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ
ေျပာၾကတာကေတာ့ "စျပီးရွုလုိက္ကတည္းက
တရားျပီးဆုံးသည့္ တုိင္ေအာင္ မခံသာသည့္ ေ၀ဒနာ
ခ်ည္း အျပင္းအထန္ ေတြ႔ရတယ္" ဆုိပဲ။ အဲဒါကေတာ့
စဥ္းစားစရာေကာင္းတယ္.။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိရင္
တရားအားမထုတ္မီ ကလဲ ကုိယ္ထဲမွာ ရံခါသုခ၊ ရံခါ
ဒုကၡ၊ ရံခါဥေပကၡာ ဒီလုိေ၀ဒနာ သုံးမ်ိဳးလုံး အေၾကာင္း
အားေလ်ာ္စြာ အျပည့္အစုံပဲ ျဖစ္ေနတယ္မဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ အားထုတ္ေနတဲ့ အခါလဲ ဒီေ၀ဒနာ သုံးမ်ိဳးလုံး
အျပည့္အစုံ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒီလို
ျဖစ္ေနေတာ့ သုံးမ်ိဳးလုံးကုိပဲ အျပည့္အစုံ သိစရာ
ေကာင္းတယ္။ သုိ႔ ျဖစ္ပါလ်က္ အခံခက္တဲ့ ဒုကၡေ၀ဒနာ
တစ္မ်ိဳးတည္းသာ ေတြ႔ရတယ္ ဆုိတာဟာ ဘာေၾကာင့္
လဲလုိ႔ စဥ္းစားစရာ ေကာင္းတယ္.။
ေ၀ဒနာတုိင္း အခံရမခက္
ဒါကေတာ့ "၀ိပႆနာဥာဏ္ရဲ႔ အရာမုိ႔ ေ၀ဒနာသုံးမ်ိဳးလုံး
ဒုကၡခ်ည္း ထင္ေနပါတယ္"လုိ႔ ဒီလုိအခ်ိဳ႔ အေျဖေပးေကာင္း
ေပးလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ဒီလုိေျဖရုံနဲ႔ေတာ့ မေျပေသးေပဘူး။
ဘာေၾကာင့္လည္း ဆုိရင္ ၀ိပႆနာဥာဏ္နဲ႔ ဒုကၡလကၡဏာ
ထင္တယ္ဆုိတာက အခံခက္တဲ့ သေဘာကုိခ်ည္း ေတြ႔လိမ့္
မယ္ လုိ႔ ဒီလုိဆုိလုိတာမွ မဟုတ္ဘဲကပဲ။ အမွန္ကေတာ့ ျဖစ္
မွုပ်က္မွုက မျပတ္ ႏွိပ္စက္ေနလုိ႔ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့
သခၤါရဒုကၡဆင္းရဲ ထင္တာကုိသာ ဆုိလုိတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္
ေ၀ဒနာသံယုတ္ ပါဠိေတာ္မွာ "တံေခါပေနတံ ဘိကၡဳ မယာ
သခၤါရာနံေယ၀ အနိစၥတံ သႏၵာယ ဘာသိတံ ယံကိဥၥိ ေ၀ဒ
ယိတံ တံဒုကၡသၼိႏၲိ" လုိ႔ ေဟာထားတယ္။
"ဘိကၡဳ-ရဟန္း၊ ယံကိဥၥိ ေ၀ဒယိတံ တံ ဒုကၡသၼိံ တိ-ခံစားမွဳ
ဟူသမွ် ဆင္းရဲဒုကၡခ်ည္းသာ ဟူေသာ၊ တံ ဧတံ-ထုိစကား
ကုိ မယာ-ငါသည္၊သခၤါရာနံေယ၀ အနိစၥတံ သႏၵာယ-သခၤါရ
တရားတုိ႔၏ မျမဲျခင္းသေဘာကုိသာ ရည္ရြယ္၍ ဘာသိတံ
ေဟာထားေသာ စကားေပတည္း"-တဲ့။
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ "ေ၀ဒနာဟူသမွ်ကုိ ဆင္းရဲခ်ည္းပဲလုိ႔
ေဟာထားတဲ့ စကားဟာ ရွိပါတယ္. ဒါေပမဲ့ အဲဒီ စကား
ဟာ သခၤါရ တရားေတြ မျမဲတဲ့ အတြက္ ေၾကာက္စရာ
ေကာင္းတာ ကုိသာ ရည္ျပီးေဟာထားတဲ့ စကားပါ" တဲ့။
ေ၀ဒနာတုိင္း ခံရခက္တာခ်ည္းပဲ လုိ႔ ဒီလုိဆုိတာေတာ့
မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ၀ိပႆနာဥာဏ္မုိ႔ ေ၀ဒနာ
သုံးပါးလုံး ဒုကၡထင္တာလုိ႔ ေျဖတာဟာ မလုံေလာက္
ေသးဘူး လုိ႔ မွတ္ရမယ္။
ခ်မ္းသာတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေတြ
အမွန္အားျဖင့္ဆုိရင္ ေ၀ဒနာသုံးပါးရွိတဲ့ အနက္ သုခ
ေ၀ဒနာကုိ ၀ိပရိဏာမဒုကၡ အေနနဲ႔သာ ထင္ရတယ္။
ဘယ္လုိလဲ ဆုိရင္ ကုိယ္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့
ေကာင္းစားခ်မ္းသာမွု ကေလးေတြဟာ သူတုိ႔ ရွိေနတုန္း
ေတာ့ ကုိယ္အလုိအတုိင္းျပည့္လုိ႔ တျပဳံးျပဳံးတရႊင္ရႊင္နဲ႔
ေကာင္းေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ကုိ ဌိတိသုခ လုိ႔ေခၚ
တယ္။ ရွိေနတုန္း ခ်မ္းသာတဲ့ တရားလုိ႔ ဆုိလုိတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ မရွိတဲ့ အခါက်ေတာ့ သူတုိ႔ရွိေနတုန္းက
ခ်မ္းသာခဲ့ရတာ ေလာက္မကပဲ အၾကီးအက်ယ္ ဆင္းရဲ
ရတတ္တယ္။
ပုံစံထုတ္ၾကည့္ၾကစုိ႔။ ယခု ေလာကမွာ ပစၥည္းဥစၥာ ေပါ
မ်ားခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြဟာ ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြ အကုန္
ပ်က္သြားရင္ ဘယ္လုိေနၾကမလဲ။ သားခ်စ္ကေလးရွိတဲ့
မိခင္မွာ အဲဒီ သားခ်စ္ကေလး ပ်က္စီးသြားရင္ ဘယ္လုိ
ေနမလဲ။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အင္မတန္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေနၾကတဲ့
အိမ္ေထာင္သည္မ်ားမွာ မခြဲခ်င္ဘဲ ကြဲသြားၾကမယ္ဆုိရင္
ဘယ္လုိေနၾကမလဲ။ ျပည့္စုံေကာင္းစားတုန္းက ခ်မ္းသာ
ရတာထက္ ပုိျပီးေတာ့ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းၾကရမယ္ မဟုတ္
လား။
အဲဒီလို ဆင္းရဲရတာေတြဟာ ယခင္ ခ်မ္းသာခဲ့တဲ့
ဒဏ္ခ်က္ေတြပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိ ဌိတိသုခ ၀ိပရိ
ဏာမ ဒုကၡလုိ႔ေခၚတယ္။ သူရွိေနတုန္းသာ ခ်မ္း
သာခြင့္ေပးျပီး သူမရွိတဲ့ အခါက်ေတာ့ မေနတတ္၊
မထုိင္တတ္ ျဖစ္ေအာင္ ဆင္းရဲေစတတ္တဲ့ တရား
လုိ႔ ဆုိလုိတယ္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ မက္ေမာစရာေတြကုိ ျပျပီး ဖမ္းစား
တတ္တဲ့ ဥစၥာေစာင့္မ်ား ဘီလူးမ်ားနဲ႔လည္း တူတယ္။
ေလာကီခ်မ္းသာသုခ ဆုိရင္ ဒါမ်ိဳးခ်ည္းပဲ။
မွန္စြာသိျမင္ေသာသူ
ဒါေၾကာင့္ ဒီခ်မ္းသာကုိ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ တရားပဲ
လုိ႔ သိျမင္ရမယ္တဲ့။ ဒီလုိ သိျမင္ရတာဟာ သုခေ၀ဒနာကုိ
အမွန္အတုိင္း ျမင္တာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ "ေယာ- အၾကင္ေယာဂီသည္၊ သုခံ -ခ်မ္းသာမွု
သုခေ၀ဒနာကုိ ၊ဒုကၡေတာ- ၀ိပရိဏာမ ဒုကၡဟူ၍ ၀ါ- သူ
ကြယ္ေပ်ာက္သြားေသာ အခါ မေနသာေအာင္ လြန္စြာ
ဆင္းရဲ ပင္ပန္းေစတတ္ေသာ ေၾကာင့္ ေၾကာက္စရာ
တရားဆုိးဟူ၍ အဒၵကိၡ- သိျမင္ျပီး၊ သ-ေသာ- တုိသုိ႔
သိျမင္ေသာ ေယာဂီသည္ ၊ သမၼဒၵေသာ- မွန္ကန္စြာ
သိျမင္သူေပတည္း"လုိ႔ သံယုတ္ပါဠိမွာ ေဟာထားတယ္။
မဟာစည္ဆရာေတာ္- ေ၀ဒနာနုပႆနာတရားေတာ္
ဒုတိယပုိင္း စာမ်က္ႏွာ ၉-၁၀
No comments:
Post a Comment