ေမတၱာႏွင့္ ခႏၲီဆိုင္ရာမ်ားကို မေဖာ္ျပမွီ မာန-ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ အဆံုးအမအမမ်ားကို ဦးစြာတင္ျပပါမည္။
ငါသာ ငါျဖစ္၊ ငါ မျမင္ဟု၊ ဘုရင္တဆူ၊ ျပဳမိမူ၊ ထိုသူေအာက္တန္း၊ ေန႔ခ်င္းလွမ္းလိမ့္၊
ေျမြဆိုး ပါးပ်ဥ္းေထာင္လွ်င္ လူရိုက္ခံရတတ္သည္။
ဦးေခါင္းေျပာင္ေအာင္ ရိတ္ထားျခင္းသည္ မာနကိုလည္း ရိတ္သည္မည္၏။
ဦးခ်ိဳက်ိဳးေသာ ႏြား၊ မာနလည္း က်ိဳးသည္။
သေလးႏွံ အဆန္မရွိလွ်င္ ေထာင္သည္။ အဆန္ျပည့္လွ်င္ ေအာက္သို႔ ညြတ္သည္။
ဂါရ၀ကင္းသူ ဂုဏ္သတင္းမျပဴ။ ႏြားစာငုတ္တိုနဲ႔ တူသည္။
ရဟႏၲာသည္ သိကၡာႀကီးသူ ပုထုဇဥ္ကိုေသာ္လည္း ျပားျပား၀ပ္ ရွိခိုးသည္။
သိကၡာငယ္သူကို ရွိမခိုးေသာ္လည္း အရိုအေသျပဳ၏။
မာနသည္ ထြန္တံုးကိုျမိဳထားေသာ ေျမြကဲ့သို႔ မညြတ္ကိုင္းႏိုင္၊
ျပာသာဒ္သည္ သံမယ္နႏွင့္ အဖြဲ႔ေကာင္းမွ ခိုင္သည္။
အေပါင္းအသင္းကား ေမတၱာအဖြဲ႔ေကာင္းမွ ခိုင္သည္။
ေတာမီးသည္ သစ္ရြက္ေျခာက္ကို ေလာင္ကၽြမ္းလြယ္၏။ သစ္ရြက္စိုကို မေလာင္ႏိုင္။
မသူေတာ္၏ မီးသည္ ေမတၱာခန္းသူကို ေလာင္လြယ္၏၊ ေမတၱာဖ်န္းသူကို မေလာင္ႏိုင္။
လက္နက္ရွိလွ်င္ က်ားမကိုက္၊ မရွိလွ်င္ ႏြားမပင္ ေ၀ွ႔သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လက္နက္အားကိုးၾကသည္။
တုတ္, ဓားကိုင္လွ်င္ ေခြးေဟာင္သည္။ အစာေကၽြးလွ်င္ အျမီးနံ႔သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တုတ္,ဓား အားမကိုးနဲ႔။
ဒါနျပဳသူနဲ႔ ညႇဥ္းဆဲေသာ မသူေတာ္ကို အတူ ေမတၱာပို႔ရမည္။
မာရ္နတ္ပစ္လိုက္ေသာ လက္နက္တို႔သည္ သည္းခံေသာ ဘုရားရွင္ေရွ႔ေတာ္၌
ပန္းကံုးအသြင္ အဖူးအေျမာ္ ၀င္ၾက၏။
မသူေတာ္ကို မွီ၍ သီးခံလွ်င္ ခႏၲီပါရမီ ျပည့္၀သည္။
အမ်က္ထြက္လာသူကို သည္းခံလွ်င္ ႏွစ္ဦးစလံုး အက်ိဳးရွိ၏။
သိၾကားလက္နက္ကား မိုးႀကိဳး၊
ယမမင္းလက္နက္ကား မ်က္ေစာင္း၊
ေ၀ႆ၀ဏ္လက္နက္ကား အစြယ္၊
မသူေတာ္လက္နက္ကား ေဒါသ၊
သူေတာ္ေကာင္းလက္နက္ကား ခႏၲီ။
သည္းခံျခင္းလက္နက္ ေဆာင္လွ်င္ ေဒါသမီး မေလာင္၊
တုတ္လက္နက္ေဆာင္လွ်င္ ေခြးေဟာင္သည္။
ရန္သူအား မီးခဲနဲ႔ပစ္လွ်င္ မိမိလက္ကို ဦးစြာေလာင္လိမ့္မည္။
ရန္သူကို အမ်က္ထြက္လွ်င္ မိမိသည္ ေရွးဦးစြာ ပ်က္၏။
ရန္သူလာဆဲ၍ ျပန္ဆဲလွ်င္ မိမိလည္း အရွက္ကြဲ၏။
စိတ္ဆိုး၍ မေတာ္မေလ်ာ္ျပဳလွ်င္ ျမင္သူ အရွက္မကြဲ၊
ျပဳေသာသူသာ အရွက္ကြက္ရသည္။
ေဆးဆရာသည္ လူမမာႏွင့္ျပိဳင္၍ အသက္မထြက္ေကာင္း။
လူေကာင္းသည္ အရူးႏွင့္ျပိဳင္၍ ၀တ္လစ္စလစ္ မေနေကာင္း၊
သူေတာ္ေကာင္းသည္ မသူေတာ္ႏွင့္ျပိဳင္၍ ေဒါသ မထြက္ေကာင္း။
သီလႏွင့္ ဆိုင္ရာ ၾသ၀ါဒ---
ေရရွိမွ ၾကာပြားသည္။ သီလရွိမွ သမာဓိ မ်ားသည္။ သီလရွိမွ ဒါနနဲ႔ ဘာ၀နာ အက်ိဳးေပးသည္။
ရစ္မသည္ ဥအတြက္ အေသခံ၏။
စာမရီသားေကာင္သည္ အျမီးအတြက္ အေသခံသည္။
ရဟန္းသည္ သီလအတြက္ အေသခံသည္။
က်ားေၾကာက္၍ေျပးစဥ္ ေခြးေဟာင္သည္ကို အေရးမစိုက္ရ။
ငရဲေၾကာက္၍ သီလေစာင့္စဥ္ မသူေတာ္ ညႇဥ္းဆဲသူကို အေရးမယူရ။
ဗီလံုးငွက္ ငယ္ေသာ္လည္း ကၽြဲေျခရာခြက္ကို အမွီရလွ်င္ ဂဠဳန္ႏွင့္တူ၍ အႏၲရာယ္မရွိ။
ပုထုဇဥ္ေသာ္လည္း သီလရွိလွ်င္ အရိယာႏွင့္တူ၍ အပါယ္မေရာက္။
ဗဟုသုတရွိလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ ေရမရွိေသာ ကန္ႏွင့္ တူ၏။
ပညာရွိလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အသီးမခ်ိဳေသာ သစ္ပင္ႏွင့္တူ၏။
တရားေဟာေကာင္းလ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အနံ႔မရွိေသာ ပန္းႏွင့္တူ၏။
က်မ္းဂန္တတ္လ်က္ သီလမရွိလွ်င္ အႏွစ္မရွိေသာ သစ္ပင္ႏွင့္ တူ၏။
ပင္လယ္ကူးလိုလွ်င္ ေလွသေဘၤာတည္။ နတ္ျပည္တက္လိုလွ်င္ သီလေလွကားေထာင္။
အကုသိုလ္သည္ သတၱ၀ါကို အပါယ္သို႔ ဆြဲခ်၏။ သီလရွိေသာသူကို ဆြဲမခ်ႏိုင္။
ဆီမီးသည္ လင္းခိုက္တြင္ လူ႔အလယ္၌ တင့္တယ္၏။ ျငိမ္းလွ်င္ ေမွာင္၍ ေညႇာ္နံ႔ထြက္သည္။
သီလသည္ ေစာင္းထိန္းခိုက္ လူ႔အလယ္၌ တင့္တယ္၏၊ ပ်က္လွ်င္ ေမွာင္၍ ေညႇာ္နံ႔ ထြက္သည္။
ပင္လယ္ကူးလိုလွ်င္ သေဘၤာလံုေအာင္ ဖာ၊
သံသရာကူးလိုလွ်င္ သီလ လံုေအာင္ လုပ္။
ေလာကီဥစၥာ ေစာင့္လွ်င္ တသက္ခ်မ္းသာ၏၊
သီလေစာင့္လွ်င္ ဘ၀အဆက္ဆက္ ခ်မ္းသာ၏။
ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး---
သူေတာ္ေကာင္းႏွင့္ေပါင္းသင္
စဥ့္ေက်ာက္သည္ ေရႊႏွင့္ေရာခ်က္လွ်င္ ေရႊေရာင္ေတာက္သည္။
မီးေသြးခဲသည္ မီးက်ီးရဲရဲႏွင့္ေရာလွ်င္ မီးက်ီးခဲရဲရဲ ျဖစ္လာသည္။
ေျမေခြးသည္ ျခေသၤ့မင္းကို ခစားေသာ္လည္း က်ားကို မကိုက္ႏိုင္။
သူကန္းပင္လွ်င္ ေျခသံနားေထာင္၍ လိုရာအရပ္ေရာက္ႏိုင္ေသး၏။
သူေတာ္ေကာင္း ေျမမႈန္႔ ကိုယ္၌ကပ္လွ်င္ အပါယ္မက်ႏိုင္။
မသူေတာ္၏ ဂုဏ္အလံုးစံုသည္ သူေတာ္၏ ဂုဏ္တစိတ္ကိုပင္ မမွီေခ်။
ယုတ္မာသည့္ အလိုရွိိေနလွ်င္ သူေတာ္ေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္။
သူေတာ္ေကာင္း မဟုတ္လွ်င္ ပညာမရွိ၊
ပညာမရွိလွ်င္ ေဘးမကင္း။
ေဘးမကင္းလွ်င္ မွီခိုဖြယ္ရာမဟုတ္။
ပလႊားတတ္သူသည္ က်မ္းဂန္တတ္ေသာ္လည္း သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္။
မသူေတာ္သည္ ဗဟုသုတမ်ားေသာ္လည္း ပညာရွိမဟုတ္။
ပညာမဲ့သူသည္ ဘုန္းကံႀကီးေသာ္လည္း ေဘးကင္းေအာင္ မတတ္ႏိုင္။
ေဘးကင္းေအာင္ မတတ္ႏိုင္သူကို ေဘးကင္းလိုသူက မမွီခိုအပ္။
သူကန္း မွန္အိမ္ေဆာင္လွ်င္ ညဥ့္အခါ သူေကာင္း၀င္၍မတိုး၊
မသူေတာ္ တရားသံပါလွ်င္ လူလယ္တြင္ လူတို႔ အျပစ္မျမင္ႏိုင္။
နားထိုင္း ေစာင္းသမား မိမိေစာင္းသံမၾကားေသာ္လည္း တီးဆိုသည္။
မသူေတာ္ ဓမၼကထိက မိမိတရားသံကို မၾကားေသာ္လည္း ေဟာခရသည္။
တရားေဟာတတ္လ်က္ မက်င့္တတ္လွ်င္ ေမ်ာက္ အုန္းသီးရသည္ႏွင့္ တူ၏။
အေထြေထြ ၾသ၀ါဒ ---
ကာလကို လူမစားလွ်င္ ကာလက လူကို စားသည္။
သူတပါးေလွကို ဖာႏို္င္လွ်က္ မိမိေလွကို မဖာႏိုင္လွ်င္ နစ္တတ္သည္။
ေရႊဥေဒါင္း အကေတာ္ေသာ္လည္း စအိုေပၚသျဖင့္ အဆိုအျမည္ခံရသည္။
ဒုကၡကို မကယ္ႏိုင္လွ်င္ မတြယ္ႏွင့္ ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ရမည္။
မသူေတာ္ကို မေဟာႏိုင္လွ်င္ မတြယ္ႏွင့္ ကိုယ္လြတ္ေရွာင္ရသည္။
ရဟန္းမ်ား ဆံုမိလွ်င္ တရားစကား ေျပာၾကသည္။ မေျပာလွ်င္ ဆိတ္ဆိတ္ ေနၾကသည္။
သစ္ပင္ အားနဲလွ်င္ ေလမုန္တိုင္း တိုက္လွဲသည္။
ရဟန္း သမာဓိ အားနဲလွ်င္ ကိေလသာမုန္တိုင္း တိုက္လွဲသည္။
ဓာတ္သည္ ေတာေမ်ာက္ကဲ့သို႔ ေလာ္လီ၏၊ အလိုမလိုက္ရ။
ေရွ႔ေဆာင္ႏြားလား လမ္းေကာက္သြား၊ ေနာက္ႏြား က်ားစာျဖစ္။
ခင္ႀကီး က်ပ္ခိုးစင္တင္လွ်င္ ရွင္ငယ္ေတြ ေက်ာင္းေခါင္တက္လိမ့္မည္။
(အာရံုတခု စြဲလွ်င္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ျမိဳေသာ ငါးႏွင့္ တူ၏)
မင္းစည္းစိမ္ကို မင္းသားက စိတ္ကူးသည္။ ဒြန္းစ႑ားက အမွတ္ပင္မရ။
ရဟႏၲာအျဖစ္ကို သူေတာ္ေကာင္းကသာ စိတ္ကူးသည္။ မသူေတာ္တို႔ သတိပင္ မရ။
ကုသိုလ္ရွိ၍ ဆင္ျဖဴရေသာ္လည္း ဉာဏ္မရွိက မစီးရံုသာျဖစ္မည္။
ကုသိုလ္ရွိ၍ လာဘ္ေပါသူ ဉာဏ္မရွိလွ်င္ ျပိတၱာျဖစ္မည္။
လာဘ္သည္ အသက္ကိုခြင္းေသာ မိုးႀကိဳးစက္ကြင္း ျဖစ္၏။
၀ါး၊ က်ဴ၊ ငွက္ေပ်ာကို အသီးကသတ္သည္။
ရဟန္းညံ႔ လာဘ္သတ္သည္။ လာဘ္ရလွ်င္ အနိစၥ-ဒုကၡ-အနတၱ-ဟု ကပၸိရမည္။
လာဘ္ကို အေလးျပဳလွ်င္ မိစၧာဇီ၀ ျဖစ္၏။ မိစၧာဇီ၀ စားသံုးလွ်င္ ေဆးမမွီ။
သမင္အလိမၼာ အစာကိုသာ စား၊ သမင္မိုက္ကား ညြတ္ကြင္းမိသည္။
လာဘ္စည္းစိမ္သည္ စိတ္ကူးတိုင္းမျဖစ္၊
အိပ္မက္မက္ေကာင္းတုန္း ဆင္နင္းခံရသည္ႏွင့္တူ၏။
ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္ကို ကမၻာပ်က္ မီး-ကၽြမ္းေစ၏။
ေျမႀကီးအထုကို ကမၻာဖ်က္ ေရက ေၾကမြေစ၏။
ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို ကမၻာဖ်က္ ေလက လြင့္ေစ၏။
မသူေတာ္ကို ဘယ္သူက ဘယ္သို႔ ျဖစ္ႏိုင္သနည္း။
မသူေတာ္ဟူသမွ်သည္ သံသရာ၌ မိဘေဆြမ်ိဳး ေတာ္စပ္ဖူး၏။
မသူေတာ္ကို အမွီျပဳက မသူေတာ္သာ ျဖစ္မည္။ က်ား၏ သားသမင္ မျဖစ္။
ပထမေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီး
No comments:
Post a Comment