“အသွ်င္ရ႒ပါလ---အိုမႈဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္း၊ နာမႈဟူေသာ မ်က္စီးျခင္း၊ စည္းစိမ္ပ်က္စီးျခင္း၊ ေဆြမ်ိဳးပ်က္စီးျခင္း ဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္းေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူ အခ်ိဳ႔တို႔သည္သာ ဆံမုတ္ဆိတ္ကိုပယ္၍ ဖန္ရည္ဆိုးေသာ အဝတ္တို႔ကို ဝတ္ျပီး လူ႔ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ၾကပါကုန္၏။ ထိုေလးပါးေသာ ပ်က္စီးျခင္းတို႔သည္ အသွ်င္ရ႒ပါလ၌ မရွိကုန္၊ အသွ်င္သည္ အဘယ္အက်ိဳးကိုသိ၍ ျမင္၍ ၾကား၍ လူ႔ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ပါသနည္း”ဟု ေလွ်ာက္၏။
မင္းႀကီး---သိေတာ္မူ ျမင္ေတာ္မူ၍ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထိုက္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေလးပါးေသာတရားအက်ဥ္း တို႔ကို ညႊန္ျပေတာ္မူ၏၊ ငါသည္ ယင္းတရားတို႔ကို သိ၍ ျမင္၍ ၾကား၍ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့၏၊ အဘယ္ေလးပါးတို႔နည္း ဟူမူ---
မင္းႀကီး---အိုျခင္း ေသျခင္းသည္ လူအေပါင္းကို ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ အျမဲမတည္ဟူ၍ လူအေပါင္းသည္ ခိုကိုးရာ မရွိ၊ အားထားရာ မရွိဟူ၍ လူအေပါင္းသည္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ မရွ္ိ၊ အလံုးစံုေသာ ဥစၥာကို စြန္႔လႊတ္၍ သြားရ၏-ဟူ၍ လူအေပါင္းတို႔သည္ အလိုမျပည့္၊ ယုတ္ေလ်ာ့လ်က္သာ ရွိ၏၊ ေရာင့္ရဲမႈ မရွိ၊ တဏွာ၏ကၽြန္တည္း-ဟူ၍ ကိုယ္တိုင္ မွန္စြာ သိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ညႊန္ျပ၏”ဟုဆိုျပီး
---“ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္အရြယ္က သင္မင္းႀကီးသည္ ဆင္စီး ျမင္းစီး ဓားလွံ ေလးအတတ္တို႔ တတ္ေျမာက္ျပီး၍ စစ္ေျမျပင္၌ က်င္လည္ႏိုင္ေသာ အတၱေဘာစြမ္းအား ရွိခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါေလာ၊ ယခု ထိုစြမ္းအား ရွိေသး၏ေလာ” ဟုေမး၏၊
---“အရွင္ရ႒ပါလ၊ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ၊ ယခုအခါ အိုမင္းႀကီးျမင့္၍ ေနာက္ဆံုးအရြယ္ေရာက္ပါျပီ၊ ရွစ္ဆယ္အရြယ္ ရွိပါျပီ”ဟု ေလွ်ာက္၏၊
“မင္းႀကီး---ျမတ္စြာဘုရားသည
“မင္းႀကီးသည္ သက္သာရာ မရေအာင္ နာက်င္ေသာ အနာတစံုတခု ျဖစ္ဖူး၏ေလာ”ဟုေမး၏၊
“ျဖစ္ဖူးပါ၏”ဟု ေလွ်ာက္၏၊
“သင္မင္းႀကီးသည္ အေဆြခင္ပြန္း ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတုိ႔ကို အေမာင္တို႔ ငါခံစားရသည့္ ေဝဒနာ ေပါ့ပါးသက္သာေအာင္ သင္တို႔သည္ ခြဲယူ၍ ခံၾကပါကုန္”ဟု ဆို၍ ရပါလတံ႔ေလာ”
“အသွ်င္ရ႒ပါလ မရႏိုင္ပါ”
“မင္းႀကီး---ျမတ္စြာဘုရားသည
“သင္မင္းႀကီးသည္ ယခုဘဝ၌ ငါးပါးေသာ ကာမဂုဏ္တို႔ျဖင့္ ေရာင့္ရဲသည္ျဖစ္၍ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍ စံပယ္ခံစားဘိသကဲ့သို႔ တမလြန္ေလာက၌လည္း ထို႔အတူသာလွ်င္စံပယ္ခံစားရအ
“အသွ်င္ရ႒ပါလ-ကၽြႏ္ုပ္မွာ ကံအားေလ်ာ္စြာသာ သြားရပါမည္”
“မင္းႀကီး ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤသည္ကို ရည္ရြယ္၍ လူအေပါင္းသည္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ မရွိ၊ အလံုးစံုေသာ ဥစၥာတို႔ကို စြန္႔ပစ္ခဲ့၍ တမလြန္ေလာကသို႔ သြားရ၏ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။
“မင္းႀကီးသည္ စည္ပင္ဝေျပာေသာ ကုရုတိုင္းကို စိုးအုပ္၍ေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ”
“အသွ်င္ မွန္ပါ၏”
ယံုၾကည္သင့္၍ ခိုင္လံုေသာ စကားရွိေသာ ေယာက်္ားတေယာက္ တေယာက္တို႔သည္ အေရွ႔ အေနာက္ ေျမာက္ ေတာင္အရပ္မွ သမုဒၵရာတဖက္ကမ္းမွလာ၍ သင္မင္းႀကီးအား ခ်ဥ္းကပ္ျပီး ထိုအရပ္တို႔၌ ျပည့္လည္းျပည့္စံု၍ စည္ပင္ဝေျပာကာ ဆင္-ျမင္း-ရထား-ေျခသည္ သူရဲအေပါင္းမ်ားကုန္ေသာ၊ ဥစၥာ စပါး ေရႊေငြ ေပါမ်ားေသာ သိမ္းယူသင့္ေသာ မိန္းမလည္း ေပါမ်ားေသာ နယ္ပယ္ႀကီးမ်ား ရွိပါ၏၊ စစ္သည္ ဗိုလ္ပါ ရဲမက္အနည္းငယ္မွ်ျဖင့္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ သင္မင္းႀကီး အသို႔ျပဳရာသနည္း”
“အသွ်င္ ထိုနယ္ပယ္တို႔ကိုလည္း ကၽြႏ္ုပ္ သိမ္းပိုက္စိုးအုပ္ေနကုန္အံ
“မင္းႀကီး---ျမတ္စြာဘုရားသည
ထို႔ျပင္ အသွ်င္ရ႒ပါလသည္ ဤဂါထာမ်ားကို ေဟာၾကားျပန္၏၊
မင္းႀကီး-ေလာက၌ ဥစၥာရွိသူတို႔ကို ငါျမင္ရသည္မွာ ေမာဟဖက္၍ ရျပီးဥစၥာကို မလွဴရက္ၾကသည့္ျပင္ ေလာဘတက္၍ ဥစၥာသိမ္းဆည္းမႈကိုသာ ျပဳၾကကုန္၏၊ ကာမဂုဏ္တို႔ကို တိုး၍တိုး၍သာ ျပဳၾကကုန္၏။
မင္းသည္၄င္း အျခား လူအမ်ားသည္၄င္း တပ္မက္မႈ မကင္းျခင္းျဖင့္သာ ေသျခင္းသို႔ ေရာက္ၾကကုန္၏၊ ေလာက၌ ကာမဂုဏ္တို႔ျဖင့္ ေရာင့္ရဲမႈ မရွိသည္သာတည္း၊
အသက္ရွည္မႈကို ဥစၥာေပး၍ မရႏိုင္၊ စည္းစိမ္းေပးသျဖင့္လည္း အိုျခင္းကို မပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္ၾကကုန္၊ ပညာရွိတို႔သည္ ဤအသက္ကား နည္းငယ္တိုလွ၏၊ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ သေဘာရွိ၏ဟု ဆိုၾကကုန္၏၊ လူမိုက္သည္ကား တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားကာ ေသရာေညာင္ေစာင္း၌ ေလ်ာင္းအိပ္ရ၏၊ ပညာရွိသည္သာ ေသျခင္းအေတြ႔ျဖင့္ ေတြ႕ေသာ္လည္း မတုန္လႈပ္၊
ထို႔ေၾကာင့္ ပညာသည္သာ ဥစၥာထက္ ျမတ္၏၊ ပညာျဖင့္ ကိစၥအားလံုး ျပီးဆံုးရာ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရႏိုင္၏၊ မိုက္မဲေတြေဝသူတို႔သည္ (ကိစၥအားလံုး) မျပီးဆံုးေသးေသာေၾကာင့္သာလွ
မင္းႀကီး-ကာမဂုဏ္ငါးပါးတို႔
မဇၩိမပဏၰာသ ပါဠိေတာ္ ျမန္မာျပန္ ရာဇဝဂ္ ရ႒ပါလသုတ္
No comments:
Post a Comment