Tuesday, March 14, 2017

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရဲ႕ လွ်ဳိ႕ဝွက္အမွတ္

_____________________
* လူတခ်ဳိ႕က ျပည့္စံုတဲ့ဘဝမွာ ေနရတယ္ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ေတြက အၿမဲနာက်င္မြန္းက်ပ္ေနတယ္။
ပံုျပင္တစ္ပုဒ္က ဒီလိုဆိုပါတယ္။

အဘိုးအိုတစ္ဦးဟာ မေသဆံုးခင္ သားကိုေခၚၿပီး

"သား… အေဖ သိပ္မေနရေတာ့ဘူး။ သားဘဝ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေစဖို႔ အေဖေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္"

"အေဖ… ဘဝမွာဘယ္လိုေနထိုင္မွ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုရမလဲ သားကိုေျပာျပပါ"

"ျပင္ပေလာကထဲ ဝင္ေလွ်ာက္ၾကည့္ပါ… ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့နည္းေတြကို သားကို သိလာပါလိမ့္မယ္"

အဘိုးအိုေသဆံုးၿပီးေနာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုရွာဖို႔ သားျဖစ္သူခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ လမ္းခရီး ျမစ္ေခ်ာင္းေဘးတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကမ္းစပ္ေဘးမွာ ျမင္းတစ္ေကာင္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ျမင္းက ပိန္လွီအိုမင္းေနတယ္။ ျမင္းက လူငယ္ကို

"လူေလး.. လူေလး.. ဘယ္ကိုသြားမလိုပါလိမ့္" လို႔ေမးတယ္''

"ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို သြားရွာမလို႔ပါ။ ဘယ္ေနရာမွာရွိႏိုင္မယ္ဆိုတာ ေျပာျပႏိုင္မလား"

"လူေလး.. က်ဳပ္ေျပာမယ္။ က်ဳပ္ဟာ ငယ္ရြယ္တုန္းက ျမက္ႏုေလးစား၊ ေရၾကည္ေလးေသာက္ဖို႔ပဲသိခဲ့တယ္။ အစာခြက္ထဲ က်ဳပ္ေခါင္းကို ထိုးထည့္လိုက္တာနဲ႔အစာကက်ဳပ္ပါးစပ္ေရွ႕ အဆင္သင့္ေရာက္လာတတ္တယ္။ အိပ္ဖို႔၊ စားဖို႔ကလဲြၿပီး တျခား ဘာကိုမွ က်ဳပ္စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္ဟာကမာၻေပၚမွာ အေပ်ာ္ဆံုးလို႔ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ က်ဳပ္အသက္ႀကီးလာေတာ့ လူေတြကက်ဳပ္ကိုစြန္႔ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေလးကို က်ဳပ္မွာခ်င္တာက ငယ္ရြယ္ခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ႏုပ်ဳိမႈကို တန္ဖိုးထားပါ။ က်ဳပ္လိုကိုယ့္ရဲ႕ႏုပ်ဳိမႈကို အလာဟႆ မသံုးျဖဳန္းလိုက္နဲ႔။ ကိုယ့္အတြက္ တစ္ပါးသူ အဆင္သင့္စီစဥ္ထားေပးတဲ့ ဥစၥာပစၥည္းေပၚမွာလည္း မသာယာနဲ႔။ အရာအားလံုးကို ခြန္အား၊ လံု႔လ၊ ဝီရိယစိုက္ထုတ္ၿပီး ႀကိဳးစားရမယ္။ တျခားလူအတြက္ေပးဆပ္မယ့္ ကိုယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို
ေက်နပ္ဝမ္းေျမာက္ခံယူတတ္ရမယ္။ ရႈပ္ေထြးမွာကို မေၾကာက္နဲ႔။ ဒါမွ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို လူေလးတစ္သက္လံုး ခံစားႏိုင္လိမ့္မယ္"

လူငယ္ဟာ ျမင္းနဲ႔လမ္းခဲြၿပီးေနာက္ ခရီးဆက္ခဲ့ျပန္တယ္။ လမ္းမွာေျမြတစ္ေကာင္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ေျမြက

"ဘယ္သြားမလဲ" လို႔ သူ႔ကိုေမးခဲ့တယ္။

"ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို သြားရွာမလို႔ပါ။ ဘယ္ေနရာမွာရွိႏိုင္မယ္ဆိုတာ ေျပာျပႏိုင္မလား"

"က်ဳပ္ေျပာျပမယ္… က်ဳပ္က က်ဳပ္မွာရွိတဲ့အဆိပ္နဲ႔ အၿမဲဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားခဲ့တယ္။ လူတိုင္း က်ဳပ္ကိုေၾကာက္ၾကလို႔ ဘယ္သူ႔မွက်ဳပ္ေလာက္မေတာ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ထင္တာေတြမွားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ လူေတြက က်ဳပ္ကို သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြကို က်ဳပ္ေရွာင္ခဲ့ရတယ္၊ ေၾကာက္ခဲ့ရတယ္။ လူေလးရဲ႕ပါးစပ္မွာလည္း အဆိပ္ရွိတယ္။ စကားလံုးေတြနဲ႔ လူေတြကိုထိခိုက္နာက်င္ေအာင္ မေျပာဆိုမိဖို႔ လူေလးသတိထားရမယ္။ ဒါမွ လူေလးတစ္သက္မွာ အေၾကာက္အရြံ႔ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ လူေတြကို ပုန္းေရွာင္စရာမလိုဘူး။ ဒါမွ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို လူေလးရမွာျဖစ္တယ္"

ေျမြေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီး လူငယ္ခရီးဆက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ေလွ်ာက္ရင္း… ေလွ်ာက္ရင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ထက္မွာ အျပာႏုေရာင္အေမႊးအေတာင္နဲ႔ ေတာက္ေျပာင္လွပတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။

"ဘယ္သြားမလို႔လဲ.. ေကာင္ေလး"

"ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို သြားရွာမလို႔ပါ။ ဘယ္ေနရာမွာရွိႏိုင္မယ္ဆိုတာ ေျပာျပႏိုင္မလား"

"ေကာင္ေလး.. မင္းၾကည့္ရတာ ခရီးေတာ္ေတာ္ပန္းခဲ့တယ္ထင္တယ္။ မင္းမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဖုန္ေတြျပည့္လို႔၊ အကႌ်ေတြလည္း ၿပဲရိလို႔၊ စိတ္လည္းႏြမ္းခဲ့ပံုရတယ္။ ဒီလိုပံုစံနဲ႔ဆိုရင္ လမ္းသြားလမ္းလာေတြက မင္းကိုေရွာင္လိုက္ၾကမယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက မင္းနဲ႔ေရစက္ဆံုလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ က်ဳပ္ေျပာမယ္.. စိတ္အပါအဝင္၊ မင္းကိုယ္ေပၚက ဖုန္ေတြကိုရွင္းၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးလုပ္လိုက္ ဒါမွ မင္းပတ္ဝန္းက်င္ကအရာေတြ သပ္ရပ္လွပလာလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက မင္းဆီကိုလာလိမ့္မယ္"

လူငယ္က သေဘာေပါက္နားလည္စြာနဲ႔ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ေတာ့တယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ေနရာတကာ လိုက္ရွာေနစရာမလိုပါဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းက ကိုယ့္ရင္မွာ ကိန္းေအာင္းေနတယ္ဆိုတာကို သူနားလည္လိုက္တယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကိုေတာင့္တရင္ အရင္ဦးဆံုး ကိုယ့္စိတ္ကို အရင္စစ္ေဆးပါလို့

မူရင္း--He Yue-Qing (何躍青) ျပဳစုတဲ့ စိတ္အာဟာရၾကက္ေပါင္းရည္ စာအုပ္စာမူကို အနည္းငယ္ျပင္ဆင္ထားပါသည္။

အခ်စ္နည္းနည္းေလွ်ာ့


ဤ၌ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ တဏွာခ်စ္သာတည္း၊ ေလာကမွာ တဏွာမကင္းၾကေသးသူတိုင္း အခ်စ္မကင္းၾကေသးေပ၊ လူကို ခ်စ္၍ ပစၥည္းကို စံုမက္ေနၾကသည္၊ အမိ အဖ ေမာင္ႏွမမို႔ ခ်စ္မဝႏိုင္ ရွိၾကသည္၊ ဇနီးမယားႏွင့္ သမီးသားမို႔ ခ်စ္အားေတြ ပိုၾကျပန္သည္၊ ခ်စ္မိသည့္ လူႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မခြဲႏိုင္ မခြါရက္ ရွိေနၾကသည္၊ ေန႔ရွိသေရြ႕ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ သီလ်က္ အခ်စ္ေလာကသို႔ ခ်ီတက္ေနၾကသည္။

သို႔ပင္ အခ်စ္သည္းေနၾကေသာ္လည္း အခ်စ္၏ နိဂံုးကိုကား ဆြဲၾကည့္မိၾကပံု မရေပ၊ တကယ္သာ အခ်စ္၏ နိဂံုးကို ဆြဲၾကည့္မိမည္ဆိုပါက အခ်စ္နိဒါန္းပ်ိဳးဖို႔ လက္တြန္႔မိေကာင္း တြန္႔မိၾကေပမည္၊ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အခ်စ္၏နိဂံုးကား `အၿပံဳး` မဟုတ္၊ `အငိုအရွဳိက္` သာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။

ျမတ္ဗုဒၶက `ပိယဇာတိကာ ေသာကပရိေဒဝဒုကၡ ေဒါမနႆုပါယာသာ ပိယပၸဘဝိကာ = ပူေဆြးရ၊ ငိုေၾကြးရ၊ ဒုကၡျဖစ္ရ၊ စိတ္ညစ္ရ၊ အသည္းကၽြမ္းရတယ္ဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ၊ ခ်စ္ျခင္းမွ အစပ်ိဳးလာတာ` ဟု ေဟာေတာ္မူခဲ့သည္၊ သို႔ရာတြင္ `အခ်စ္ေၾကာင့္ ငိုရသည္` ဆိုေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ စကားကို လက္မခံပဲ `အခ်စ္ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ရသည္` ဟုသာ အခ်စ္ဆရာႀကီးမ်ားက ဆိုခ်င္ ၾက၏၊ အခ်စ္၏ နိဂံုးမွာ အၿပံဳးသာဟု ထင္မွတ္လ်က္ ရွိေနၾကသည္။

ျမတ္ဗုဒၶ၏ `အခ်စ္ေၾကာင့္ ငိုရသည္` ဆိုေသာ ေဟာမိန္႔ခ်က္ႏွင့္စပ္၍ သေဘာမက် ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကသျဖင့္ ရွင္းလင္းေခ်ပခဲ့ရပံု ဇာတ္လမ္းကေလးတစ္ခုမွာ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းလွသည္။

ဗုဒၶသည္ သာဝတၱိၿမိဳ႕ ေဇတဝန္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးလ်က္ရွိ၏၊ ဗုဒၶထံ သာဝတၱိၿမိဳ႕မွ ဒကာတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္၊ ရွိခိုးဝပ္ခ်၍ ခပ္မိႈင္မိႈင္ ထိုင္ေနသည္။

`ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဒကာ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ စိတ္ညစ္စရာ ေတြ႕ေနသလား` ဟု ဗုဒၶက ေမးေတာ္မူရာ ....
`ခ်စ္မဝတဲ့ သားလွကေလးတစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားသျဖင့္ ဝမ္းနည္း ပူေဆြး ငိုေၾကြးရပါေၾကာင္း` ေလွ်ာက္ထားေလသည္။

`အင္း ... ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ ေသာကပရိေဒဝ ဒုကၡေဒါမနႆဥပါယာသ ဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပဲ၊ ခ်စ္ျခင္းမွ အစပ်ိဳးခဲ့တာပဲ` ဗုဒၶက တရားလမ္းေၾကာင္းျဖင့္ မိန္႔သည္။

`ဘယ့္ႏွယ္ အရွင္ဘုရား ေသာကပရိေဒဝဟာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မဟုတ္ႏိုင္ပါ၊ တပည့္ေတာ္ ဒီစကား လက္မခံႏိုင္ပါ၊ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရ ရႊင္ရျခင္းသာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။`

ထိုဒကာသည္ ဗုဒၶ၏ စကားကို ကန္႔ကြက္၍ ထျပန္သြားေလ၏။ ထိုစဥ္က ဗုဒၶႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ကစားသမားအခ်ိဳ႕သည္ ေၾကြပစ္ကစားေနၾကသည္။ ထိုဒကာသည္ ကစားဝိုင္းသို႔သြားၿပီး `ရဟန္းေဂါတမက အခ်စ္ေၾကာင့္ ေသာကပရိေဒဝ ျဖစ္တယ္၊ အခ်စ္ေၾကာင့္ ငိုရတယ္` လို႔ အမိန္႔ရွိပံု၊ သူက မျဖစ္ႏိုင္ဟု ကန္႔ကြက္ၿပီး အခ်စ္ေၾကာင့္ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႈသာ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ျပန္ၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့ပံုတို႔ကို ေျပာျပရာ ကစားသမားမ်ားက သူ႕ဘက္မွ ေထာက္ခံၾကသည္။

ဤသတင္းသည္ သာဝတၱိၿမိဳ႕တြင္း ပ်ံ႕ႏွံသြားသည္၊ နန္းတြင္းသို႔ပင္ ေရာက္ရွိသြားသည္၊ ထိုအခါ ပေသနဒီ ေကာသလ ဘုရင္ႀကီးက မလႅိကာမိဖုရားကို ေခၚၿပီး `ငိုရတာဟာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ မင္းရဟန္းေဂါတမက ေဟာ ဆိုပါလား` ဟု ေျပာသည္၊ `ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာတယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး၊ ဒီတိုင္း ျဖစ္မွာပဲ` ဟု မလႅိကာက ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေျပာသည္။

`ေအး ... မလိႅကာကေတာ့ ဆရာေျပာသမွ် မွန္ပါတယ္၊ မွန္ပါတယ္ ဆရာ ဆိုတဲ့ တပည့္က်ေနတာပဲ၊ ရဟန္းေဂါတမ ေဟာသမွ် အမွန္ခ်ည္းပဲ၊ သြား သြား သြား၊ အလြန္မုန္းစရာေကာင္းတဲ့ မလႅိကာ` ဘုရင္ႀကီးက စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ ေအာ္ေငါက္လႊတ္လိုက္သည္။

ထိုအခါ မလႅိကာသည္ အၿပံဳးမပ်က္ ျပန္လာခဲ့ၿပီး နာဠိဇဃၤပုဏၰားကို အပါးေခၚကာ `ဗုဒၶဆီ သြားစမ္းပါ ျဗာဟၼဏ၊ ကၽြႏု္ပ္စကားနဲ႔ မလႅိကာက ျမတ္စြာဘုရားအား ရွိခိုးလိုက္ပါေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရး ေမးေလွ်ာက္လိုက္ပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားပါ၊ ၿပီးေတာ့ ပူေဆြးရ ငိုေၾကြးရတယ္ဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာပါသလား လို႔လဲ ေလွ်ာက္ပါေလ၊ အဲသည္အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရား အမိန္႔ရွိတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ခဲ့၊ ဘုရားဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ အမွားမေဟာဘူး` ဟု မွာၾကားလႊတ္လိုက္သည္။

နာဠိဇဃၤပုဏၰားသည္ ဗုဒၶထံေရာက္၍ မလႅိကာ မွာလိုက္သမွ်တို႔ကို ေလွ်ာက္ထားသည္။ ထိုအခါ ဗုဒၶက `ပူေဆြးရ ငိုေၾကြးရတာဟာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မွန္တယ္၊ ဒါကို နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပမယ္၊ ေရွးက ဒီ သာဝတၱိၿမိဳ႕မွာပဲ မိခင္ေသဆံုးသြားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဟာ ပူေဆြးေသာကေရာက္ၿပီး `ကၽြန္မအေမ မျမင္ဘူးလားရွင္၊ ကၽြန္မအေမမ်ား မျမင္ဘူးလားရွင္` ဟု လူတကာ ေလွ်ာက္ေမးၿပီး အရူးမကေလး ျဖစ္သြားဘူးတယ္၊ ဒီလို ပူေဆြးငိုေၾကြးရတာဟာ မိခင္အေပၚ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တာပဲ မဟုတ္လား။`

`ဒီ သာဝတၱိၿမိဳ႕ကပဲ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးဟာ သူ႕အိမ္သားနဲ႔အတူ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားထံ သြားလည္တယ္၊ သူ႕မိဘေတြက ဒီလူနဲ႔ သေဘာမတူဘူး၊ ဒီေတာ့ အတင္းခြဲၿပီး သူတို႔သေဘာတူတဲ့ ေနာက္လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ေနရာခ်ထားေပးဖို႔ စီမံၾကတယ္၊ အမ်ိဳးသမီးက ဒီအေၾကာင္း သူ႕ေယာက်္ားကို ဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္၊ ေယာက်္ားလုပ္သူမွာ ပူေဆြးေသာကေရာက္ၿပီး ေနာက္ဘဝမွာ ဆံုၾကစို႔ဟုဆိုကာ ေသေၾကာင္းႀကံလိုက္တယ္၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္က ေသာကပရိေဒဝဟာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေထာက္ခံေနတယ္` ဗုဒၶက ဤသို႔ ရွင္းလင္း မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။

နာဠိဇဃၤသည္ ဗုဒၶ၏ မိန္႔ဆိုရွင္းလင္းခ်က္ကို မလႅိကာအား ေျပာၾကားသည္။ မလႅိကာသည္ လိမၼာဖ်တ္လတ္ပါးနပ္သည့္ မိဖုရားပီပီ ဘုရင္ႀကီးထံ ၿပံဳးရႊင္စြာ ခ်ဥ္းကပ္၍ ဤသို႔ စကားစသည္။

`ဘယ့္ႏွယ္လဲ အရွင္မင္းတရား ဝဇီရီမင္းသမီးကို ခ်စ္တယ္ မဟုတ္လား`
`ခ်စ္တာေပါ့ မလႅိကာ`
`ဒါျဖင့္ မေျပာေကာင္း ေျပာေကာင္း ခုေနမ်ား ဝဇီရီမင္းသမီး နတ္ရြာစံသြားမယ္ဆိုရင္ ပူေဆြး ငိုေၾကြးရမွာေပါ့ေနာ္`
`ပူေဆြးရ ငိုေၾကြးရရုံ ဘယ္ကမလဲ၊ ငါ့အသက္ေတာင္ ထိခိုက္သြားႏိုင္တယ္`
`ခုလို မင္းတရား ပူေဆြး ငိုေၾကြးရတယ္ဆိုတာ ဝဇီရီမင္းသမီးကို ခ်စ္လို႔ပဲ မဟုတ္လား၊ ဒါကို ရည္ရြယ္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားက ေသာကပရိေဒဝဟာ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ေဟာျခင္းျဖစ္ပါတယ္ အရွင္မင္းတရား`

မလႅိကာက ခုလိုေမးၿပီး လက္ေတြ႕ ရွင္းျပေသာအခါ ေကာသလဘုရင္ႀကီးသည္ သေဘာက်ကာ ေက်နပ္အားရလွသျဖင့္ `အံ့စရာပဲ မလႅိကာ အံ့စရာပဲ၊ ဗုဒၶဟာ အလြန္ ထိုးထြင္းျမင္တတ္ပါေပတယ္၊ ကဲ ... ႏႈတ္က်င္းဖို႔ ေရ တစ္ခြက္ေပးစမ္း` ဟု ေျပာဆို ႏႈတ္က်င္းၿပီးေနာက္ ဗုဒၶရွိရာ တရုိတေသ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ `နေမာ တႆ ဘဂဝေတာ အရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆ` ဟု ဝမ္းသာရႊင္ျမဴး ဥဒါန္းက်ဴးလိုက္၏။

စာဖတ္သူသည္ အခ်စ္၏ နိဂံုးမွာ အၿပံဳးမဟုတ္၊ အငိုအရႈိက္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္ၿပီးျဖစ္ရာ စိုးရိမ္ ပူေဆြးရ၊ ငိုေၾကြးရ၊ ဒုကၡျဖစ္ရ၊ စိတ္ညစ္ရ၊ အသည္းကၽြမ္းရ ဆိုသည့္ ဒုကၡအဝဝမွ သက္သာရာရလိုပါလွ်င္ အခ်စ္နည္းနည္းေလွ်ာ့ဖို႔ လိုပါသတည္း။ ။

ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ ေဒါက္တာအရွင္နႏၵမာလာဘိဝံသ
ဓမၼဗ်ဴဟာစာေစာင္၊ အတြဲ(၁၁)၊ အမွတ္(၉)

ဘုန္းဘုန္းက တရားထုိင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြကုိေမးခ်င္တာ။
တစ္နာရီ ထုိင္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္ မဟုတ္လား။
(တင္ပါ့ဘုရား။….)
ကဲ…. ထုိင္ၾကၿပီ၊ ရႈၾကၿပီဆုိပါေတာ့။ ကုိယ္တုိင္ကုိ ျပန္ေမးၾကရေအာင္ေနာ္။ ဟာကြက္ေလး ကုိျဖည့္ၾက ရေအာင္ေနာ္။

တစ္နာရီ အတြင္းမွာ ငါေသမယ္ လုိ႔ထင္ရဲ႔လား။
(မထင္ပါဘူး ဘုရား။)
ဒါျဖင့္မေသေသးဘူးေပါ့။
မေသတဲ့ငါ တစ္နာရီ ျပည့္ေအာင္ ထုိင္မယ္ဆုိေတာ့ ဥပါဒါန္ပါမေနဘူးလား။
(ပါ ပါတယ္ဘုရား။…)
ပါတယ္ေနာ္၊ ဒါဆုိရင္ ဝိပႆနာဉာဏ္ လမ္းဆုံးကုိ ေရာက္ပါ့မလား။ (မေရာက္ပါဘူးဘုရား။)
ေသခ်ာတယ္ေနာ္။ -ဟာ-တာကုိ ျဖည့္ၾကေနာ္။

မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေျပာခဲ့တဲ့စကားက ဝိပႆနာ ဆုိတာ ကုိယ့္အေသကုိ ကုိယ္ ရႈတာတဲ့ ။ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ပါ။ မေမ့ပါနဲ႔။
တရားထုိင္ေနတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ဟာ ဒီတစ္နာရီအတြင္း မွာေသမယ္ မထင္ဘူး မဟုတ္လား။
( မထင္ပါဘူး ဘုရား။…)

ဒီေတာ့မေသမဲ့ ငါဟာ ဒီတစ္နာရီအတြင္းမွာ မဂ္ရေအာင္လုပ္မယ္ဆုိရင္ ဟုတ္ပါ့မလား။
(မဟုတ္ပါဘူးဘုရား….။)
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်တာ လြဲမေနဘူးလား။
(လြဲေနပါတယ္ဘုရား)။
ဒီေတာ့ဥပါဒါန္ပါတာ ေသခ်ာေနၿပီေနာ္။ ငါနဲ႔ သြားေနတာကုိး။

ဉာဏ္နဲ႔ ငါနဲ႔ ေရာ သြားတယ္ေခၚတယ္။ ဉာဏ္ေနရာမွာ ငါေရာက္ေနတယ္ လုိ႔ မွတ္ရမယ္။
ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ေနာ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တရားက်င့္ၿပီး ၊ တစ္ခ်ဳိ႔ ခရီးမေရာက္တာသည္ အဲဒါ ပါပါတယ္။ ကပ္ေခ်ာ္ေနရင္ ခရီးမေရာက္ဘူး။ နားလည္ၾကရဲ႔လား။

(ပိုင္းေလာ့ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး)

“သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ အတိတ္၀ဋ္ေၾကြးေတာ္ႏွင့္ ယေန ့ေခတ္ ဆင္ျခင္ဖြယ္”

သူမ်ားဆဲတာကို အျပစ္မေျပာဘူး။ ဦးဇင္းက အတိတ္က သူမ်ားကို ဆဲခဲ့တဲ့ အျပစ္ကိုသိတယ္။ ငါ့ကုိက မေကာင္းတဲ့ကံ၊ သူမ်ားကို ဆဲခဲ့လို ့အခုငါခံ။ အတိတ္အေၾကာင္း သိခ်င္လား ဒကာၾကီး။

ဦးဇင္းက ေ၀ႆဘူဘုရားလက္ထက္က ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထီးနန္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ ဘုရင္။ ပိဋကတ္သံုးပံုေျပာင္းျပန္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္လွန္ခဲ့တယ္။ အတတ္မ်ိဳးစံုလည္း တတ္ခဲ့တယ္။ ဘုရင္ကလည္း အၾကီးစား၊ ဦးဇင္းအတိတ္က ကံေျပာတာ။ သူမ်ားကို ဆဲခဲ့တာ ေျပာတာ။ကုိယ့္ထက္ တတ္တဲ့သူ မရွိဘူးလို ့ ဒီလို မာန္မာနတရားေတြ
လက္မၾကီးေထာင္ခဲ့တယ္။ အစြယ္ၾကီးခ်ိတ္ခဲ့တယ္။
မာန္ေတြ မာန္ေတြ၊ ငါ့ထက္တတ္တဲ့သူမရွိဘူးလို ့ဒီလို အစြယ္ၾကီး ခ်ိတ္ခဲ့တယ္။အဲဒီေတာ့ ဘုရင္လည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ဒကာၾကီးရဲ ့ပိဋကတ္သံုးပံု ႏႈတ္ငံု အာဂုံေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ရွင္ဘုရင္။ ပိဋကတ္သံုးပံု ႏႈတ္ငံုေဆာင္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုေတာ့ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားေတြ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ခါက်ေတာ့ ငါ့ေလာက္ စာမတတ္ပါဘူးလို ့ဒီလိုသြားျပီးေတာ့ ျပစ္မွားတယ္၊ သံဃာေတြကုိ။
ငါ့ေလာက္ မတတ္ပါဘူးကြာ၊ ငါေမးလိုက္ခ်င္တယ္၊
အဲဒီလို ဒကာၾကီးေရ။ ငါေမးလိုက္ရင္ ငါ့အေမး မခံႏိုင္ပါဘူး၊ ငါ့ေလာက္ မတတ္ပါဘူး၊ အဲဒီလို သြားျပီးေတာ့ ၀စီေဗဒကံ မ်က္ျခင္းေၾကာင့္မလို ့ဦးဇင္းက အတိတ္ကာလတုန္းက သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ား အဲဒီလို ဆဲခဲ့တယ္။

အခုလည္း ဦးပဇင္းကို ဘာတတ္တာလဲကြာဆို အဆဲခံရတာ။ ဦးပဇင္းကံက အတိတ္ကမေကာင္းခဲ့လို ့ ဦးပဇင္းက ဆဲခဲ့လို ့အခုသူမ်ားက ကိုယ့္ဆဲတာ။ ကုိယ္က မေကာင္းတာ ဒကာၾကီး။ သူမ်ားက မေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးပဇင္းရဲ ့ကံပါ။

ငါ့ေလာက္မတတ္ပါဘူး၊ ငါေမးလိုက္ရင္ အေမးမခံႏိုင္ဘူးပါဘူးဆိုတဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာနတရားေတြ ေထာင္လႊားျပီးေတာ့ လာခဲ့တယ္။

အဲဒီဘ၀က က်သြားျပန္ေတာ့ ဒကာၾကီးေရ ငါ့ေလာက္မတတ္ဘူးဆိုတဲ့ဟာ ငရဲက်သြားတာပဲ။ ငရဲမွာ ခံလိုက္ရတာ မေျပာခ်င္ဘူး ဒကာၾကီးေရ။ အဲေတာ့ သိေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့ ဒကာၾကီးရာ။

အတိတ္က ခံလာရတဲ့ဟာေတြ ျမင္ေတာ့ ေၾကာက္တယ္။ အတိတ္က ခံလာရတဲ့ဟာ မျမင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေၾကာက္ဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေရာင္းေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း ငါဒီကေန ့ဘယ္ေလာက္ရမလဲ ဒါပဲတြက္ျပီးေတာ့ ေနတာ ေသေတာ့ အပါယ္ဆင္းမွာကို မသိဘူး။ ဘာေၾကာင့္ မသိသလဲဆိုေတာ့ သြားရာလမ္းေၾကာင္း မသိဘူး။ မသိၾကေတာ့ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေနတာေပါ့။

စာတတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက စာနဲ ့ႏႈိင္းတယ္။ စာနဲ ့မႏိႈင္းနဲ ့ခႏၶာနဲ ့ႏိႈင္း။ ထိုင္ေနတုန္း ခႏၶာထဲၾကည့္သေဘာေတြ ့လိမ့္မယ္။ စာနဲ ့သြားမဟပ္လိုက္နဲ ့၊ စာက ပညတ္၊ ခႏၶာက ပရမတ္။ ပရမတ္သေဘာတရားကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္။
ကုိယ္သိရမွာက ခႏၶာကိုၾကည့္ သေဘာသိမယ္။

ဘုရားအသိကို အဂၢသာ၀က မဟာသာ၀က မသိႏိုင္ဘူး။ အဂၢသာ၀ကအသိကို ပကတိသာ၀က မသိဘူး။
ပကတိသာ၀ကအသိကို အနာဂမ္က သိပါမလား။
အနာဂမ္အသိကို သကဒါဂမ္က သိပါမလား။
သကဒါဂမ္ အသိကို ေသာတာပန္က သိပါမလား။
ေသာတာပန္အသိကို အႏၶပုထုဇဥ္က သိပါမလား။

အဲ အခုပုဂၢိဳလ္ေတြက ေသာတာပန္လည္းမဟုတ္ ဘာမွလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ ့ေပတံေတြနဲ ့ေထာက္လိုက္ၾကတာ။
ကုိယ္ကလည္း ဘာမွမသိဘူး။ စာအုပ္ကေလးၾကည့္ျပီး
ေပတံနဲ ့ေထာက္လို ့ဘယ္ရမလဲ၊ ခႏၶာကုိၾကည့္ျပီး ေထာက္။ ခႏၶာအသိနဲ ့ေထာက္လိုက္ရင္ သိပ္ေကာင္းတယ္။ မက်င့္လည္း မက်င့္ဘဲနဲ ့ေပတံနဲ ့ေထာက္လို ့ရမလား။

ဦးပဇင္း ၀စီေဗဒကံထိုက္လို ့အခုထက္ထိ စာကို ပါဠိလို မရြတ္တတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို ့အခုလာေရာက္တဲ့ ဒကာဒကာမေတြ ကုိယ္လည္း မသိဘဲနဲ ့သူမ်ား မ်ား ေပတံနဲ ့မေထာက္လိုက္နဲ ့၊ ၀စီေဗဒကံမ်ား မမ်က္လိုက္နဲ ့၊ စာမတတ္တဲ့ေကာင္ပဲ သြားမလုပ္လိုက္နဲ့ေနာက္မ်ား ကုိယ္စာမတတ္ဘဲျဖစ္လိမ့္ဦးမယ္။ ၀စီေဗဒကံ မ်က္တိုင္းရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ မမ်က္ၾကနဲ ့။

၀ိပႆနာဟာ အျမတ္ဆံုးတရားပဲ။ က်င့္တုန္းမ်ား ေသသြားနတ္ျပည္သြားတာပဲ။ မက်င့္ဘဲနဲ ့နာရုံပဲနာျပီးမ်ား မေနၾကနဲ ့၊ က်င့္ၾက က်င့္ရင္ အပါယ္ဘယ္ေတာ့မွ မသြားဘူး။ မက်င့္ဘဲပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ နာရုံသက္သက္နဲ ့တို ့လည္း သိထားတာပဲလို ့မလုပ္နဲ ့၊ ေသေတာ့လူးလွိမ့္ေသရမယ္သာ မွတ္။

သိလို ့ေျပာတာ။ ေသမွာကေတာ့ က်ိန္းေသတယ္၊
ဒီရုပ္နဲ ့ဒီနာမ္ျဖစ္လာ ေသမွာပဲ။ ေသပင္ေသရျငားေသာ္လည္း အသိေလးနဲ ့ေသရရင္ မျမတ္ဘူးလား။ အသိမရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ေမာဟနဲ ့ေသလို ့ရွိရင္ လူေရာ နတ္ေရာ ျဗဟၼာေရာ သီလရွင္ေရာ ဘုန္းၾကီးေရာ ေမာဟနဲ ့ေသမယ္ဆိုလို ့ရွိရင္ ရုပ္လည္းမသိ နာမ္လည္းမသိ ပညတ္ ပရမတ္လည္း မသိ၊ သေဘာတရားလည္း မသိ မသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ မွန္သမွ်ကေတာ့ ေလးဘက္ေထာက္ လွိမ့္သာခ်ေတာ့။

လူေသလို ့လူျဖစ္မယ္မ်ား ထင္သလား၊ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ဘူး။ လူေသလို ့လူျဖစ္တာ၊ လူေသလို ့နတ္ျဖစ္တာ၊ လူေသလို ့ျဗဟၼာျဖစ္တာ၊ လူေသလို ့နိဗၺာန္ျဖစ္တာ၊ ဒါကတစ္မ်ိဳးစီ စိတ္ေတြ။ စိတ္ေတြ စိတ္ေတြ၊ လူေသလို ့အပါယ္က်တာ စိတ္ေတြပဲ။ အဲေတာ့ လူေတာ့ လူပဲ ေခၚေ၀ၚသမုတ္ထားတာ ပညတ္ပဲ။ စိတ္ကရွိေသးတယ္ ျပိတၱာစိတ္ တိရစၧာန္စိတ္ ငရဲစိတ္၊ လူစိတ္ နတ္စိတ္ ရွိေသးတယ္၊ ျဗဟၼာစိတ္ရွိေသးတယ္၊ နိဗၺာန္စိတ္ ရွိတယ္။ အဲဒီစိတ္ေတြက သူ ့စိတ္နဲ ့သူ ဘုရားက စိတ္ပဲေဟာတယ္။

စိတ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမသိဘူး၊ ပညတ္ၾကီးၾကည့္ျပီးေတာ့ ေတာေျပာ ေတာင္ေျပာ မေျပာၾကနဲ ့၊ က်င့္တဲ့သူေတြက အေသခံက်င့္ျပီးေတာ့ လုပ္ၾကတာ၊ မက်င့္တဲ့သူေတြက ေတာေျပာေတာင္ေျပာ ေျပာေတာ့ မစားရဘဲနဲ ့အျပစ္ခံရမယ္။ ဒီသာသနာၾကီး မွီတဲ့အခ်ိန္ခါမယ္ မဂ္တားဖိုလ္တားေတာ့ မခံၾကနဲ ့။ ကုိယ္လည္း ဘာမွသိတာမဟုတ္ဘူး၊ ကုိယ္ကသိတယ္လို ့ထင္ေနတယ္၊ မသိဘူး၊ သိတယ္ဆိုလို ့ရွိရင္ သူမ်ားအတင္းမေျပာဘူး။
သိရင္ေၾကာက္တယ္ ၊ ကုိယ့္အျပစ္သာေျပာတယ္၊
သူမ်ားအတင္းမေျပာဘူး။

(သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ၂၆-၃-၁၉၆၉ ေန ့တြင္ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ မဂ္ေလးပါးတရားေတာ္မွ)

ေမတၱာျဖင့္ ေ၀မွ်သူ
အႏိႈင္းမဲ့စာတိုေပစမ်ား

ပ်က္စီးျခင္း ေလးပါး ႏွင့္ တရားေလးပါး

ထုလႅေကာ႒ိက နိဂံုးမွ အမ်ိဳးေကာင္းသား ရ႒ပါလသည္ ျမတ္စြာဘုရား အထံ၌ ရွင္အျဖစ္၊ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရျပီး ျပင္းစြာအားထုတ္လ်က္ ရဟႏၲာျဖစ္ေတာ္မူသည္။ ထိုရဟႏၲာအသွ်င္ ရ႒ပါလသည္ ထုလႅေကာ႒ိက နိဂံုး ေကာရဗ်မင္း၏ မိဂဓီရဥယ်ာဥ္တြင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ေကာရဗ်မင္းသည္ ခ်ဥ္းကပ္ဖူးေျမာ္ျပီး အသွ်င္ရ႒ပါလအား---

“အသွ်င္ရ႒ပါလ---အိုမႈဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္း၊ နာမႈဟူေသာ မ်က္စီးျခင္း၊ စည္းစိမ္ပ်က္စီးျခင္း၊ ေဆြမ်ိဳးပ်က္စီးျခင္း ဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္းေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူ အခ်ိဳ႔တို႔သည္သာ ဆံမုတ္ဆိတ္ကိုပယ္၍ ဖန္ရည္ဆိုးေသာ အဝတ္တို႔ကို ဝတ္ျပီး လူ႔ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ၾကပါကုန္၏။ ထိုေလးပါးေသာ ပ်က္စီးျခင္းတို႔သည္ အသွ်င္ရ႒ပါလ၌ မရွိကုန္၊ အသွ်င္သည္ အဘယ္အက်ိဳးကိုသိ၍ ျမင္၍ ၾကား၍ လူ႔ေဘာင္မွ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ပါသနည္း”ဟု ေလွ်ာက္၏။

မင္းႀကီး---သိေတာ္မူ ျမင္ေတာ္မူ၍ ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထိုက္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေလးပါးေသာတရားအက်ဥ္း တို႔ကို ညႊန္ျပေတာ္မူ၏၊ ငါသည္ ယင္းတရားတို႔ကို သိ၍ ျမင္၍ ၾကား၍ ရဟန္းေဘာင္သို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့၏၊ အဘယ္ေလးပါးတို႔နည္း ဟူမူ---
မင္းႀကီး---အိုျခင္း ေသျခင္းသည္ လူအေပါင္းကို ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ အျမဲမတည္ဟူ၍ လူအေပါင္းသည္ ခိုကိုးရာ မရွိ၊ အားထားရာ မရွိဟူ၍ လူအေပါင္းသည္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ မရွ္ိ၊ အလံုးစံုေသာ ဥစၥာကို စြန္႔လႊတ္၍ သြားရ၏-ဟူ၍ လူအေပါင္းတို႔သည္ အလိုမျပည့္၊ ယုတ္ေလ်ာ့လ်က္သာ ရွိ၏၊ ေရာင့္ရဲမႈ မရွိ၊ တဏွာ၏ကၽြန္တည္း-ဟူ၍ ကိုယ္တိုင္ မွန္စြာ သိေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ညႊန္ျပ၏”ဟုဆိုျပီး

---“ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္အရြယ္က သင္မင္းႀကီးသည္ ဆင္စီး ျမင္းစီး ဓားလွံ ေလးအတတ္တို႔ တတ္ေျမာက္ျပီး၍ စစ္ေျမျပင္၌ က်င္လည္ႏိုင္ေသာ အတၱေဘာစြမ္းအား ရွိခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါေလာ၊ ယခု ထိုစြမ္းအား ရွိေသး၏ေလာ” ဟုေမး၏၊
---“အရွင္ရ႒ပါလ၊ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ၊ ယခုအခါ အိုမင္းႀကီးျမင့္၍ ေနာက္ဆံုးအရြယ္ေရာက္ပါျပီ၊ ရွစ္ဆယ္အရြယ္ ရွိပါျပီ”ဟု ေလွ်ာက္၏၊
“မင္းႀကီး---ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤသည္ကို ရည္ရြယ္၍ အိုျခင္း၊ ေသျခင္းသည္ လူအေပါင္းကို ေဆာင္ေသာေၾကာင့္ အျမဲမတည္ဟု ေဟာေတာ္မူ၏”
“မင္းႀကီးသည္ သက္သာရာ မရေအာင္ နာက်င္ေသာ အနာတစံုတခု ျဖစ္ဖူး၏ေလာ”ဟုေမး၏၊
“ျဖစ္ဖူးပါ၏”ဟု ေလွ်ာက္၏၊
“သင္မင္းႀကီးသည္ အေဆြခင္ပြန္း ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတုိ႔ကို အေမာင္တို႔ ငါခံစားရသည့္ ေဝဒနာ ေပါ့ပါးသက္သာေအာင္ သင္တို႔သည္ ခြဲယူ၍ ခံၾကပါကုန္”ဟု ဆို၍ ရပါလတံ႔ေလာ”
“အသွ်င္ရ႒ပါလ မရႏိုင္ပါ”
“မင္းႀကီး---ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤသို႔သေဘာရွိေသာအေၾကာင္းကို ရည္ရြယ္၍ လူအေပါင္းသည္ ခိုကိုးရာ မရွိ၊ အားထားရာ မရွိ-ဟု ေဟာေတာ္မူ၏၊
“သင္မင္းႀကီးသည္ ယခုဘဝ၌ ငါးပါးေသာ ကာမဂုဏ္တို႔ျဖင့္ ေရာင့္ရဲသည္ျဖစ္၍ ျပည့္စံုသည္ျဖစ္၍ စံပယ္ခံစားဘိသကဲ့သို႔ တမလြန္ေလာက၌လည္း ထို႔အတူသာလွ်င္စံပယ္ခံစားရအံ႔ဟု သင္မင္းႀကီး ရႏိုင္ပါမည္ေလာ၊ ထိုသို႔မဟုတ္ တပါးေသာသူတို႔သည္ ဤစည္းစိမ္ကို သံုးေဆာင္၍ သင္မင္းႀကီးမွာမူ ကံအားေလ်ာ္စြာ သြားရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။
“အသွ်င္ရ႒ပါလ-ကၽြႏ္ုပ္မွာ ကံအားေလ်ာ္စြာသာ သြားရပါမည္”
“မင္းႀကီး ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤသည္ကို ရည္ရြယ္၍ လူအေပါင္းသည္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာ မရွိ၊ အလံုးစံုေသာ ဥစၥာတို႔ကို စြန္႔ပစ္ခဲ့၍ တမလြန္ေလာကသို႔ သြားရ၏ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။

“မင္းႀကီးသည္ စည္ပင္ဝေျပာေသာ ကုရုတိုင္းကို စိုးအုပ္၍ေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ”
“အသွ်င္ မွန္ပါ၏”
ယံုၾကည္သင့္၍ ခိုင္လံုေသာ စကားရွိေသာ ေယာက်္ားတေယာက္ တေယာက္တို႔သည္ အေရွ႔ အေနာက္ ေျမာက္ ေတာင္အရပ္မွ သမုဒၵရာတဖက္ကမ္းမွလာ၍ သင္မင္းႀကီးအား ခ်ဥ္းကပ္ျပီး ထိုအရပ္တို႔၌ ျပည့္လည္းျပည့္စံု၍ စည္ပင္ဝေျပာကာ ဆင္-ျမင္း-ရထား-ေျခသည္ သူရဲအေပါင္းမ်ားကုန္ေသာ၊ ဥစၥာ စပါး ေရႊေငြ ေပါမ်ားေသာ သိမ္းယူသင့္ေသာ မိန္းမလည္း ေပါမ်ားေသာ နယ္ပယ္ႀကီးမ်ား ရွိပါ၏၊ စစ္သည္ ဗိုလ္ပါ ရဲမက္အနည္းငယ္မွ်ျဖင့္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါသည္ဟု ဆိုလွ်င္ သင္မင္းႀကီး အသို႔ျပဳရာသနည္း”
“အသွ်င္ ထိုနယ္ပယ္တို႔ကိုလည္း ကၽြႏ္ုပ္ သိမ္းပိုက္စိုးအုပ္ေနကုန္အံ႔”

“မင္းႀကီး---ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤသည္ကို ရည္ရြယ္၍ လူအေပါင္းသည္ အလိုမျပည့္ ယုတ္လ်က္သာ ရွိ၏၊ မေရာင့္ရဲႏိုင္၊ တဏွာ၏ကၽြန္တည္း-ဟု ေဟာေတာ္မူ၏”ဟု ဆို၏၊
ထို႔ျပင္ အသွ်င္ရ႒ပါလသည္ ဤဂါထာမ်ားကို ေဟာၾကားျပန္၏၊
မင္းႀကီး-ေလာက၌ ဥစၥာရွိသူတို႔ကို ငါျမင္ရသည္မွာ ေမာဟဖက္၍ ရျပီးဥစၥာကို မလွဴရက္ၾကသည့္ျပင္ ေလာဘတက္၍ ဥစၥာသိမ္းဆည္းမႈကိုသာ ျပဳၾကကုန္၏၊ ကာမဂုဏ္တို႔ကို တိုး၍တိုး၍သာ ျပဳၾကကုန္၏။

မင္းသည္၄င္း အျခား လူအမ်ားသည္၄င္း တပ္မက္မႈ မကင္းျခင္းျဖင့္သာ ေသျခင္းသို႔ ေရာက္ၾကကုန္၏၊ ေလာက၌ ကာမဂုဏ္တို႔ျဖင့္ ေရာင့္ရဲမႈ မရွိသည္သာတည္း၊
အသက္ရွည္မႈကို ဥစၥာေပး၍ မရႏိုင္၊ စည္းစိမ္းေပးသျဖင့္လည္း အိုျခင္းကို မပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္ၾကကုန္၊ ပညာရွိတို႔သည္ ဤအသက္ကား နည္းငယ္တိုလွ၏၊ ေဖာက္ျပန္တတ္ေသာ သေဘာရွိ၏ဟု ဆိုၾကကုန္၏၊ လူမိုက္သည္ကား တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားကာ ေသရာေညာင္ေစာင္း၌ ေလ်ာင္းအိပ္ရ၏၊ ပညာရွိသည္သာ ေသျခင္းအေတြ႔ျဖင့္ ေတြ႕ေသာ္လည္း မတုန္လႈပ္၊
ထို႔ေၾကာင့္ ပညာသည္သာ ဥစၥာထက္ ျမတ္၏၊ ပညာျဖင့္ ကိစၥအားလံုး ျပီးဆံုးရာ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရႏိုင္၏၊ မိုက္မဲေတြေဝသူတို႔သည္ (ကိစၥအားလံုး) မျပီးဆံုးေသးေသာေၾကာင့္သာလွ်င္ ဘဝႀကီးငယ္တို႔၌ ယုတ္မာမႈ အကုသုိလ္ကို ျပဳမိၾကကုန္၏။

မင္းႀကီး-ကာမဂုဏ္ငါးပါးတို႔သည္ ဆန္းၾကယ္ကုန္သည္သာတည္း၊ သာယာဖြယ္၊ ေမြ႔ေလ်ာ္ဖြယ္ ကဲ့သို႔ ျဖစ္ကုန္၏၊ အထူးထူးေသာ သေဘာျဖင့္ စိတ္ကို ေမႊေႏွာက္တတ္၏၊ ကာမဂုဏ္တို႔၌ အျပစ္ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ ငါသည္ ရဟန္းျပဳ၏၊

မဇၩိမပဏၰာသ ပါဠိေတာ္ ျမန္မာျပန္ ရာဇဝဂ္ ရ႒ပါလသုတ္

တရားအားထုတ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္ထင္လို႔ ေန႔တိုင္းမလုပ္ျဖစ္တာလားလို႔ေတာင္ ေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ တရားအားထုတ္ရတာေလာက္ အပန္းေျပတာမရွိဘူး။ တရားအားထုတ္ရတာကို အေလ့အက်င့္ရသြားတဲ့လူ...ဟာ ဘယ္လိုေျပာလဲဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္အလုပ္လုပ္လို႔ တအားပင္ပန္းလာရင္ တရားပဲထိုင္ေတာ့တာပဲတဲ့။ နာရီ၀က္ေလာက္ထိုင္မိတယ္ဆိုရင္ပဲ ပင္ပန္းတာေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေျပျပီးေတာ့ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါေနာ္။
မနက္မွာ နာရီ၀က္ေလာက္ ထိုင္လိုက္ပါ။ ေကာင္းရင္ေကာင္း မေကာင္းရင္ေနပါေစ။. မနက္ေစာေစာဆိုတာ အိပ္ေရး၀ျပီးေတာ့ နိုးတဲ့အခ်ိန္ ။ ခႏၶာကိုယ္မွာ အနားရထားတယ္။ အားေတြျပည့္ေနတယ္။ စိတ္ကလည္း အိပ္ေရး၀ထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဘာေျပာေျပာ နဲနဲေတာ့ တည္ျငိမ္မႈရွိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ လုပ္စရာကိုင္စရာေတြ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ရႈပ္ေထြးျပီးေတာ့ ေပၚမလာေသးဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီးထျပီးေတာ့ မ်က္နွာသစ္ျပီးေတာ့ ခဏေလးတရားထိုင္ဖို႕ေကာင္းတယ္။ အေလ့အက်င့္ ေန႔တိုင္းလုပ္ထားတဲ့သူဆိုရင္ အဲဒီခဏေလးဟာ အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိတယ္။
အေလ့အက်င့္ရေနျပီဆိုရင္ တရားထိုင္တဲ့အခါမွာ ခႏၶာကိုယ္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ တိုက္ရိုက္သိလို႔ရတဲ့ အာရုံရဲ ႔ သဘာ၀ေလးေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူသိနိုင္တယ္။ ဘယ္အာရုံျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုကို သိေနရင္ ရတာပဲ။ ခႏၶာကိုယ္မွာ အာရုံ (sensations) ကလြဲလို႔ သိလို႔ရတဲ့အရာ မရွိဘူး။
မာတာ ေပ်ာ့တာ ရုပ္ရဲ ႔သဘာ၀ပဲ။ မာမွန္း ေပ်ာ့မွန္း ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ ဆိုရင္ မာတဲ့အာရုံခံစားမႈအျဖစ္နဲ႔သိရတယ္။ ေပ်ာ့တဲ့ အာရုံခံစားမႈအျဖစ္နဲ႔ သိရတယ္။ အာရုံအျဖစ္နဲ ႔ ခံစားမွပဲ သိရတာပါ။ အာရုံအျဖစ္နဲ ့ မခံစားရရင္ မသိနိုင္ဘူး။ အရာရာတိုင္းကို အာရုံအျဖစ္နဲ႔ ခံစားျပီးေတာ့ပဲ သိၾကရတာပါ။ ခံစားမႈကလြဲလို႔ တျခားဘာကိုမွ သိလို႔မရပါဘူး။ တစ္ခုခုကို ထိထားတဲ့ေနရာေလးကို အာရုံျပဳၾကည့္ရင္ မာတာသိတယ္၊ ေပ်ာ့တာ သိတယ္။ ေႏြးေနတာ သိတယ္၊ ေအးေနတာ သိတယ္။ ဒီထက္ပိုျပီးေတာ့ သတိထားၾကည့္လို ့ရွိရင္ လႈပ္ရွားမႈေလးေတြ ရွိတယ္။
အာရုံေလးေတြကို သိဖို႔ရာ မခက္ပါဘူး။ ပစၥဳပၸါန္ တည့္တည့္သိေနရင္ ဘာမွ ၾကံစည္ေတြးေတာစရာမရွိဘူး။ ၾကံစည္ေတြးေတာျပီးမွ သိလို႔ရတဲ့အာရုံဟာလည္း ပစၥဳပၸါန္တည့္တည့္ အာရုံမဟုတ္ဘူး။ ပရမတ္လည္းမဟုတ္ဘူး။
စိတ္ကူးနဲ႔သိလို႔ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ပညတ္ပဲျဖစ္ေနတယ္။ ပရမတ္အေၾကာင္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတြးတဲ့အခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ပညတ္ပဲျဖစ္သြားတာပဲ။ အေတြးနဲ႔ သိသမွ် အားလံုးဟာ ပညတ္ေတြပဲ။ မာတဲ့အေၾကာင္းကို အေတြးနဲ႔ထိုင္ေတြးေနရင္ ပရမတ္မဟုတ္ဘူး။ ပညတ္ပဲျဖစ္သြားတယ္။ ေတြးေနတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ တကယ္ထိျပီးေတာ့ သိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပရမတ္တည့္ေနတာပဲ။ ခႏၶာကိုယ္မွာ မာတာေပ်ာ့တာ ပူတာေအးတာ လႈပ္တာ ရွိေနတာပါပဲ။ လႈပ္တယ္ဆိုတာမွာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းလႈပ္တာလည္းရွိသလို အင္မတန္ သိမ္သိမ္ေမြ ႔ေမြ ႔လႈပ္တာလည္းရွိတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားၾကည့္ရင္ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ တုန္ခါေနတဲ့သေဘာရွိတယ္။ လက္နွစ္ဖက္ ထိထားတယ္ဆိုရင္ အဲဒီထိတဲ့ေနရာေလးကို အာရုံျပဳၾကည့္စမ္းပါ။ တုန္ခါမႈရွိေနတယ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ မတုန္တဲ့ေနရာရယ္လို႔မရွိဘူး။ ေနရာမလပ္တုန္ေနတယ္။ Vibration သေဘာမ်ိဳးရွိေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ တစ္ခုခုထင္ရွားတာ၊ သိလို႔လြယ္တာကို focal point အျဖစ္နဲ႔ ထားျပီးေတာ့ အျမဲတမ္းအေလ့အက်င့္လုပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္။
ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲ အားထုတ္အားထုတ္ ေနာက္ဆံုးသိရတာဟာ အာရုံေတြကိုဘဲ သိရတာပါ။ ေ၀ဒနာအေနနဲ႔ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ခ်မ္းသာတဲ့ေ၀ဒနာ၊ ဆင္းရဲတဲ့ေ၀ဒနာ။ ဒီနွစ္ခုကို ထင္ထင္ရွားရွားသိနိုင္တယ္။ ဒါလည္းပဲ ခံစားမႈအျဖစ္နဲ႔ သိတာပဲေနာ္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ခ်မ္းသာတဲ့ေ၀ဒနာ၊ ဆင္းရဲတဲ့ေ၀ဒနာေတြဟာလည္း အခ်ိန္မေရြးအျမဲတမ္းရွိေနတယ္။ ေ၀ဒနာလံုး၀မရွိဘဲ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ ဒီနွစ္ခုထဲက တစ္ခုခုကို သိလို႔ရတယ္။ သူတို႔နွစ္ခုလံုးမရွိရင္ ဥေပကၡာေ၀ဒနာျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
ဥေပကၡာေ၀ဒနာဟာ သိမ္ေမြ ႔လြန္းလို႔အစမွာသိဖို႔ရာနဲနဲခက္တယ္။ သူ႔ကိုသတိေလးနဲ႔ၾကည့္ျပီး သိေနလို႔ရွိရင္ ခ်မ္းသာတဲ့သေဘာကိုေဆာင္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ခ်မ္းသာတဲ့သေဘာကိုေဆာင္သလဲဆိုေတာ့ ဒုကၡမရွိလို႔ပဲ။ ဒုကၡမရွိတာကို သိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သက္သာမႈရွိေနတယ္။ မသိရင္ေတာ့ ေလးလံမႈ ထိုင္းမႈိင္းမႈသေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ ဥေပကၡာေ၀ဒနာဟာ အင္မတန္သိမ္ေမြ ႔တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သူ႔ကိုမသိလို႔ရွိရင္ စိတ္ထဲမွာ လႈံ႔ေဆာ္မႈမရွိသလိုျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ stimulation မရွိသလိုျဖစ္တယ္။ သက္သာမႈျဖစ္ေနတာကို မသိရင္ သက္သာမႈရွိတယ္လို႔ မထင္ဘူး။
သိလြယ္တာ ထင္ရွားတာကိုပဲ အျမဲတမ္းသတိကပ္ျပီးေတာ့ေနမွ။ သတိေကာင္းလာရင္ အရင္တုန္းက သိဖို႔မလြယ္တာ၊ မထင္ရွားတာေတြ တျဖည္းျဖည္း သိလာတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ပဲ ရႈမွတ္ ရႈမွတ္ မာတာ ေပ်ာ့တာ တုန္တာ ေအးတာ ပူတာ။ ဒါေတြပဲ ခံစားမႈအျဖစ္နဲ႔ သိလို႔ရတယ္။
အသက္ရွဴတဲ့အခါ တင္းတာ ေလ်ာ့တာ သိလို႔ရတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ေ၀ဒနာ ဆင္းရဲတဲ့ေ၀ဒနာလည္း ခံစားရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ကိုၾကည့္ရင္ ဒါေတြပဲ ေတြ ႔ရတယ္။ ဘယ္လိုနာမည္တပ္တပ္ ၾကိဳက္သလိုနာမည္တပ္။ သိစရာေတာ့ ဒါပဲရွိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ နာမည္ေနာက္ကို ပါသြားတတ္တယ္။ နာမည္ေတြခဏဖယ္ထားျပီးေတာ့ အာရုံေပၚမွာ ခံစားျပီး သိလို႔ရတာေလးကိုပဲ သိေနဖို႔အေရးၾကီးတယ္။
ထြက္ေလ၀င္ေလ ရွဴတဲ့လူဟာ ထြက္ေလ၀င္ေလမွာ ၀င္လာတဲ့ေလ ေအးေနတယ္၊ ျပန္ထြက္သြားတဲ့ေလဟာ ေႏြးေနတယ္။ တိုးျပီးေတာ့ထြက္သြားတယ္၊ ၀င္သြားတယ္။ သူ႔မွာ ႏူးညံ့တဲ့ အေတြ႔ရွိတယ္။ ႏူးညံ့တာကိုသိတယ္။ ပူတာသိတယ္၊ ေအးတာသိတယ္။
၀င္ေလအစကေန ၀င္ေလအဆံုးထိ သတိထားၾကည့္လို႔ရွိရင္ တစ္ပိုင္းနဲ႔တစ္ပိုင္းမတူဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ၀င္လာတဲ့ေလဟာ speed မတူဘူး။ အစမွာ speed ကတစ္မ်ိဳး၊ အလယ္မွာ speed တစ္မ်ိဳး၊ အဆံုးမွာ speed တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားတယ္။ ဒီလို speed ေျပာင္းသြားလို႔ရွိရင္ သူနဲ႔ပက္သက္ျပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ sensation ဟာလည္း လိုက္ျပီးေတာ့ေျပာင္းသြားတာပဲ။ ၀င္လာတဲ့ေလဟာ သိမ္သိမ္ေမြ ႔ေမြ ႔ေလး၀င္လာတဲ့အခါ ရွိတယ္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ၀င္လာတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။ အဲသလို ၀င္လာတဲ့ႏႈန္း အင္မတန္သိမ္သိမ္ေမြ ႔ေမြ ႔ေလးနဲ႔ အဆက္မျပတ္ေျပာင္းသြားတာပဲေနာ္။
၀င္ေလထြက္ေလမွာ အဲသလို အေနွးအျမန္ မတူတာေတြျဖစ္ေနတယ္ေနာ္။ ျမန္လာျပီးေတာ့ ျပန္ေႏွးသြားတယ္၊ ဒီၾကားထဲမွာ sensation အေျပာင္းအလဲရွိတယ္။ သူ ႔ကိုထိရ သိရတဲ့ အာရုံခံစားမႈဟာလည္း မတူေတာ့ဘူးေနာ္။ ေအးတာပူတာကို သိတဲ့သေဘာေလးဟာလည္း အေျပာင္းအလဲရွိတယ္။ တိုးထိျပီး ထြက္သြားတဲ့ ၀င္သြားတဲ့သေဘာေလးေတြဟာလည္း တစ္ခ်ိန္နဲ ႔ တစ္ခ်ိန္မတူဘူး။ ဒီလို အေသးစိတ္ သတိကပ္ျပီးေတာ့ သိမွသာလွ်င္ တရားတိုးတက္နိုင္တယ္။ မတူတာေလးကို သတိနဲ႔ၾကည့္ဖို႔လိုတယ္။ မတူမွန္းသိဖို႔လိုတယ္။ မတူမွန္းကို သိေနလို႔ရွိရင္ သတိပိုေကာင္းလာတယ္။ သမာဓိပိုေကာင္းလာတယ္။ အာရုံကိုထိထိမိမိသိသြားတဲ့အခါမွာ အာရုံအေပၚမွာ ပိုျပီး စိတ္၀င္စားမႈရွိတယ္။
အာရုံကို ေသေသခ်ာခ်ာမသိတဲ့အခါ စိတ္ရဲ ႔သဘာ၀ဟာ တျခားအာရုံတစ္ခုခုကို ရွာခ်င္တယ္။ စိတ္က လက္ရွိအာရုံကို အားမရဘူး။ စိတ္ကအာရုံကို ဖမ္းထားခ်င္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္။ အာရုံကို ဖမ္းထားခ်င္တယ္ ၊ ဆုပ္ထားခ်င္တယ္။ ဘာအာရုံကိုျဖစ္ျဖစ္ ထိထိမိမိ ယူလို႔ရရင္ အဲဒီအာရုံမွာ အေနမ်ားတယ္။ အဲဒါ အာရုံကို ဆုပ္ယူထားတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ အာရုံတစ္ခုကို ထိထိမိမိ မရလို႔ရွိရင္ ေနာက္အာရုံတစ္ခုကို ရွာတယ္။ ဒီအာရုံကို စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။ ဒါဆိုရင္ ဘာမွမထူးပါဘူးလို႔ ထင္လာတယ္။ တကယ္ထိထိမိမိလုပ္ရင္ ရက္ပိုင္းအတြင္းထူးပါတယ္။
အိမ္မႈကိစၥေတြ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥေတြနဲ႔ေနတဲ့ၾကားထဲက တခ်ိဳ ႔လူေတြဟာ ရသမွ်အခ်ိန္ေတြမွာ တကယ္စူးစူးစိုက္စိုက္လုပ္တယ္။ အဲေတာ့ လုပ္တဲ့အခ်ိန္ပင္နည္းေသာ္လည္း လုပ္သမွ်အခ်ိန္မွာ အင္မတန္ စူးစူးစိုက္စုိက္ ၾကိဳးၾကိဳးစားစားလုပ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တကယ္ပဲ တိုးတက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္တဲ့အခါမွာ ဘယ္အလုပ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ whole heartedly စိတ္နွလံုးကို အျပည့္ေပးျပီးေတာ့ လုပ္လိုက္ပါ။ အဲသလိုဆိုရင္ လုပ္ရသေလာက္ အက်ိဳးမ်ားတယ္။ အခ်ိန္နဲ႔တန္သေလာက္ အက်ိဳးအင္မတန္ရွိတယ္။
လုပ္ေတာ့ လုပ္တယ္၊ စိတ္မပါတပါ လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ထင္သေလာက္အက်ိဳးမရွိဘူး။ ထင္သေလာက္အက်ိဳးမရွိတဲ့အခါ ငါလုပ္လို႔ရမယ္မထင္ပါဘူးဆိုျပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ပ်က္တတ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္လည္း ေသးသြားတတ္တယ္။ အဲဒီအခါ ဟာ.. ဒီအလုပ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ေကာင္းမွန္းေတာ့ သိတယ္၊ ငါလုပ္လို႔ ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူးဆိုျပီးေတာ့ ေတြးမိသြားတယ္။ မဟုတ္ရင္လည္း ငါေနာင္အခါက်မွ တစ္ေနရာရာသြားျပီး ေအးေအးေဆးေဆးသြားျပီးေတာ့ လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီးေတာ့လည္း စိတ္ကူးမိတတ္တယ္။ သေဘာကေတာ့ အခုမလုပ္ခ်င္လို႔ အခ်ိန္ေရႊ ႔တာပဲ။
စိတ္ရဲ ႔သဘာ၀ဟာ သိပ္ဆန္းၾကယ္တယ္ေနာ္။ အလုပ္တစ္ခုကို ေကာင္းမွန္းေတာ့သိတယ္၊ အခုမလုပ္ခ်င္ေသးရင္ အနာဂတ္မွာ စီမံကိန္းၾကီးၾကီးထားျပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွည့္စားတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရင္ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ပါ။ အခုမလုပ္ခ်င္လို႔ အနာဂတ္စီမံကိန္းၾကီး ဆြဲေနတာလို႔ ျမင္လိမ့္မယ္။ စိတ္၀င္စားမႈနည္းတာဟာ မလုပ္တတ္ေသးလို႔ ထိထိမိမိမလုပ္နိုင္ေသးလို႔လည္း ျဖစ္နိုင္တယ္။ ထိထိမိမိလုပ္လုိက္လို႔ရွိရင္ အာရုံရဲ ႔ သဘာ၀ဟာ သိပ္ထင္ရွားလာတယ္။ သိပ္ထင္ရွားရင္ ပိုျပီးေတာ့ စိတ္၀င္စားတယ္။ စိတ္က ထားတဲ့အာရုံကို မိမိရရ ယူလို႔ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အာရုံနဲ႔စိတ္ကပ္ျပီး ေနလို႔ရတယ္။ အာရုံကို မိမိရရယူလို႔မရရင္ စိတ္က တျခားအာရုံကိုေရာက္သြားလိမ့္မယ္။
ဥပမာ တင္းနစ္ေဘာလံုးတစ္လံုးကို ပစ္လိုက္တဲ့အခါ နံရံကိုထိရင္ ျပန္ကန္လာတယ္။ တစ္ခ်က္ပဲထိျပီး ျပန္ကန္ထြက္သြားတယ္ေနာ္။ ဒီတိုင္းပဲ စိတ္က အာရုံကို ထိထိမိမိယူလို႔မရတဲ့အတြက္ တစ္ခ်က္ပဲ သိလိုက္တယ္၊ တျခားကိုေရာက္သြားတယ္။ သတိ သမာဓိေကာင္းလာတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ အင္မတန္ေစးကပ္တဲ့အရာတစ္ခုကို လံုးျပီး ပစ္လိုက္တဲ့အခါ ထိတဲ့ေနရာမွာ သြားကပ္ေနသလိုျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္နဲ႔အာရုံနဲ႔ဟာ ကပ္ကပ္ျပီးေတာ့ေနတယ္။
အာနာပါန အားထုတ္တဲ့သူမ်ားဟာ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔အေျပာင္းအလဲေလးေတြကို ပိုျပီးေတာ့ အာရုံစိုက္ပါေနာ္။ နည္းနည္းေလးေျပာင္းသြားတာကို ေျပာင္းသြားမွန္းသိေအာင္ၾကည့္ပါ။. ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္တတ္သြားရင္ သိဖို႔ရာမခဲယဥ္းပါဘူး။ အသက္ရွဴတဲ့အခါ အဆုတ္ထဲမွာ ေလဟာ ျပည့္ျပီးတင္းလာတယ္။ တင္းလာတဲ့အခါမွာ တင္းတဲ့ခံစားမႈကို သိလို႔ရတယ္။ ေလျပန္ထြက္သြားတဲ့အခါ အထဲမွာေလ်ာ့သြားတယ္။ ေလ်ာ့သြားတဲ့ခံစားမႈကို သိလို႔ရတယ္။ နာမည္တပ္ဖို႔မလိုပါဘူး၊ ျဖစ္လာတာကို တိုက္ရုိက္ထိေတြ ႔ ခံစားျပီးေတာ့သိေနလို႔ရတယ္။ ခံစားမႈသေဘာတစ္ခုအေနနဲ႔သိရမွာ၊ အၾကမ္းစားနာမည္တပ္ေပးရုံနဲ႔ မရနိုင္ဘူး။ တင္းလာတဲ့အခါ တင္းမႈအဆင့္ဆင့္ကို သတိေလးနဲ႔ကပ္ျပီးေတာ့ သိေနပါ။ ေလ်ာ့တဲ့အခါမွာလည္း ေလ်ာ့မႈအဆင့္ဆင့္ကို သိေနပါ။
ထိထိမိမိသိေနမယ္ဆိုရင္ စိတ္က စိတ္၀င္စားလာတယ္။ အာရုံေပၚမွာ စိတ္အေနမ်ားတယ္၊ စိတ္အေနမ်ားရင္ သမာဓိပိုေကာင္းတယ္။ သတိ သမာဓိပိုေကာင္းလာရင္ စိတ္ခ်မ္းသာလာတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာလာရင္ ပိုျပီးေတာ့ လုပ္ခ်င္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္ရတာ ပိုျပီးေတာ့ အဆင္ေျပခ်င္တယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ခံစားမႈအေျပာင္းအလဲေလးေတြကို သတိေလးနဲ႔ကပ္ျပီးေတာ့ၾကည့္ပါ။
ခႏၶာကိုယ္မွာ အာရုံေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ပူတာ ေအးတာ လႈပ္တာ ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရႈမွတ္လို႔ရတယ္။ ပူတဲ့သေဘာကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပူတဲ့ေနရာေလးကို သတိေလးနဲ႔ကပ္ျပီးေတာ့ သိလို႔ရတယ္။ ခႏၶာကိုယ္ဟာ အျမဲတမ္း အပူဓါတ္ရွိတယ္။ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ ထိထားလို႔ရွိရင္ တျဖည္းျဖည္းပူလာတယ္။ အစမွာေတာ့ သာမာန္ပူတယ္လို႔ သိေနတာပဲ။ သတိေကာင္းလာရင္ ပူတဲ့သေဘာက အေငြ႔ေလးေတြလို ျဖစ္လာတယ္။ အေငြ႔ေတြ တရွိန္းရွိန္းထြက္ေနသလို ခံစားရတယ္။ ဒီအဆင့္က ေတာ္ေတာ္သိမ္ေမြ ႔တယ္။
အရင္တုန္းကေတာ့ ငါ့လက္က ထိထားတဲ့ေနရာမွာ ပူေနတယ္လို႔သိတယ္။ ပစၥဳပၸါန္တည့္တည့္သိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါဆိုတာလည္း ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ လက္ဆိုတာလည္း ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ ပူတာေလးတစ္ခုပဲ သိေနေတာ့တယ္။ ပူတာေတာင္ နာမည္မတပ္ေတာ့ဘူး။ ပူတဲ့သေဘာကို တိုက္ရုိက္သိေနတာပဲ။
ခႏၶာကိုယ္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ထင္ရွားတဲ့ ရုပ္ရဲ ႔သဘာ၀ ၊ ေ၀ဒနာရဲ ႔သဘာ၀ေတြကို ၾကည့္ေနတဲ့အခါမွာ ဘာနာမည္မွ မတပ္ပါနဲ႔။ နာမည္တပ္တာၾကီးက အက်င့္ပါသြားတတ္တယ္။ တခ်ိဳ ႔အားထုတ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနျပီ၊ နာမည္တပ္တာၾကီးက အက်င့္ပါေနေတာ့ နာမည္ၾကီးကိုပဲ စိတ္ထဲက လိုက္လိုက္ဆိုေနတုန္းပဲရွိေသးတယ္။ ပညတ္အဆင့္ကေန ေရွ ႔မတက္ေတာ့ဘူး။ ပရမတ္ေပၚကို ေရာက္မလာဘူး။
ဒကာမၾကီးတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္၊ တပည့္ေတာ္ တရားအားထုတ္တိုင္း စိတ္ထဲမွာ စကားလံုးေတြ နာမည္ေတြ ဆိုေနတယ္။ အဲဒါၾကီးက နားထဲမွာ အက်ယ္ၾကီးၾကားသလိုျဖစ္ျပီးေတာ့ ဆူေနတယ္တဲ့။ ဒီအသံၾကီး တိတ္သြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။ တပည့္ေတာ္က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး တရားအားထုတ္ခ်င္ေတာ့တာ၊ စိတ္ထဲမွာ ဘာနာမည္မွမတပ္ဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး အာရုံကိုကပ္ျပီး သိေနခ်င္တာတဲ့။
နာမည္တပ္တာပင္ပန္းပါတယ္။ စိတ္က နာမည္တပ္ရတဲ့အေပၚမွာ အလုပ္ရႈပ္ေနတယ္။ စိတ္အလုပ္မ်ားတယ္၊ နာမည္တပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပညတ္ကို အာရုံျပဳရတယ္။ ပညတ္ကိုအာရုံျပဳရင္ အျမဲတမ္းပစၥဳပၸါန္မတည့္ေတာ့ဘူး။ အစပိုင္းမွာေတာ့ နာမည္တပ္တာ အကူအညီရသလိုလိုပဲ။ သို႔ေသာ္ အက်င့္ပါသြားရင္ ေတာ္ေတာ္ကို ဒုကၡေရာက္တယ္ေနာ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိရတာ တိုက္ရုိက္သိတာပဲ။ ဘာလို႔နာမည္တပ္ရမွာလဲ။ သူမ်ားကို ေျပာျပတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ရုိးရုိးေလး သိေနရုံပဲ။ ပူတာကို သိေနရင္ သူ႔ဟာသူ ပူေနတာပဲ၊ နာမည္ေခၚစရာမလိုဘူး။ စိတ္ကအလုပ္နွစ္ခုမလုပ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခုတည္းပဲ လုပ္ေတာ့တယ္။ တစ္ခုတည္းလုပ္ရင္ အထိမိဆံုးပဲ။ ျမန္ျမန္လည္း တိုးတက္တယ္။
အစမွာ ခႏၶာကိုယ္မွာရွိတဲ့ ထင္ရွားတဲ့ အာရုံတစ္ခုကေန စရတာပဲ။ တျပိဳင္နက္တည္း ျခံဳသိဖို႔ဆိုတာ အစမွာ မလြယ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နွာသီး၀က စလို႔လည္းရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ လက္နွစ္ဖက္ထိထားတဲ့ေနရာမွာ ထိတဲ့အာရုံသေဘာေလး ရွိတာကို သိေနလို႔လည္းရတယ္။ ထိထားတဲ့ေနရာေလးမွာ အာရုံေလးေတြရွိတယ္။ တုန္ခါမႈသေဘာေလးေတြ၊ ေသြးေၾကာေလးထဲမွာ ေသြးတိုးတဲ့ခံစားမႈေလးေတြ သိလို႔ရတယ္။ ဒီကေန တျဖည္းျဖည္းၾကာတဲ့အခါ ပိုျပီးေတာ့ သိမ္ေမြ႔တဲ့ အပူဓါတ္ေလး တေငြ႔ေငြ႔တရွိန္ရွိန္ ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာေလးကို သိလာတယ္။ ဒီလိုသိရင္းသိရင္းကေန သတိ သမာဓိေကာင္းလာတဲ့အခါမွာ သတိဟာ တကိုယ္လံုး ပ်ံ႔သြားတယ္။ သိတဲ့သေဘာဟာ တကိုယ္လံုးမွာ ျဖစ္သမွ်ကို သိေနေတာ့တာပဲ။ ဒီၾကားထဲ အေတြးေလးေပၚလာရင္ အဲဒီအေတြးေလးကုိ ၾကည့္လိုက္တယ္၊ သိတယ္။
အေတြးကေတာ့ မေပၚဘဲမေနဘူးေနာ္။ အျမဲတမ္းေတြးတဲ့အက်င့္က ပါေနတာဆိုေတာ့ ေတြးမိေနမွာပဲ။ ေတြးတာကိုလည္း စိတ္မပ်က္ဖို႔၊ စိတ္မညစ္ဖို႔လိုတယ္။ အဲဒီအေတြးေတြ ေပၚတိုင္းေပၚတိုင္းသာ သိေနမယ္ဆိုရင္ နည္းတဲ့အက်ိဳးမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သိတာအားေကာင္းလာရင္ အေတြးက တျဖည္းျဖည္းနည္းသြားတယ္။ အေတြးေတြ ေနွးလာတဲ့အခါ အေတြးေတြကို ၾကည့္ရတာ ပိုျပီးေတာ့ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းလာတယ္။ အေတြးထဲမွာ စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုေဖာ္မႈေတြလည္း ရွိတယ္။ သတိေကာင္းလာရင္ အဲဒီပံုေဖာ္မႈေတြလည္း ျမင္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ စကားေျပာတာလည္း ၾကားရတယ္။ အေပၚယံေလး ယွက္ျပီးေတာ့ သိရုံနဲ႔ေတာ့မရဘူး။ ေတြးတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ျဖစ္စဥ္ process ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာစိတ္၀င္စားျပီးေတာ့ ၾကည့္ပါ။ ေလာကမွာ စိတ္၀င္စားစရာ အေကာင္းဆံုးဟာ အေတြးပဲ။ အေတြးဟာ အင္မတန္ နက္နဲက်ယ္ျပန္႔တယ္။ တစ္ေလာကလံုး ဒီေလာက္ဆန္းျပားေနတာ အေတြးေၾကာင့္ပဲေနာ္။ ဘယ္လိုအေတြးမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပၚလာတဲ့အေတြးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ အေတြးရဲ ႔ သဘာ၀ကို သိဖို႔လိုတယ္။ တခ်ိဳ ႔က သမာဓိကို အားေပးတဲ့သေဘာနဲ႔ အေတြး၀င္လာရင္ ခ်က္ခ်င္းေဖ်ာက္လိုက္တယ္။ အစမွာေတာ့ ေဖ်ာက္ခ်င္ေဖ်ာက္ေပါ့၊ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ေတာ့ ဒီအေတြးရဲ႔သဘာ၀ကို ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ။ သူ႔ကိုသိဖို႔က ပိုေတာင္ အေရးၾကီးေသးတယ္။
အေတြးက အင္မတန္အရာက်ယ္တယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျခယ္လွယ္တတ္တယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးလႊမ္းမိုးတတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးတရားအားထုတ္လို႔ မေကာင္းေအာင္ သူပဲလုပ္တယ္။ ေကာင္းေအာင္လဲ သူပဲလုပ္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့ သူ႔သဘာ၀ကို အရင္ဆံုးျမင္ေအာင္ၾကည့္ဖို႔လိုတယ္။ ေတြးတဲ့အခါမွာ အေတြးနဲ႔အတူ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားမႈေတြ ျဖစ္လာသလဲဆိုတာ သိေအာင္လုပ္ပါ။ ၀မ္းသာတဲ့အေတြး၀င္လာရင္ ၀မ္းသာတဲ့ခံစားမႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေသာမႆနျဖစ္တယ္။ ၀မ္းေျမာက္ျပီးေတာ့ စိတ္ကေလးက ျမဴးေနတယ္။ ၀မ္းသာစရာ အေတြးေတြကို တစ္လံုးခ်င္း တစ္လံုးခ်င္း ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ။ ေတြးတာနဲ႔ စကားေျပာတာနဲ႔ဟာ သဘာ၀ခ်င္း သိပ္မကြာလွဘူး။ စကားေျပာတာက ပါးစပ္က အသံထြက္တယ္၊ ေတြးတာက ပါးစပ္က အသံမထြက္ဘူး။ ပါးစပ္ကသာ အသံမထြက္တာ၊ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အသံထြက္တယ္။
စိတ္ထဲမွာ စကားေျပာေနတဲ့ ကိုယ့္အသံကိုယ္ ျပန္ၾကားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေဒါသျဖစ္ေနရင္ ေဒါသအသံၾကီးကို အက်ယ္ၾကီးၾကားရတယ္။ အဲဒါ ေသခ်ာနားေထာင္၊ စိတ္ထဲမွာ အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႔ ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ေျပာေနတာ၊ ဟန္အမူအရာ လက္ဟန္ေျခဟန္ အကုန္လံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ ေဒါသေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပင္ပန္းမႈ၊ မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္မႈဆိုတဲ့သေဘာေတြကိုလည္း ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ။ တကယ္ျမင္ရင္ ရပ္သြားလိမ့္မယ္။ ေနာက္ထပ္ေပၚလာရင္ ေနာက္ထပ္ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ရုံပဲ။ စိတ္၀င္စားေနဖို႔လိုတယ္။ သိေနလို႔ရွိရင္ တရားအားထုတ္တာပဲ။
တခ်ိဳ႔ကေျပာတယ္၊ တပည့္ေတာ္တို႔ တရားအားထုတ္တဲ့အခါမွာ၊ ဟိုေတြးဒီေတြး အလြန္ေပါတယ္ဘုရားတဲ့။ ေလာဘေတြက သိပ္မ်ားတာပဲ၊ ဒီေလာဘေတြကို ျဖတ္နိုင္မွ တရားအားထုတ္လို႔ရမွာလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ေလာဘကို ျဖတ္နိုင္မွ တရားအားထုတ္လို႔ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တရားအားထုတ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေလာဘဟာ သူ႔အလိုလို ျပတ္ဖို႔ရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ သူ႔ရဲ ႔ သေဘာသဘာ၀ေတြကို သိရင္း သိရင္းနဲ႔ အသိဉာဏ္ရင့္က်က္လာျပီး တျဖည္းျဖည္း သူ႔ဟာသူ အားနည္းသြားတာပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ရဲ ႔ သေဘာသဘာ၀ေတြကို သိဖို႔က အင္မတန္အေရးၾကီးပါတယ္။
ေလာက မွာ ေလာဘ ေဒါသဆိုတာေတြဟာ အရာက်ယ္ဆံုး အရာေတြပဲ။ အဓိကက်တာ သူတို႔နွစ္ခုပဲ။ ျဖည့္ေျပာလိုက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မာန၊ ကၠုႆာ မစၧရိယ၊ ဥဒၵစၥ ကုကၠဳစၥ၊ ၀ိစိကိစၧာ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ သူတို႔က ေနရာတကာ ခ်ယ္လွယ္ေနတာပဲ။ တစ္ခုျဖစ္မေနရင္ ေနာက္တစ္ခုျဖစ္တယ္။ ေလာဘျဖစ္ရင္ျဖစ္ ၊ မျဖစ္ရင္ ေဒါသျဖစ္တယ္။ သို႔မဟုတ္ရင္ မာနျဖစ္တယ္။ မဟုတ္ရင္ မနာလို ၀န္တိုတဲ့စိတ္ေတြျဖစ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ျဖစ္ခဲ့ျပီးတဲ့ ကိစၥေတြ ျပန္ေတြးျပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေတြဟာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု တစ္လွည့္စီျဖစ္ေနတယ္။
ဒီကိေလသာေတြျဖစ္လာတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္းၾကီးေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ မၾကိဳးစားပါနဲ႔။ သူတို႔ရဲ ႔ သေဘာသဘာ၀ေတြကို စိတ္၀င္စားျပီးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါ။ သူတို႔နဲ႔အတူတူပါလာတဲ့ ဆင္းရဲတဲ့သေဘာ၊ ပင္ပန္းတဲ့သေဘာေတြကိုလည္း ေတြ ႔ရလိမ့္မယ္။ ဆင္းရဲတဲ့သေဘာ ပင္ပန္းတဲ့သေဘာေတြကို ျမင္ပါမ်ားလာလို႔ရွိရင္ ကိေလသာေတြကို ၾကာၾကာလက္မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုသူတို႔ကို သိပါမ်ားရင္ သူတို႔အျဖစ္နည္းလာလိမ့္မယ္။ ျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္း သူတို႔ရဲ ႔ intensity သူတို႔ရဲ ႔ ျပင္းအားကလည္း နည္းသြားလိမ့္မယ္။ အရင္တုန္းက မသိတဲ့အခါမွာ ေလာဘျဖစ္ေစ၊ ေဒါသျဖစ္ေစ ျဖစ္လာျပီဆိုရင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခ်င္လည္းၾကာမယ္။ သတိနဲ႔ဒီလိုၾကည့္ေနလို႔ရွိရင္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ သိလိုက္လို႔ရွိရင္ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ ၾကာမယ္။ ျပီးသြားတယ္။ သတိပိုေကာင္းလာရင္ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ပဲ ၾကာမယ္။ ဒီထက္သတိပိုေကာင္းလာရင္ ျဖစ္မွန္းသိလိုက္တာနဲ႔ မရွိေတာ့ဘူး။
အဲဒီေတာ့ ေလာဘ ေဒါသျဖစ္တဲ့အခါမွာ အင္မတန္ပင္ပန္းတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ ႔သိေအာင္ ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ။ ကိေလသာက အမ်ိဳးမ်ိဳးလွည့္စားတတ္တယ္ေနာ္။ လိုခ်င္တာေလးရရင္ ခ်မ္းသာမယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာေလး ျဖစ္ရရင္ ခ်မ္းသာမယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ ဒီလိုထင္ေနရင္ေတာ့ မွားမယ္။ အဲဒါမိမိစိတ္က မိမိကို လွည့္စားတာပဲ။ အဲဒါ ေလာဘက လွည့္စားတာပဲ။ ငါလိုခ်င္တာ ငါျဖစ္ခ်င္တာေတြ အကုန္လံုးျဖစ္ရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ဆိုတာ စိတ္ရဲ ႔ လွည့္စားမႈပါပဲ။ ေလာကရဲ ႔ သဘာ၀က လိုခ်င္တာအကုန္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ အမ်ားၾကီးထဲက နည္းနည္းပါးပါးေလာက္ပဲ ျဖစ္မယ္။ ျဖစ္လာတဲ့ ကိစၥတိုင္းကလည္း ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္လာေတာင္မွ စိတ္တိုင္းမက်ဘူး။ စိတ္ရဲ ႔သဘာ၀ကိုက ဒီတိုင္းပဲ။ မေက်နပ္ျခင္းဆိုတဲ့ သေဘာဟာ စိတ္ရဲ ႔သဘာ၀ပဲ။
စိတ္ရဲ ႔သဘာ၀ကို ၾကည့္ၾကည့္ျပီးေတာ့ အဲဒီလို သိလာတယ္ဆိုရင္ကိုပဲ အင္မတန္ အသိဉာဏ္နက္နဲတဲ့သူ ျဖစ္လာျပီ။ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းဟာ နည္းနည္းေျပာင္းသြားျပီ။ အရာရာကို ပိုျပီးေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားျပီးေတာ့ လုပ္ေတာ့မွာ။ ေလာဘ ေဒါသအေၾကာင္းကို သိတယ္ဆိုရင္ပဲ ဉာဏ္ပညာေတာ္ေတာ္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ ဉာဏ္ပညာ အင္မတန္ရင့္က်က္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သြားျပီ။ သာမန္လူေတြမွာ ဘာျဖစ္လို႔ မရင့္က်က္သလဲဆိုေတာ့ ေလာဘ ေဒါသတို႔ရဲ ႔ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံေနရလို႔ပဲ။ ဒီကိေလသာေတြကို နည္းနည္းသိတယ္ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ရဲ. လႊမ္းမိုးမႈကေန သက္သာရာရျပီ။ သူတို႔လံုး၀ အျပီးတိုင္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းမသြားေသးေတာင္မွ သူတို႔ရဲ ႔ လႊမ္းမိုးမႈက အမ်ားၾကီးနည္းသြားျပီ။
ဒီေတာ့ သိလိုက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ တစ္နာရီေလာက္ျဖစ္ရမယ့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန၊ ကၠုႆာ မစၧရိယရဲ ႔ပူေလာင္မႈဟာ ေလးငါးစကၠန္႔ေလာက္ႏွင့္ ေျပသြားတယ္။ အဲဒါဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္သက္သာေနျပီလဲ။ ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ေျပာမယ္ဆိုရင္ ၉၉ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္သက္သာေနတယ္ေနာ္။
ေလာဘေၾကာင့္ စိတ္ပင္ပန္းတယ္၊ ေဒါသေၾကာင့္ စိတ္ပင္ပန္းတယ္။ မာနေၾကာင့္ စိတ္ပင္ပန္းတယ္၊ ကိုယ့္ထက္ သူမ်ားက သာသြားျပီ၊ ကိုယ္ရမယ့္ အခြင့္အေရးကို ကိုယ္က မရဘဲနဲ႔ သူမ်ားက ရသြားျပီ၊ အဲဒါေတြ ေတြးေတြးျပီးေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ အင္မတန္စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ မာနျဖစ္ေနရင္လည္း ျပိဳင္ခ်င္တယ္၊ ယွဥ္ခ်င္တယ္။ သားသမီးခ်င္းလည္း ျပိဳင္လိုက္တာပဲ။ လင္မယားခ်င္းလည္း ျပိဳင္လိုက္တာပဲ။ ငါ့ေယာက်ာ္းက ဘယ္လိုေတာ္တာ၊ ငါ့မိန္းမက ဘယ္လိုေတာ္တာ၊ ငါ့သားသမီးက ဘယ္လိုေတာ္တာ၊ ေနာက္ဆံုးေရာဂါခ်င္းေတာင္ ျပိဳင္လိုက္ေသးတယ္။ ငါ့ေရာဂါက ျမန္မာျပည္ကေဆးနဲ႔ မေပ်ာက္ဘူး၊ ငါ့ေရာဂါက အဆင့္အတန္း သိပ္ျမင့္တယ္။ ဂ်ာမနီက လာတဲ့ ေဆးနဲ႔မွရတာ။ ငါ့ေရာဂါက ေတာ္ရုံတန္ရုံဆရာ၀န္နဲ႔ ျပလို႔မရဘူး။ ဘယ္နိုင္ငံကလာတဲ့ ပါရဂူကို ျပမွျဖစ္မွာ။ အဲဒီလို ေတြးျပီးေတာ့ ျပိဳင္ခ်င္ ၾကြားခ်င္တဲ့ သေဘာေတြက ျဖစ္တတ္တယ္။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ဆရာ၀န္နဲ႔ ေပ်ာက္သြားရင္ကိုပဲ သိပ္မၾကိဳက္ခ်င္ဘူး။ စိတ္ရဲ ႔သဘာ၀ဟာ ဒီလိုပါပဲေနာ္။ တခါတေလ ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာေကာင္းတယ္။ တရားအားထုတ္ရင္ေတာင္မွ ရိပ္သာခ်င္းျပိဳင္ခ်င္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ျပိဳင္ခ်င္တဲ့စိတ္ပဲ၊ အင္မတန္ဆန္းၾကယ္တယ္ေနာ္။

(ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက -မဟာၿမိဳင္ေတာရ)

“သံသရာ ခရီးေဖာ္”


သံသရာခရီးက အရွည္ႀကီးပါေနာ္။ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္အထိေလွ်ာက္ေနရဦးမယ္ဆုိတာလည္း မခန္႔မွန္းႏုိင္ေသးပါဘူး။ေလွ်ာက္တာကေတာ့ ေလွ်ာက္ေနရဦးမွာပါပဲ။ အဲဒီလုိ သံသရာခရီးမွာ ေကာင္းတာေတြလည္း ၾကံဳရမယ္၊မေကာင္းတာေတြလည္းၾကံဳရမယ္။ ဒါကုိ “ေလာကဓံတရား”လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ ဒီအေကာင္း၊အဆုိးႏွစ္ခုကုိ ကုိယ္ျပဳခဲ့တဲ့ “ကံ” ကပဲ ဖန္တီးေပးတာပဲေလ။ဒီအတြက္ ဘယ္သူ႔၊ဘယ္သူ႔အေပၚမွ အျပစ္တင္ေနလုိ႔လည္း မရပါဘူး။တကယ္အျပစ္တင္ခ်င္ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ အျပစ္တင္ရမွာပါ။ ဒီကံေတြကုိ ကုိယ္ပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ နဲ႔ ျပဳခဲ့တာကုိး။ ဒါကုိ ကုိယ္က ပစၥဳပၸန္ဘဝ၊ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ အခ်ိန္မွာ သေဘာေပါက္ဖုိ႔ (ဒါမွမဟုတ္)
“အပၸမာဒ”ေခၚတဲ့ သတိတရား ရွိလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။

သံသရာခရီးက အရွည္ႀကီး။ဒီခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေဖာ္ဆုိတာလုိအပ္ပါတယ္။ သံသရာခရီးေဖာ္ေပါ႔။ သံသရာကရီးေဖာ္ဆုိတာ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။“ကံ” ဆုိတဲ့ ခရီးေဖာ္ပါပဲ။အဲဒီ ကံဆုိတဲ့ ခရီးေဖာ္က သက္ေရာက္မႈ အားေလွ်ာ္စြာ သံသရာခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာကုိယ့္ကုိ ေကာင္းတာေတြလည္း ဖန္တီးေပးလိမ့္မယ္။မေကာင္းတာေတြလည္း ဖန္တီးေပးလိမ့္မယ္။ဒါကုိကုိယ္က လိမၼာပါးနပ္စြာနဲ႔ ေကာင္းတဲ့ခရီးေဖာ္ကုိ ေရြးခ်ယ္စီစစ္ ေခၚသြားတတ္ဖုိ႔ပါပဲ။ခရီးေဖာ္ အေခၚမွားခဲ့ရင္ သံသရာခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ပင္ပန္းပါလိမ့္မယ္။

ကံဆုိတာ ခရီးေဖာ္၊ခရီးေဖာ္ ဆုိတာကံဆုိေတာ့ ကံေတြကလည္း အမ်ားသား။ ဒါနကံ၊သီလကံ၊ဘာဝနာကံ၊စသည္ျဖင့္ေပါ႔။ကုိယ္က ဒီဘဝ၊ဒီခႏၶာ အျပတ္နိဗၺာန္ရေအာင္
က်င့္ေတာ့မယ္၊ရလည္းရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ “ဝိပႆနာကံ” တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ သြားလုိ႔ရပါတယ္။ အဲဒီလုိမွမဟုတ္ဘဲ အဆံုးအစ မသိတဲ့ သံသရာဆုိတဲ့ သံသရာဆုိတဲ့ ခရီးရွည္ႀကီးကုိ ေလွ်ာက္ေနရဦးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ေခၚလုိ႔ အလြယ္ကူဆံုးျဖစ္တဲ့၊ေခၚလည္း ေခၚသြားသင့္တဲ့ ခရီးေဖာ္ကေတာ့“ဒါနကံ”ဆုိတဲ့ ခရီးေဖာ္ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီစကားေျပာရသလဲဆုိေတာ့သံသရာခရီးတစ္ေလွ်ာက္ မပင္ပန္းေအာင္လုိ႔ပါ။

ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သံသရာခရီးရွည္ႀကီးကုိေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုး ရဟႏၲာျဖစ္ နိဗၺာန္ရသြားတာျခင္း တူေပမယ့္၊ဒါနကံပါတဲ့ရဟန္း နဲ႔ မပါခဲ့တဲ့ ရဟန္းသူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။

ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္တုန္းက တရားက်င့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဟန္းႏွစ္ပါးရွိပါတယ္။ အတူတကြေနၾကတယ္ဆုိေတာ့ တစ္ပါးအေပၚ တစ္ပါးလည္း
ေတာ္ေတာ္ေလး သံေယာဇဥ္ရွိၾကပံုေပၚပါတယ္။

အဲဒီႏွစ္ပါးမွာ
●တစ္ပါးက “သာရဏီယဝတ္”တရားကုိျဖည့္က်င့္ပါတယ္။
●တစ္ပါးက “ဘတၱဂၢဝတ္”တရားကုိျဖည့္က်င့္ပါတယ္။

●“သာရဏီယဝတ္”ဆုိတာ ဂိလာန၊အာဂႏၲဳ၊ပဥၥင္းသစ္ အစရွိတဲ့ရဟန္းေတြကုိ ဆြမ္းကုိပုိပုိလွ်ံလွ်ံခံၿပီး၊လုပ္ေကြၽးတာပါ။ကုိယ္ကပုိမွစားတယ္။မပုိရင္ ထပ္ဆြမ္းခံစားတယ္။ဒီထက္ပုိလွ်ံရင္ ေက်းငွက္ေတြကုိေကြၽးမယ္။ဒီလုိပါ။
●“ဘတၱဂၢဝတ္”ဆုိတာတရားေဟာျခင္း၊ရဟန္းႀကီးကုိတုိးေဝွ႔၍မေနထုိင္ျခင္း၊ရဟန္းငယ္ကုိေနရာျဖင့္
မသတ္မွတ္ျခင္း စတဲ့ ဆြမ္းစားဇရပ္မွာျပဳက်င့္ရတဲ့ဝတ္ပါ။

■“သာရဏီယဝတ္”က “ဒါနကံ”ျဖစ္ၿပီး၊
■“ဘတၱဂၢဝတ္”က “သီလကံ” ျဖစ္ပါတယ္။ဒါနျပဳတဲ့ရဟန္း နဲ႔ သီလျဖည့္က်င့္တဲ့ရဟန္းေပါ႔။

ဒါနကံျပဳတဲ့ရဟန္းက သီလကံျဖည့္က်င့္တဲ့ရဟန္းကုိဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့“ငါ႔ရွင္ ဒါနမျပဳတဲ့သူမွာဘာအက်ဳိးမွမျဖစ္ဘူး။မိမိရတဲ့လာဘ္လာဘကုိ သူတစ္ပါးကုိလွဴၿပီးမွသံုးေဆာင္သင့္တယ္”တဲ့။

ဒီေတာ့ သီလကံျဖည့္က်င့္ေနတဲ့ရဟန္းက“ငါ႔ရွင္ သင္ဘာမွမသိပါလား။ သူတစ္ပါးေပးလွဴတဲ့ ပစၥည္းကုိ သူတစ္ပါးကုိျပန္ေပးၿပီး၊ဖ်က္ဆီးျခင္းငွါမသင့္ဘူး။ရဟန္းဆုိတာကုိယ့္အတြက္ မွ်တရံုေလာက္သာ ဆြမ္းခံၿပီး၊သီလကံျဖစ္တဲ့ဘတၱဂၢဝတ္ကုိျဖည့္က်င့္ေနသင့္တယ္” လုိ႔ျပန္ေျပာတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီရဟန္းႏွစ္ပါးဟာ တစ္ပါးရဲ႕အယူကုိတစ္ပါးက မေခ်ဖ်က္ႏုိင္ၾကပါဘူးတဲ့။ ဒီလုိနဲ႔တရားေတြက်င့္ရင္း စုေတတဲ့အခါ နတ္ျပည္မွာနတ္သားသြားျဖစ္ၾကတယ္တဲ့။နတ္ျဖစ္တဲ့အခါ ဒါနျပဳတဲ့ရဟန္းက သီလက်င့္ခဲ့တဲ့ရဟန္းထက္ အက်ဳိးငါးပါး” ပုိရပါသတဲ့။

ဒီလုိနဲ႔ ရဟန္းႏွစ္ပါးဟာ နတ္ျပည္၊လူ႔ျပည္သံသရာက်င္လည္ၾကရင္း ေဂါတမဘုရားရွင္ လက္ထက္ေရာက္လာေတာ့ သာဝတၳိျပည္မွာလူလာျဖစ္ၾကပါတယ္။အဲဒီမွာ ထူးျခားတာက ဒါနျပဳခဲ့တဲ့ရဟန္းက ေကာသလမင္းႀကီးရဲ႕ မိဖုရားႀကီးရဲ႕ဝမ္းမွာ ပဋိသေႏၶယူၿပီး၊ သီလျဖည့္က်င့္ခဲ့တဲ့ရဟန္းကေတာ့ မိဖုရားႀကီးရဲ႕ အလုပ္အေကြၽးျဖစ္တဲ့ အထိန္းေတာ္ရဲ႕ဝမ္းမွာပဋိသေႏၶယူပါတယ္။ေမြးဖြားေတာ့လည္း တစ္ရက္တည္း အတူတူပါပဲတဲ့။
အဲဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ နာမည္ေပးတဲ့ေန႔မွာ ေရခ်ဳိးၿပီး က်က္သေရရွိတဲ့ တုိက္ခန္းမွာအိပ္ေစလုိက္ပါတယ္။မိဘႏွစ္ပါးလံုးကေတာ့ အျပင္ထြက္ၿပီး ကေလးေတြအတြက္ တုိင္ပင္ေနၾကပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒါနျပဳခဲ့တဲ့ရဟန္းက မ်က္လံုးကုိဖြင့္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ေခါင္းေပၚမွာ ထီးျဖဴႀကီးမုိးထားတာရယ္၊က်က္သေရရွိတဲ့ အခင္းေတြနဲ႔ ျပဳျပင္ မြမ္းမံေပးထားတာရယ္ေတြကုိ ျမင္လုိက္ေတာ့ မင္းတစ္ပါးရဲ႕အိမ္မွာမင္းသားျဖစ္ေနၿပီဆုိတာ သိလုိက္ရပါသတဲ့။ဘယ္လုိေကာင္းမႈကံေတြျပဳခဲ့လုိ႔ဒီလုိစည္းစိမ္ေတြရပါလိမ့္ဆုိၿပီး ဆင္ျခင္လုိက္ေတာ့၊ဒါနျပဳခဲ့တဲ့ကံကုိ သိလုိက္ပါသတဲ့။

ေနာက္သူငယ္ခ်င္းရဟန္း ဘယ္မွာျဖစ္ေနလဲလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။မိမိအနားက နိမ့္တဲ့ခုတင္အိပ္ရာမွာပက္လက္ကေလးအိပ္ေနတာေတြ႕လုိက္ေတာ့၊“သူဟာ သီလကံပဲ ျဖည့္က်င့္ခဲ့တယ္။ဒါနျပဳပါေျပာတဲ့ ငါ႔ရဲ႕စကားကုိ လက္မခံခဲ့ဘူး။ယခုအခ်ိန္မွာ ငါသူ႔ကုိေျပာဖုိ႔အခြင့္သာၿပီ”ဆုိၿပီးကေလးေတြ အျပန္အလွန္ေျပာပံုကုိၾကည့္ပါဦး။

“ကုိယ့္လူ သင္ဟာငါ႔ရဲ႕ စကားကုိ နားမေထာင္ခဲ့ဘူး”
“အုိ ….ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“ငါ႔ရဲ႕ျပည့္စံုမႈေတြကုိ ၾကည့္လုိက္စမ္း၊အေပၚမွာထီးျဖဴမုိးထားတယ္။ေအာက္မွာက်က္သေရရွိတဲ့အခင္းနဲ႔၊က်က္သေရရွိတဲ့ခုတင္နဲ႔၊သင္ကေတာ့ငါ႔ေအာက္နိမ့္တဲ့ခုတင္၊ၾကမ္းတမ္းတဲ့အခင္းနဲ႔အိပ္ေနရတယ္။ဒါ ငါျပဳခဲ့တဲ့ ဒါနအက်ဳိးေတြပဲ။ဒါနျပဳပါ ျပဳပါ လုိ႔ ေျပာေတာ့ သင္ဟာငါ႔ရဲ႕စကားကုိ နားမေထာင္ခဲ့ဘူး။ခုေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္ရွိစ။”

“သင္ဟာ ဒီျပည့္စံုမႈေတြကုိ မွီၿပီးမာနျဖစ္ေနတာလား၊ဝါးဇရပ္မွာပဲ ေနရေနရ၊ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ ေနရာမွာပဲ ေနရေနရ၊ဒါေတြဟာ ပညတ္အားျဖင့္ကြဲခ်င္ကြဲမယ္။ပရမတ္အားျဖင့္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အကုန္လံုးပထဝီဓာတ္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား”

■ကေလးႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေျပာေနၾကတဲ့စကားကုိ ၾကားသြားသူက အစ္မျဖစ္သူ သုမနာ မင္းသမီး။ဒီေတာ့ သုမနာ မင္းသမီးကဘယ္လုိစဥ္းစားသလဲဆုိေတာ့ “ငါ႔ရဲ႕ ေမာင္ငယ္ေတြဟာ ဧကန္ ရဟန္းနတ္သားဘဝကလာသူေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ဒီအေၾကာင္းေတြကုိ မိဘေတြကုိသာ ေျပာခဲ့ရင္ ကေလးေတြကုိ “ဘီလူးေတြ” လုိ႔ ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါကုိ ဘယ္သူမွ မေျပာဘဲ ဘုရားရွင္ဆီသြားေမးတာအေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္။” ဆုိၿပီး ျမတ္စြာဘုရားဆီ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

သုမနာမင္းသမီး ေမးၿပီး၊ျမတ္စြာဘုရား ေျဖျပထားတာေလးေတြက ဒါနခ်စ္သူေတြအတြက္ အားတက္စရာပါ။ေမာင္ငယ္ႏွစ္ဦး နဲ႔ ႏြယ္ၿပီး သုမနာမင္းသမီး ေမးျဖစ္တာေလးပါ။

● “အရွင္ဘုရား …သာသနာေတာ္မွာ တပည့္သာဝက ႏွစ္ဦးဟာ သဒၶါ၊သီလ၊ပညာ တူၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဦးက ေပးလွဴတယ္။တစ္ဦးက မေပးလွဴပါ။ဒီသာဝကႏွစ္ဦးေသလြန္တဲ့အခါ နတ္ျပည္ေရာက္ပါတယ္။အဲဒီ သာဝကႏွစ္ဦး နတ္ဘဝမွာ ထူးျခားမႈရွိပါသလာဘုရား။”

● “သုမန ထူးျခားတယ္။ ေပးလွဴသူက မေပးလွဴသူထက္ အသက္၊အဆင္း၊ခ်မ္းသာ၊အျခံအရံ၊အစုိးရျခင္း
ငါးမ်ဳိးနဲ႔ လႊမ္းမုိးႏုိင္တယ္။”

● “အရွင္ဘုရား ထုိသူႏွစ္ဦး နတ္ဘဝက စုေတၿပီး၊ လူ႔ဘဝေရာက္ရင္ေကာဘုရား”

● “လူ႔ဘဝေရာက္ရင္လည္း ေပးလွဴသူက အက်ဳိးငါးမ်ဳိးနဲ႔ လႊမ္းမုိးႏုိင္တယ္။”

● “ရဟန္းျပဳခဲ့ရင္ေကာဘုရား”

● “ရဟန္းျပဳခဲ့ရင္လည္း ေပးလွဴသူက အက်ဳိးငါးမ်ဳိး သာလြန္တယ္။”

● “အရွင္ဘုရား အဲဒီရဟန္းႏွစ္ပါး ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားရင္ေကာဘုရား။”

● “ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ အရဟတၱဖုိလ္တစ္ခုနဲ႔ အရဟတၱဖုိလ္တစ္ခု အနည္းငယ္မွ် ျခားနားတယ္လုိ႔
ငါဘုရားေဟာေတာ္မမူဘူး။”

ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အေျဖစကားေတြၾကားရေတာ့ သုမနာ မင္းသမီးလည္းေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်သြားပါတယ္။ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားကဒါနဟာနတ္ေကာ၊လူေကာ၊ရဟန္းေကာ ေက်းဇူးျပဳတတ္တဲ့အေၾကာင္းဆက္ေဟာေပးတယ္။

ဒီေနရာမွာ “ဒါနနဲ႔ရဟန္း” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး “ဗာဟိယဒါရုစိရိယ”အေၾကာင္းကလည္း သတိထားစရာပါ။သူက ဟိုဘက္ကာလကအႏွစ္ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ ရဟန္းတရားက်င့္ခဲ့ဖူးတယ္။ဒါေပမယ့္ သူ႔ခံယူခ်က္က ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ “ရဟန္းဆိုတာ အလွဴခံသူသာ ျဖစ္တယ္၊ေပးလွဴသူ မဟုတ္ဘူးတဲ့” သူ႕ခံယူခ်က္အတိုင္း ဘယ္ရဟန္းကိုမွ် သပိတ္တစ္လံုး၊ သကၤန္းတစ္ထည္၊ မလွဴဖူးပါဘူး။ဒီလိုနဲ႔ ေဂါတမ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေရာက္လာေတာ့ လူ႔ဘ၀နဲ႔ တရားနာရင္း ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္။ရဟန္းျပဳေပးဖို႔ ဘုရားရွင္ကိုေလွ်ာက္ေတာ့
သကၤန္းျပဳစံုၿပီလားေမးတာနဲ႔ သကၤန္းမရခင္မွာ ႏြားေ၀ွ႕ၿပီးလူ႔ဘ၀နဲ႔ပဲ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားရရွာတယ္။ သကၤန္းရစရာ အေၾကာင္းမရိွဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သံသရာခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္ရဟန္းကိုမွ် သကၤန္းမေပးလွဴခဲ့ဖူးလို႔ပါတဲ့။

တကယ္ေတာ့ ဒါနဟာေပးလွဴလိုတဲ့ ေစတနာရယ္ ၊ ပစၥည္း၀တၳဳရယ္၊အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရယ္၊ ဒီသံုးခုျပည့္စံုရင္ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ဆိုတာကလည္း ဘုရားကေန တိရစာၦန္အထိ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ (၁၄)ေယာက္ေတာင္ ရိွေနတာဆိုေတာ့ မရွားလွပါဘူး။ ေနာက္ပစၥည္း၀တၳဳ ဆိုတာကလည္း သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူေတာ့ ရိွတာပါပဲ။ အဲ့ဒီမွာ အဓိက ကေတာ့ေပးလွဴလိုတဲ့ေစတနာပါပဲ။နည္းတယ္ မ်ားတယ္မဟုတ္ပါဘူး။ကိုယ့္၀န္ ကိုယ္အားနဲ႔ ညီမွ်တဲ့အလွဴကို လွဴျဖစ္ဖို႔ပါ။

-【စာရုိက္ပူေဇာ္သူ - Admin Team ofYoung Buddhist's Association】
ဒီဘ၀ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္ရသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အထူးေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရဟႏၲာ မျဖစ္ေသးခင္ သံသရာက်င္လည္ေနရဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့
“ဒါန” ဟာ ရဟန္းအတြက္ေရာ၊လူ႕အတြက္ေရာသံသရာခရီးေဖာ္ေကာင္း တစ္ဦးပါပဲေလ။

【ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇိႏၵ(ရေ၀ႏြယ္-အင္းမ)၏ “သံသရာ ခရီးေဖာ္” စာအုပ္မွ- ေကာက္ႏွဳတ္
ကူးယူပူေဇာ္္မွ်ေဝပါသည္။】